Vikan - 18.07.2000, Qupperneq 59

grönn með lítil, stingandi augu og
þunnar varir, hin var svört, stór
og feit og rosalega aðsópsmikil.
Eg lagði frá mér bókina því ég
sá að þær stefndu til mín og mér
var alveg hætt að lílast á blikuna
þótt ég skildi ekki hvaða erindi
þessar konur gætu átt við mig,
sakleysingjann frá Islandi.
Fruntaleg vopnaleit
Þær gengu beint framan að
mér og voru greinilega tilbúnar í
hvað sem var. Hvorug þeirra
heilsaði en sú stóra, svarta hafði
engar vöflur á því heldur benti á
mig með kylfunni og sagði mér
að koma með þeim.
Ég varð gersamlega agndofa af
undrun og vogaði mér að spyrja
afar kurteislega hvers vegna.
Þessari spurningu var ekki svar-
að, en sú stóra greip um hand-
legginn á mér og kippti mér upp
úr stólnum. Ég ætlaði að fara að
taka bakpokann minn, en þess
gerðist ekki þörf því sú háa hafði
tekið hann traustataki og hélt á
honurn í vinstri hendi en greip
um handlegginn á mér með þeirri
hægri.
Þessar tvær stöllur héldu sem
sagt um sinn hvorn handlegginn
á mér og nánast drógu mig á milli
sín inn á almenningssalerni sem
var þar skammt frá. Ég var orð-
in skelfingu lostin en samt sem
áður var ég titrandi af reiði. Ég
hafði ekkert gert af mér og mér
fannst þessi meðferð á saklausri
manneskju fyrir neðan allar hell-
ur.
Þegar inn á salernið var kom-
ið hleyptu þær út einni skít-
hræddri konu sem þar var stödd
og læstu síðan dyrunum á eftir
okkur. Nú fyrst fór að fara um
mig og mig langaði mest til að
öskra á hjálp.
Háa konan spurði mig að ^
nafni, hvaðan ég væri að ^
koma og hvert ég væri að
fara og ég svarað þessum
spurningum öllum sam
viskusamlega. Á meðan
spurningunum rigndi yfir
mig hellti hún úr bak-
pokanum mínum á
vaskborðið og grann-
skoðaði allt sem í hon-
um var. Ég hafði með-
al annars keypt gjafir handa son-
um mínum tveim í flugstöðinni
og látið pakka þeim inn, en kerl-
ingarófétið reif pakkana upp á
meðan hin stóð fyrir framan mig,
ógnvekjandi á svip. Þrátt fyrir
hræðsluna varð reiðin henni yfir-
sterkari, ég gat ekki orða bund-
ist og spurði hvers vegna þær
þyrftu að rífa í sundur gjafapakk-
ana. En ég fékk ekkert svar við
Sú háa sagði þá eins og ekkert
væri sjálfsagðara: „Við erum að
framkvæma vopnaleit á grunuð-
um.“ Ég missti gersamlega and-
litið... ég grunuð, og um hvað
þá? Ég gerði mér samt grein fyr-
ir að ég hafði ekki mikið um þetta
að segja og afklæddist. Þarna
stóð ég á þunnum bol, brjósta-
haldara og nærbuxum og berfætt.
Ég skalf eins og hrísla í vindi af
Þarna stóð ég á bunnum hol, brjóstahaldara
og nærbuxum og berfætt. Ég skalf eíns og
hrísla í vindí af kulda, reiði og hræðslu. Huað
kæmi næstP
þeirri spurningu fremur en hinni
fyrri.
Þegar þær höfðu skoðað allt í
töskunni minni, þ.m.t. passann
minn og flugmiðann, var ég
viss um að þessum hryll
ingi hlyti að vera lokið, en
svo var þó ekki.
Sú stóra, svarta
sagði mér að snúa
mér upp að veggn-
um og leggja lóf-
ana flata upp að
honum. Ég ætlaði
að malda í
móinn, en
þá var mér hrint upp
að veggnum og sú
háa sagði mér að
þetta yrði miklu
auðveldara ef ég
væri „samvinnu-
þýð“. Ég logaði af
reiði og langaði
mest að ráðast á
þær báðar og sparka
í þær, bíta og klóra
en ég vissi að ég
hefði ekkert í
þessar breddur ^
að gera svo ég stóð kyrr. Sú stóra
þuklaði hliðarnar mér eins og ég
væri stórglæpamaður en þar sem
hún virtist ekki finna það sem
hún var að leita að sagði hún mér
að fara úr jakkanum, skónum
og buxunum. Nú var
mér svo nóg boðið
að ég fékk málið
aftur. Ég sagðist
ekki fara úr neinu
nema ég viss hvað
væri um að vera.
kulda, reiði og hræðslu. Hvað
kæmi næst?
Sú stóra benti mér að fara aft-
ur upp að veggnum og þuklaði
mig einu sinni enn þó ég skilji
ekki af hverju, ég var þannig til
fara að það hefði verið hægt að
sjá fingurbjörg á mér hefði
ég verið með hana inn-
an klæða. Hugsanir
mínar gerðu mig
enn hræddari,
skyldu þær hafa leyfi
til að gera líkamsskoð-
un á mér? Ég var ekki
viss um að ég gæti tekið
meiru af þessu og bað til
guðs og allra góðra
vætta að hlífa mér.
Og þá kom loksins
orð sem gerði mig
glaða. „OK“ sagði sú
háa, „þú mátt klæða
þig“. Ég var ekki sein
á mér að klæða mig og
grípa bakpokann
minn og slengja
honum á öxlina.
Konurnar tvær
opnuðu dyrnar og gengu út án
þess að kveðja mig, hvað þá held-
ur að þær bæðust afsökunar á
þessu ónæði.
Heimferð í tilfinningalegu
uppnámi
Þarna stóð ég eftir á miðju
gólfinu og tilfinningarnar flæddu
um mig eins og stórfljót. Mér
fannst eins og mér hefði verið
nauðgað og ég síðan skilin eftir
fyrir hunda og manna fótum.
Hvernig var hægt að gera fólki
svona lagað? Var ekki lágmark
að útskýra hvað væri á seyði og
biðjast síðan afsökunar þegar
komið var í ljós að fórnarlambið
var saklaust? Ég skildi þetta ekki.
Allt í einu áttaði ég mig á því
að tvær konur voru komnar inn
á snyrtinguna og ég stóð þarna á
miðju gólfinu og tárin steymdu
niður kinnar mínar. Konurnar
skildu auðvitað ekki hvaðan á
þær stóð veðrið og voru afar
feimnar og flóttalegar gagnvart
þessari grátandi og undarlegu
konu. Ég þurrkaði framan úr mér
og hypjaði mig fram á ganginn.
Fæturnir skulfu og ég titraði öll
að innan. Ég man ekki lengur
hversu lengi ég beið eða hvernig
ég komst inn í flugvélina, ég man
bara að ég sat lengi framrni við
hliðið og beið þangað til allir aðr-
ir voru farnir inn í vélina. Ég var
hálfmáttlaus á leiðinni en tárin
streymdu stundum niður kinn-
arnar án þess að ég væri beinlín-
is að gráta. Ég held að það hafi
verið reiðin sem var að brjótast
svona út, hún var orðin lang-
sterkasta tilfinningin í brjósti
mér.
Það tók mig margar vikur að
jafna mig eftir þetta atvik og ég
mun örugglega aldrei gleyma því
þótt ég verði hundrað ára. Það
hvarflaði að mér að leita til
breska sendiráðsins eða einhvers
sem gæti að minnsta kosti kom-
ið á framfæri einhverjum mót-
mælum við því að svona væri far-
ið með íslenska ferðamenn í
Bretlandi. Það varð þó aldrei af
því, ég var einhvern veginn ekki
í nógu góðu tilfinningalegu jafn-
vægi gagnvart þessu atviki og ég
gat því ekki rætt það við neinn
nema mína nánustu.
Lesandi segir
Jóhönnu
Harðardóttur
sögu sína
Vilt þú deila sögu þinni meö
okkur? Er eitthvaö sem hefur
haft mikil áhrif á þig, jafnvel
breytt lífi þínu? Þér er vel-
komiö að skrifa eöa hringja til
okkar. Viö gætum fyllstu
nafnleyndar.
lleiniilislaiiKÍö er: Viknn
- „LiTsreyii.sliisnj;n“, Seljavegur 2,
101 Reykjavík,
Nellnnj»: viknn@l'ro(li.is

Vikan
59