Vikan - 09.11.1999, Blaðsíða 23

sjaldnast er hægt að tala við af
neinu viti og illa skemmd af
drykkju. Sú gamla hafði sjálf
lent í því að börn hennar voru
nokkrum sinnum tekin af henni
og send í fóstur og hún var sko
ekki á þeim buxunum að að-
stoða nasista sem ætlaði að
beita aðferðum hins opinbera
við að skilja móður frá börnum
sínum.
í nokkurn tíma leituðum við
fregna af því hvar sambýliskona
mín væri niðurkomin með
krakkana en þegar frá leið
ákváðum við að láta kyrrt
liggja. Ég fór að áeggjan pabba
og mömmu í nám úti í Dan-
mörku árið eftir og ílengdist
þar í fimm ár. Tveimur árum
eftir að ég fór utan kom krafa
um tvöfalt meðlag frá barns-
móður minni og ég reyndi þá að
ná sambandi við hana en hún
var ekki skráð með neitt fast
heimilisfang var eingöngu með
pósthólf. Hún hafði augljóslega
frétt að mér gengi vel og ég
hefði orðið mun hærri tekjur en
áður. Upplýsingar sem hún
hafði gefið yfirvöldum báru
vitni um það.
Ég skrifaði henni í pósthólfið
lofaði að borga það meðlag sem
hún fór fram á ef hún leyfði
mér að hitta börnin og taka upp
samband við þau. Ég sór og sárt
við lagði að ég myndi aldrei
svipta þau móður sinni og hót-
un mín fyrr á árum hefði verið
orð sögð í fljótræði og reiði. Ég
fékk ekkert svar frá henni
sjálfri við bréfinu en móðir
hennar hringdi í mig og til-
kynnti mér að börnin fengju
aldrei að heimsækja mig til
Danmerkur en ég mætti hitta
þau einhverja stund ef ég kæmi
heim.
Þegar ég fór í sumarfrí það
árið fékk ég svo að hitta börnin
mín heima hjá móðurömmu
þeirra. Þær mæðgur sátu allan
tímann inni í stofunni og höfðu
ekki af okkur augun. Börnin
þekktu mig ekki enda það ung
þegar við skildum að ég vissi að
engin von var til þess að þau
myndu eftir mér svo löngu síð-
ar. Ég gerði þó mitt besta til að
Le

heim til íslands og nú
brá svo við að varla
hafði flugvélin lent þeg-
ar barnsmóðir mín
hringdi og krafðist þess
að ég umgengist börnin
og tæki þau aðra hverja
helgi eins og lög gerðu
ráð fyrir að hennar sögn.
Við hjónin áttum orðið
eitt barn saman og von
var á öðru og vildum
gjarnan að börnin okkar
kynntust eldri systkinum
skaut óspart af og hann klifraði
upp á öll húsþök í nágrenninu
þar sem hann fór sér margoft að
voða. Hann gekk í skrokk á
systur sinni hvenær sem honum
sýndist og hikaði ekki við að
berja stjúpmóður sína. Hann
þorði ekki að lyfta hönd á móti
mér en svaraði mér fullum hálsi
ef ég reyndi að aga hann.
Við leituðum hjálpar og
komumst að því að börnin
höfðu verið undir eftirliti barna-
verndarnefndar úti á landi þar
sem þau bjuggu meðan ég fékk
Ég sór og sárt við lagði að ég myndi aldrei
svipta þau móður sinni og hótun mín fyrr á
árum hefðu verið orð sögð í fljótræði og reiði.
Fyrstu heimsóknirnar
voru kvalræði og ekki
skánaði ástandið. Börnin
mín af fyrra sambandi
voru gersamlega óöguð
og kunnu tæplega venju-
legar umgengnisreglur.
Þau voru alltaf skítug og
klædd verstu tuskum
þegar þau komu til okk-
ar og margoft fórum við
og keyptum á þau eitt-
hvað nýtt. Það var hins
vegar eins og við mann-
inn mælt þegar það kom
frá móður þeirra í næstu
heimsókn var það ónýtt.
Flíkin hafði litast af öðru
í þvotti, hlaupið, var
sundurrifin eða ötuð
blettum sem ekki var
hægt að ná úr.
Krakkarnir sátu aldrei
kyrr við matarborðið
meðan á máltíð stóð
heldur hlupu um alla
ná til þeirra og þær mæðgur
leyfðu mér svo náðarsamlegast
að fá börnin tvisvar sinnum yfir
helgi áður en ég fór heim.
Verð sennilega aldrei
náinn þessum börnum
mínum
Ég kynntist annarri konu
meðan ég var í náminu og við
bjuggum saman meðan ég var í
námi og giftum okkur þegar ég
útskrifaðist. Eftir fimm ára bú-
setu í Danmörku fluttum við
íbúð og gripu með sér mat af
disknum sem þau átu á hlaup-
um. Þau neituðu að bursta tenn-
ur og það varð bókstaflega að
slást við þau til að fá þau til að
gera það. Ótal margt fleira get
ég nefnt sem hreinlega nísti mig
inn að innstu hjartarótum þegar
ég tók upp samskipti við þessi
elstu börn mín að nýju. Dreng-
urinn minn var einfaldlega gjör-
samlega óviðráðanlegur. Hann
átti margar gerðir heimatilbú-
inna baunabyssa sem hann
ekki að sjá þau og einhvers kon-
ar fjölskyldumeðferð var í gangi
hjá Félagsmálastofnun hér. Ég
og kona mín gengum inn í þá
meðferð og reyndum að hjálpa
eftir fremsta megni. Um þessar
mundir hefur ástandið lagast
töluvert en það er langt í land
enn. Mér finnst ég ekki ná til
þessara barna á nokkurn hátt og
á tæpilega von á að við verðum
nokkurn tíma náin. Kannski
gerði ég mistök að leita þeirra
ekki stífar en mér fannst á þeim
tíma að ef ég blandaði lögreglu
eða öðrum yfirvöldum í málið
gerði það illt verra. Verst af öllu
þykir mér þó að rnóðir barn-
anna bar það út að ég hefði ekki
áhuga á að skipta mér af þeim
og vildi ekkert af þeim vita.
Hún sagði mig hafa flutt af landi
brott til að losna við börnin og
það var tekið gott og gilt af
barnaverndarnefnd þeirri sem
hafði afskipti af þeim og aldrei
var gerð tilraun af hálfu yfir-
valda til að hafa samband við
mig eða mitt fólk.
Lesandi segir

Steinarsdóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni
með okkur? Er eitthvað
sem hefur haft mikil áhrif
á þig, jafnvel breytt iifi
þínu? Þér er velkomið að
skrifa eða hringja til okk-
ar. Við gætum fyllstu
nafnleyndar.
Ht'imilishmiúh er: Vikun
.Lífsreynslusaga11, Scljavegur 2
101 Reykjavík,
Netfang: vikan@fro(li.is