Menntamál - 01.02.1946, Blaðsíða 9

MENNTAMÁL
sig þekkingu, geymir hana vendilega og skilar henni aftur
jafngóðri og óbrjálaðri, hvenær sem eftir er leitað, en
slíkt er ekki með öllu óalgengt og ekki sízt um menn í
kennarastétt. Er þeim það og vorkunnarmál og engan veg-
inn sagt til lasts. En Karl Finnbogason lét sér ekki þetta
nægja og er hann þó allt í senn, næmur, minnugur og
mælskur. Gáfur hans eru að vísu ákaflega spurular, en
hann er manna vandfýsnastur um svörin. Það mætti nærri
segja, að hvert svar verði honum að tíu nýjum spurniiag-
um. Og einmitt þess vegna þótti mér skemmtilegast og
fróðlegast að ræða við hann og tíminn leið oft fyrr við
slíkar samræður en okkur varði. Hann er einkennilega
athugull og fundvís á nýjar hliðar á hveriu máli. Hann
lætur sér ekki nægja að líta lauslega á það, heldur skoðar
það í krók og kring. Og honum nægir ekki ytra borðið.
Hann þarf líka að sjá, hvernig það er að innan. Sumir
munu telja þetta ókost. Og satt er það, að nú á tímum er
það yfirleitt vænlegra til frama og áhrifa að vera skjótur
til ákvörðunnar, fylgja málum fram af kappi og sjá ekki
og vilja ekki sjá á þeim nema eina hlið. En til þess er Karl
Finnbogason allt í senn of gáfaður, of athugull og of
samvizkusamur. Og guði sé lof fyrir, að hann er það.
Karl Finnbogason var frábær kennari, en þó jafnframt
of mikill hugsuður til þess að kennarahæfileikar hans
fengju til fulls notið sín við smábarnakennslu. Ég hygg,
að honum mundi hafa látið enn betur að kenna eldri og
þroskaðri nemendum. Lífið hefur einhvern veginn, að mér
finnst, skorið þessum fjölhæfa manni þrengri stakk og
takmarkaðra starfssvið en hann átti skilið og hæfileikar
hans og gáfur stóðu til. En slík dæmi eru ekki einsdæmi
og allra sízt hjá fámennri og fátækri þjóð. Gullið í manns-
sálinni liggur ónotað af því að atvikin grafa ekki til þess,
eins og Stephan G. komst einhvern tíma að orði.
Karl Finnbogason kvæntist árið 1914 Vilhelmínu Ingi-
mundardóttur bónda Eiríkssonar frá Sörlastöðum í