Vikan - 05.09.2000, Side 47

Þórunn Stefánsdóttir þýddi
ur héðan ef þetta tekur svona
mikið á þig.“
Hún heyrði ekki hvað hann
sagði. Hún var einhvers stað-
ar allt annars staðar, í fortíð-
inni, í örmum hans, ekki hér í
húsinu, heldur í skóginum,
undir trjánum, á heitri sum-
arnóttu. Hún lá með lokuð
augun og andaði að sér ilm-
inum af laufinu og grasinu.
Hendur hans struku líkama
hennar og hún fann kraftinn
sem streymdi frá honum. Hún
þrýsti sér að honum og óskaði
þess eins að þau gætu legið
þarna um alla eilífð.
Tunglsljósið gældi við lík-
ama þeirra eins og hljóðlátt
vatn. Þau vissu af hættunni
sem beið þeirra og hræðslan
gerði ástaratlot þeirra inni-
legri. Þau vissu að þetta gæti
verið í síðasta sinn sem þau
hittust. Astin var það eina sem
skipti máli, en sú ást var brot-
hætt vegna þess að dauðinn
var rétt handan hornsins.
Allt í einu breyttist myndin
og það var eins og hún hefði
verið slegin utan undir. Ein-
hvern veginn vissi hún hvern-
ig hún hafði séð hann næst.
Það var daginn eftir þegar
hann hefði verið fluttur nið-
ur í þorpið af banamönnum
sínum. Þeir heimtuðu að
þorpsbúar segðu til hver hann
væri, vildu vita hverjir hefðu
falið hann og hótuðu refsiað-
gerðum. Hún hafði séð þegar
þeir fóru með hann í burtu,
líkami hans var þakinn blóði.
Annie hristi höfuðið og
neyddi sig til að hætta að
hugsa urn fortíðina.
„Hvers vegna komstu með
mig hingað?“ sagði hún. „Mig
langar ekki til að muna, það er
allt of sársaukafullt.“
„Þetta gerðist fyrir löngu,
Annie. Það sem gerðist getur
ekki lengur gert okkur mein,“
sagði hann blíðlega. „Segðu
mér frá því sem þú mundir eft-
ir rétt í þessu.“
Hún var þögul og síðan
hvíslaði hún: „Við komum
aftur hingað, eftir að hafa
elskast í skóginum í síðasta
sinn. Við komum hingað, í
þetta hús...“
Hún fann að hann hlustaði
af athygli. Hendur hans gældu
við hana og hitinn frá þeim
yljaði köldum líkama hennar.
„Þú sagðir að þú vildir óska
þess að við gætum eignast
barn saman,“ sagði hún. Hún
sá þetta allt fyrir sér. Hún sá
andlit hans, heyrði rödd hans,
og hana langaði að gráta
vegna þess að hann var ekki
lengur á lífi. En hann var á lífi.
Hann var þarna hjá henni og
hlustaði á það sem hún var að
segja. Hún var alveg rugluð.
Hún hristi höfuðið og hélt
stamandi áfram. „En þú sagð-
ir að það væri ekki hægt ...
ekki meðan ástandið væri
svona, það myndi gera mér líf-
ið óbærilegt í þorpinu. Sveita-
fólk hefur ákveðnar skoðanir
á hlutunum. Það hefði aldrei
fyrirgefið mér. Þú sagðist ekki
vilja gera mér það. Ef við lifð-
um stríðið af ætlaðir þú koma
aftur til baka og giftast mér.“
Hún stífnaði upp og greip
andann á lofti.
„Hvað er að?“ spurði Marc.
Annie leit á hann, sneri sér
við og leit í kringum sig. Marc
fylgist með henni, fölur og
spenntur.
„Hvað er að?“ endurtók
hann.
Hún starði á viðarhlaðann
undir glugganum. „Það var
þarna ..." Hún byrjaði að
draga trjábútana frá veggnum
og eftir stutta stund gekk
Marc að henni til þess að
hjálpa henni. Þetta var erfitt
verk en Annie tók varla eftir
því.
Fimm mínútum seinna
kraup hún á kné og með
skjálfandi hendi strauk hún
fingrinum yfir stafina sem
höfðu verið grafnir í trévegg-
inn. Það voru upphafsstafir
þeirra, A og M og undir þeim
stóð, AÐ EILÍFU. Þeir voru
þarna enn, hálfri öld seinna.
Að eilífu, hugsaði hún. Var
það þess vegna sem þau höfðu
fæðst aftur? Höfðu sterkar til-
finningarnar sem þau báru
hvort til annars gert þau ei-
líf?
Marc kraup við hliðina á
henni og starði á stafina.
„Ó, Marc...“ Hún sneri sér
að honum. „Þeir eru þarna
ennþá.“
Hann horfði í augun á
henni. „Það erum við líka,
Annie. Ég elska þig,“ sagði
hann. Rödd hans var rám og
munnur hans leitaði hennar,
heitur og krefjandi.
Allar efasemdir hennar
hurfu eins og dögg fyrir sólu.
Hún var sannfærð um hún
hafði elskað þennan mann
fyrir löngu. Hún elskaði hann
jafn mikið núna og hún hafði
elskað hann í öðru lífi. Dauð-
inn hafði aðskilið þau en nú
var þeim gefið annað tækifæri.
Marc horfði í augun á
henni. „Chérie ...“ hvíslaði
hann. „Ég hef elskað þig svo
lengi. Ég vissi að einhvern
tíma myndi ég finna þig aft-
ur. Eftir að ég sá myndina af
þér og þekkti þig aftur komst
ekkert annað að í huga mér en
að hitta þig. Helst vildi ég
þjóta til þín á stundinni en ég
vissi að ég yrði að vera þolin-
móður. Ég var svo hræddur
um að þú myndir halda að ég
væri brjálaður....“
„Ég var viss um að þú vær-
ir það,“ sagði hún brosandi.
„En núna trúir þú mér...?“
„Frá því að við hittumst hef
ég smám saman verið að
muna eftir því sem gerðist,“
viðurkenndi hún. „Ég vildi
ekki trúa því... ég hélt að ég
væri líka að verða brjáluð. En
minningarnar voru svo raun-
verulegar að ég vissi að þetta
gat ekki verið ímyndun. Ég
mundi eftir einhverju sem
hafði raunverulega gerst.“
„Ég var alveg viss um að þú
myndir muna það,“ sagði
hann rámur. „Við munum
brot úr eilífðinni sem koma og
fara. En ég er alveg sannfærð-
ur um að við tilheyrum hvort
öðru. Við höfum fengið tæki-
færi til þess að skapa okkur
líf saman og til þess að eign-
ast börnin sem við gátum ekki
eignast áður.“ Hann horfði á
hana áhyggjufullur.
„Hvað er að?“ spurði
Annie.
„Ég gæti hvergi hugsað mér
það líf annars staðar en í
Frakklandi," sagði hann.
„Hvað finnst þér um það? Við
gætum ef til vill farið milliveg-
inn, búið í Frakklandi hálft
árið og í Englandi hálft árið.
En..."
„Ég gæti vel hugsað mér að
búa í París," sagði hún. „Ertu
búin að gleyma því að ég er
líka frönsk? Og heimili mitt er
þar sem þú ert. Við finnum
einhverja lausn varðandi Dí
og Phil. Það er engin ástæða
til þess að hann hætti að vera
umboðsmaður minn.“
„Alls ekki,“ sagði Marc.
„Það er nóg fyrir mig að
stjórna fyrirtækinu mínu. Það
er allt í lagi með Phil, ég kann
vel við hann. Ég er viss um að
við leysum málin í mesta
bróðerni. Hafðu engar
áhyggjur, ástin mín.“ Hann
kyssti hana léttum kossi á
kinnarnar og augnlokin og
hvíslaði: „Við erum saman,
það er það eina sem skiptir
máli.“
Hún faðmaði hann að sér
og kyssti hann á móti. Hún
hefði getað hugsað sér að
standa í fanginu á honum í
þessu litla, kalda húsi um alla
eilífið en Marc var á annarri
skoðun.
„Það er orðið framorðið.
Við skulum koma okkur á
gistihúsið.“
Þau gengu út og héldu utan
um hvort annað. Marc brosti
til hennar og hamingjan skein
úr andliti hans.
„I kvöld þegar við fáum
okkur að borða langar mig að
heyra allt sem þú manst,
Annie. Á morgun fer ég með
þig til fjölskyldu minnar og
segi þeim að loksins sé ég búin
að finna konuna sem ég hef
beðið eftir allt mitt líf og að ég
ætli að giftast henni um leið og
hún er búin að segja já.“
„Já,“ sagði Annie.
SðGULOK