Menntamál - 01.02.1946, Blaðsíða 13

MENNTAMÁL
9
ingaraldui's. Þaö var því ýmsum nokkurt áhyggjuefni,
hvernig sum heimilin, mjög fáliðuð að vinnandi höndum,
færu að því að veita stórum barnahóp viðunandi fræðslu.
Sérstaklega bar þetta oft á góma milli þeirra, er þá veittu
forystu sveitarmálum. Var um margt rætt í þessu sam-
bandi og ýmsar ráðagerðir uppi um það, hvað gera skyldi.
En brátt varð fullt samkomulag meðal þessara manna
um það, að ekkert minna dygði til úrbóta en að byggja
heimavistarskóla fyrir börnin, þar sem sveitin var og er
enn fremur strjálbýl.
Bændur hreppsins sýndu þessu máli sérstakan skilning
og velvild, því að þegar boðáð var til fundar til að ræða
um þetta mál og taka endanlega ákvörðun um það, hvort
ráðizt skyldi í að koma upp heimavistarskóla, voru það
flestir þeirra, sem guldu tillögunni jákvæði. Þetta er því
lofsverðara, þegar á það er litið, að fjárhagur bænda var
á þessum tímum ekki sérstaklega rúmur.
Vorið 1923 var svo hafizt handa með skólabygginguna
og kennsla hafin þar um haustið.
Fyrsti skólastjórinn og jafnframt fyrsti og eini kenn-
arinn var ungfrú Unnur Kjartansdóttir prófasts í Hruna,
Helgasonar, gáfuð stúlka, vel menntuð, stjórnsöm og
skyldurækin, en ráðskona skólans varð ungfrú Guðrún
Haraldsdóttir frá Hrafnkelsstöðum, frændkona Unnar og
henni lík um margt. Voru þær frænkur samhentar og
samtaka um það, að búa börnunum slíkt heimili í skól-
anum, að á betra varð ekki kosið. Börn finna löngum,
hvað að þeim snýr, enda var það svo, að þau, sem upp-
haflega kviðu fyrir skólagöngunni og nýbreytni allri í
þessu sambandi áður en reynt höfðu, breyttu fljótt um
skoðun, er þau höfðu kynnzt skólalífinu hjá þeim frænk-
um. Nú var með gleði hugsað til þess að halda af stað
í skólann, og dvölin þar varð hin ánægjulegasta.
Ég er þess fullviss, að gengi skólans og hinn mikli
árangur af þeirri starfsemi er ekki að litlu leyti því að