Vikan - 05.09.2000, Blaðsíða 46

fyrir fjölskyldunni. Það sem
meira var, það sannfærði hana
urn að hann væri ekki giftur.
„A rnorgun," svaraði hann.
„Þú kemur til með að falla flöt
fyrir þeim og það verður ör-
ugglega gagnkvæmt. Ekki
þennan áhyggjusvip. Þú ert
dauðþreytt, hallaðu þér aftur
í sætinu, lokaðu augunum og
hvfldu þig.“
Hún reyndi ekki að mót-
mæla. Hann hafði rétt fyrir
sér. Hún var dauðþreytt og
undanfarið hafði hún haft lít-
inn tíma til þess að slaka á og
hvíla sig. Hún lokaði augun-
um, hallaði sér aftur og lét
hugann reika. Hún var á
leiðinni til Jura.
Henni til mikillar undr-
unar leið henni eins og
hún væri á leiðinni heim.
Hún hafði í rauninni ekki
átt heimili síðan hún var
ellefu ára og pabbi henn-
ar dó. Frá þeim degi hafði
henni fundist hún vera ein í
heiminum.
Hún sofnaði og hana
dreymdi græna skóga, græn
engi, ferskt loft, villt blóm og
hvíta fjallstoppa. Hún var viss
um að hún myndi kannast við
sig í Jura þótt hún væri að
koma þangað í fyrsta sinn.
Pabbi hennar hafði talað svo
mikið staðinn þegar hún var
lítil.
Loftið varð kaldara þegar
þau nálguðust svissnesku
landamærin, himinninn var
heiður og blár. Marc rétti
henni peysu.
„Ég er líka með náttföt
handa þér,“ sagði hann. „Við
verðum að kaupa handa þér
tannbursta.“
„Þú hefðir átt að leyfa mér
að ná í töskuna mína úr bíln-
um.“
„Þú hefðir ekki komið með
mér ef þú hefðir haft tíma til
að hugsa þig um!“
„Af hverju eru karlmenn
alltaf svona stjórnsamir?“
Hún stundi. „Phil og Dí verða
áhyggjufull.“
„Þau þola mig ekki,“ sagði
hann þurrlega.
„Þau þekkja þig ekkert."
„Þau eru dauðhrædd um að
ég steli þér frá þeim.“
Hún gat ekki neitað því og
varð undrandi á því að hann
skyldi hafa áttað sig á því hvað
þau voru að hugsa.
Hann horfði á hana og
glotti. „Það er líka einmitt það
sem ég ætla mér að gera,“
sagði hann. Hún brosti og vissi
að hún myndi láta sér það vel
lynda. En viðvaranir Dí og
Phil hljómuðu enn fyrir eyr-
um
hennar.
Elskaði hann hana í raun og
veru? Elskaði hann hana ein-
göngu vegna frægðar hennar?
Sólin var lágt á lofti þegar
þau komu til þorpsins. Marc
hægði á bflnum þegar þau óku
fram hjá litlu skilti. Á því stóð
„Auberge des Pécheurs11.
„Þetta er gistihúsið,“ sagði
Marc. „Þetta er vinsæll gisti-
staður þeirra sem koma til
þess að veiða í ánum.“ Hann
ók eftir beinum vegi sem var
vaxinn trjám báðum megin.
Vegurinn lá að skóginum.
„Hvert erum við að fara?“
spurði Annie og varð allt í
einu dauðhrædd. „Myrkrið
skellur á fyrr en varir.“
Marc beygði út af veginum
og ók eftir mjóum, ómerkt-
um stíg sem virtist liggja inn í
dimman skóginn.
„Nei,“ hrópaði Annie. Hún
kannaðist við þennan stíg og
vissi hvert þau voru að fara.
Ekki fara með mig hingað!“
Hann greip um hönd henn-
ar. „Ekki vera hrædd, chérie.
Ég gæti þín.“
Hún opnaði hurðina um
leið og hann stöðvaði bílinn.
Hún stökk út og Marc hljóp
á eftir henni og tók utan um
hana.
„Við hvað ertu hrædd? Hér
er ekkert að óttast,“ sagði
hann róandi.
„Ég veit að það er allt
þarna,“ sagði Annie titrandi
„Mig hefur dreymt það ... ég
veit að það er ennþá hræði-
legra í raunveruleikanum.
Þarna gerðist það allt. Ég get
ekki afborðið að sjá það.“
Marc hélt henni þétt að sér.
,Hlustaðu Annie, hlustaðu
á skóginn.'1
Skógurinn var fullur af
lífi, það þaut í vindinum
og brakaði í trjágreinun-
um.
Hún var bæði heilluð
og skelfingu lostin.
„Þú verður að treysta
mér, sagði Marc biðjandi.
,Það eina sem ég fer fram á er
að þú gangir upp stíginn ...“
„Sem liggur að húsinu,“
sagði Annie. „Ég veit hvert
hann liggur. Þar er dimmt... ég
hata húsið í draumnum... það
er mannlaust, hann er farinn
og kemur aldrei aftur." Sökn-
uðurinn helltist yfir hana eins
og í draumnum.
„Ég er hérna,“ hvíslaði
Marc og kyssti hana á kinnina.
Hún þrýsti sér að honum eins
og hún væri hrædd um að
hann yrði tekinn frá henni aft-
ur.
„Ég er hrædd. Ég þori ekki
að fara að húsinu. En ég veit
ég verð að fara.“
„Þú verður að sjá húsið,“
sagði hann rólega. Þú verður
að sjá það eigin augum til þess
að fullvissa þig um að allt
gerðist þetta í raun og veru.“
Leiðin lá upp á við og
myrkrið varð svartara. Annie
brá við minnsta hljóð og
horfði varkár í kringum sig.
Hún hrökk við þegar hún
kom auga á húsið.
„Það er nákvæmlega eins
og ég man eftir því,“ sagði hún
lágum rómi. Eins og ég man
eftir því úr draumi, hugsaði
hún með sjálfri sér. En af
hverju mundi hún eftir hverju
smáatriði, hvernig eldiviðnum
var staflað upp við vegginn,
hlerunum fyrir gluggunum,
dyrunum, brunninum og
rjóðrinu fyrir utan. Hún
þekkti meira að segja garnla
eikartréð í garðinum. Gæti
Marc hafa dáleitt hana þannig
að hana dreymdi jafnvel
minnstu smáatriði?
Annie horfði á dyrnar og
það fór hrollur um hana.
„Ég þori ekki inn! Ekki
neyða mig til þess!“
„Ekki einu sinni með mér?“
Annie horfði í augu hans og
andvarpaði. „Ef þú endilega
vilt...“ Henni fannst hún geta
allt með hann sér við hlið.
„Hvar er lykillinn falinn?“
spurði Marc og Annie svaraði
án þess að hugsa sig um.
„Undir mottunni."
Hún fölnaði upp. Hvernig í
ósköpunum hafði hún vitað
það?
Marc beygði sig niður án
þess að líta á hana. Þegar hann
rétti úr sér aftur hélt hann á
lyklinum í hendinni.
Hvorugt þeirra sagði orð.
Hann stakk lyklinum í skrána
og opnaði dyrnar.
Annie stóð á þröskuldinum.
Á móti þeim kom lyktin af
rakri mold. Inni var gamall
tréstóll, gamalt rúm í einu
horninu og ryðgaður kolaofn
í öðru. Nokkur drykkjarmál
stóðu á hillu á veggnum og
diskar og sósukanna hengu á
snaga undir hillunni. Viðar-
stafli stóð upp við einn vegg-
inn.
Ekkert hafði breyst. Henni
fannst sem hún hefði séð þetta
í gær.
Tár komu fram í augu henn-
ar. Hún hallaði sér upp að
veggnum og í hugann komu
löngu gleymd andlit og minn-
ingar þeim tengdar.
Marc gekk til hennar og tók
utan um hana.
„Svona, ástin mín, ekki
gráta. Við skulum koma okk-