Vikan - 05.09.2000, Side 14

Texti: Þórunn Stefánsdóttir
Sambandinu er lokið. Tílueran hrynur til grunna. Matarlystin heyrir sögunni til og kílóin hverfa
sem dögg fyrir sólu. Hanna beið og vonaði í heilt ár að hann kæmi til baka. Hinrik varð mannafæla
og stoltið kom í veg fyrir að hann leitaði huggunar hjá vínum sínum. Þau eru sammála um hað að
ekkert sé sársaukafyllra en að lenda í...
ÁSTARSORG
Saga Hinriks
Það tók mig tvö ár að kom-
astyfir sorgina.
Eg lenti í vítahring. Það
komst ekkert annað að en
sorgin. Mánuðum saman sat
ég einn heima á kvöldin og
vorkenndi sjálfum mér. Að
síðustu var sorgin orðin svo
stór hluti af mér að mig lang-
aði ekki einu sinni að sigrast
á henni. Hún var eini fasti
punkturinn í tilverunni.
Fyrir þremur árum sagði
kærastan mér upp eftir að við
höfðum verið saman í fimmt-
án mánuði. Ég hafði staðið í
þeirri trú að samband okkar
myndi vara að eilífu. Hvað
hafði ég gert rangt? Milljón
sinnum spurði ég mig þeirrar
spurningar. Ég elskaði hana
en hún hafði greinilega ekki
elskað mig.
Satt að segja vissi ég þó
svarið við spurningunni. Þeg-
ar við höfðum verið saman í
átta mánuði fór hún í hálft ár
í nám erlendis. Við ákváðum
að halda sambandinu áfram
og vera hvort öðru trú. En eitt
kvöldið fór ég út að skemmta
mér með vinum mínum, hitti
konu og fór með henni heim.
Það hliðarspor átti eftir að
hafa hörmulegar afleiðingar.
Ég elskaði kærustuna mína
og skildi ekkert í sjálfum mér
að hafa verið svona kærulaus.
Mér leið eins og skíthæl
þegar hún kom til baka og
ákvað að segja henni frá
framhjáhaldinu. Við elskuð-
um hvort annað og ég var viss
um að hún myndi fyrirgefa
mér. Ég hefði betur sleppt
því.
Hún tók þessum tíðindum
mjög illa. Við héldum áfram
að vera saman í nokkra mán-
uði og ég reyndi allt sem ég
gat tiljress að bæta fyrir brot
mitt. Ég skreið fyrir henni og
gerði lítið úr sjálfum mér. Ég
fór að hata sjálfan mig og að
lokum gafst hún upp og flutti
út.
Astarsorg er hinn full-
komni megrunarkúr. Ég kom
ekki niður matarbita. Ég hor-
aðist og varð slappari með
hverjum deginum sem leið.
Mér leið hræðilega, andlega
og líkamlega, í hvert sinn sem
mér varð hugsað til hennar.
Eitt sinn mætti ég vini mín-
um á götu og hann hélt að ég
væri orðinn bakveikur vegna
þess að ég gekk allur í keng.
En skýringin á þessu var sú að
ég þjáðist stöðugt af slæmum
magaverkjum.
Mig langaði til þess að gráta
en gat það ekki. Tárin hefðu
líklega hjálpað mér að kom-
ast í gegnum sorgina. Ég
þorði ekki að tala við vini
mína um skilnaðinn. Ég var
stoltur og vildi ekki viður-
kenna að hún hefði farið frá
mér, að henni hefði ekki þótt
ég nógu góður. Ef ég var
spurður að því hvernig hún
hefði það svaraði ég stuttur í
spuna að við værum hætt að
vera saman. Það liðu þrír
mánuðir áður en ég gat hugs-
að mér að segja besta vini
mínum sannleikann.
Fyrstu vikuna treysti ég
mér varla til þess að fara í
vinnuna. Ég sat við símann og
velti því fyrir mér hvort ég
ætti að hringja í hana og von-
aði að hún myndi hringja.
„Hvað get ég gert?“ spurði ég
sjálfan mig en fékk auðvitað
ekkert svar. Lífið virtist of til-
gangslaust til þess að lifa því.
Þótt það hvarflaði aldrei að
mér að stytta mér aldur get ég
skilið þá sem eru svo örvænt-
ingarfullir að þeir komi ekki
auga á aðra lausn.
Við höfðum ákveðið að
skilja sem vinir. Það var erfitt.
Ég leitaði stöðugt eftir ein-
hverju í fari hennar sem gæfi
til kynna að hún vildi fá mig
aftur. Þegar við hittumst
reyndi ég að láta sem ekkert
væri. Ég sá að hún var fegin
því. En satt að segja leið mér
hörmulega í hvert sinn sem ég
hitti hana.
Hálfu ári seinna byrjaði
hún að vera með öðrum
manni. Þá fyrst gerði ég mér
í raun og veru grein fyrir því
að sambandi okkar væri lok-
ið. Ég forðaðist að verða á
vegi hennar og það gerði mér
gott. En aldrei leið sá dagur
að ég hugsaði ekki til henn-
ar. Það tók mig tvö ár að kom-
ast yfir ástarsorgina. Þegar ég
lít til baka hefði ég ekki vilj-
að vera án þessarar reynslu.
Hún kenndi mér ýmislegt um
sjálfan mig. Ennþá get ég ekki
hugsað mér að fara í fast sam-
band og ég á erfitt með að
sleppa tilfinningum mínum
lausum. Tilhugsunin um að
lenda í því sama aftur fyllir
mig skelfingu. En ég er
ákveðinn í því að sigrast á
hræðslunni. Hið eftirsótta líf
piparsveinsins getur nefni-
lega verið alveg hundleiðingt!
Saga Hönnu
Ég léttist um tíu kíló á þrem-
ur mánuðum.
Hann bauð mér heim í
kvöldmat. Borðið var fallega
skreytt og íbúðin upplýst með
kertum. Eftir matinn sett-
umst við í sófann, skoðuðum
ferðabæklinga og veltum því
fyrir okkur hvert við ættum
að fara í sumarfrí. Allt í einu
lét hann sprengjuna falla.
Hann sagðist ekki geta hald-
14 Vikan
Góð ráð til þess að sigrast á sorginni:
• Þaö er mikilvægt að horfast í augu við sorgina en gættu þess að gleyma þér
ekki í henni. Skoðaðu myndirnar af ykkur saman, síðan skaltu henda þeim
eða láta þær inn í geymslu.
• Ekki vera hrædd við að vera ein. Ef þér líður illa með sjálfri þér hefur þú lít-
ið að gefa öðrum. Lélegt sjálfsmat er slæmt veganesti inn í nýtt ástarsam-
band.
• Reyndu að hugsa ekki of mikið um hann og forðastu staði þar sem þú átt á
hættu að hitta hann. Það gerir ekkert annað en að ýfa upp sárin.
• Gerðu þér grein fyrir því að sambandinu sé lokið. Líttu það jákvæðum aug-
um; nú hefur þú tækifæri til þess að hitta einhvern ennþá betri.
• Gættu þess að hafa nóg að gera. Ekki sitja ein heima. Farðu út og hittu vini
þína.
• Versta lausnin er að fara til læknisins og biðja um gleðipillur. Satt að segja
velja margir þann kostinn. En pillurnar koma i veg fyrir að þú farir í gegnum
sorgina á eðlilegan hátt og það tekur þig lengri tíma að sigrast á henni.