Vikan - 09.11.1999, Blaðsíða 22

g var nítján ára þegar
ég kynntist sautján
ára stúlku. Við fórum
að búa saman og
fljótlega urðum við
foreldrar. Flestum
þykir sennilega fullsnemmt að
stofna fjölskyldu á þessum aldri
en við vorum alin upp á litlum
stað úti á landi og þar vorum
við langt í frá eina parið sem lá
svona á í hnappelduna. Á
þremur árum áttum við saman
tvö börn og það kemur sjálfsagt
fáum á óvart að heyra að við
fórum fljótt að kikna undan
ábyrgðinni. Við unnum bæði en
vorum láglaunafólk og gátum
sjaldan leyft okkur neitt. Börn-
in voru oft veik og þurftu mikla
umönnun og ég fór að flýja
heimilið eins oft og mikið og ég
gat.
Eftir á sé ég að ég var auðvit-
að ekki annað en barn sem vildi
fá að leika sér svolítið lengur.
Sambýliskona mín baslaði því
að mestu ein með börnin en
hún átti mjög erfiða æsku og
gat ekkert leitað til eigin fjöl-
skyldu. Systir mín reyndi að
hjálpa henni og þær voru ágæt-
ar vinkonur. Mamma var líka
öll af vilja gerð að aðstoða en
sambýliskonu minni fannst hún
afskiptasöm, gagnrýnin og nei-
kvæð í sinn garð, því varð
minna úr að mamma sinnti um
börnin en hún hefði viljað.
Mamma hafði hins vegar ým-
islegt til síns máls og það var
langt frá því að sambýliskona
mín hefði forsendur til að sinna
börnunum okkar sem skyldi.
Bæði var hún mjög ung og svo
var uppeldi hennar með þeim
hætti að þar hafði hún ekki lært
annað en hvernig ekki á að fara
með börn. Hún taldi sig færa í
flestan sjó eins og unglingum er
títt og vildi ekki hlusta á neinar
ráðleggingar. Vinnuálagið á
henni var auk þess gífurlegt og
eðlilega hafði hún litla af-
gangsorku til að reiða fram
holla máltíð á hverjum degi og
þvo jafnoft og þurft hefði.
Hélt stöðugt framhjá
Ég hafði alltaf verið mikið í
íþróttum og hélt því áfram
ósleitilega eftir að ég var kom-
inn með fjölskyldu. íþróttunum
fylgdu ferðalög á mót og ýmsar
skemmtanir. Ég tók þátt í öliu
og fékk til þess fjárhagsaðstoð
frá foreldrum mínum. Ég verð
að játa það þótt ekki sé ég
hreykinn af því að ég hélt
stöðugt framhjá sambýliskonu
minni á þessum ferðalögum
og í raun hvenær sem
færi gafst. Ég var þreytt-
ur á ábyrgðinni og þeim
skuldbindingum
sem fylgdu sam-
búð og barnauppeldi og það
braust út í þessu. Mér þótti
vænt um konuna en ekki nóg til
að geta látið af barnaskapnum.
Hún komst að framhjáhaldi
mínu í nokkrum tilvikum og í
fyrstu var hún tilbúin til að fyr-
irgefa mér en að lokum sá hún
að ég myndi ekki breytast og þá
fór hún frá mér.
Ég vildi ekki skilja og ég vildi
halda börnunum og reyndi til
að byrja með að fá hana til mín
aftur. Hún þverneitaði enda
búin að fá sig fullsadda af mér.
Við lentum í hávaðarifrildi aft-
ur og aftur um börnin sem ég
vildi fá að umgangast meir. Þar
sem ég dvaldi heima hjá for-
eldrum mínum vissi hún að
mamma myndi hugsa um þau
að mestu og vildi því ekki senda
þau þangað. Þetta ósamkomu-
lag okkar jókst stig af stigi og
stöðugt verri orð og ásakanir
fóru okkar á milli. Ég hótaði að
fara í forræðismál og þá sagðist
hún myndi taka börnin og láta
sig hverfa og það gerði hún.
Varla trúir því nokkur maður
að hægt sé að láta sig hverfa á
okkar litla landi en sambýlis-
konu minni tókst það. Ég hafði
grun uni að hún hefði farið til
Vestmannaeyja til vinkonu
sinnar en sú sór og sárt við
lagði að hún væri ekki þar. Eftir
nokkurra mánaða karp við
hana í gegnum síma
fór ég sjálfur þangað
ásamt pabba og þá kom í Ijós
að fyrrum unnusta mín og
börnin höfðu dvalið þar en
voru nýlega farin. Vinkonan
neitaði að vita hvar hún væri og
sagðist auk þess aldrei segja
mér það þar sem ég ætlaði að
taka af henni börnin. Það var
alveg sama hvernig við pabbi
reyndum að fullvissa hana um
að það væri alls ekki ætlun mín,
hún fékkst ekki til að láta neitt
uppi'
Var ekki skráð með
fast heimilisfang held-
ur eingöngu pósthólf
Sambýliskona mín var skráð
til heimilis hjá foreldrum sínum
og þangað fékk hún sendan all-
an póst og tilkynningar um
meðlagsgreiðslur. Ég reyndi í
gegnum þau að hafa uppi á
dvalarstað hennar en móðir
hennar er ein þeirra sem
Bornin min af fyrra sam-
bandi voru gersamlega óög-
uð og kunnu tæplega venju-
lega umgengnisreglur.