Menntamál - 01.03.1952, Blaðsíða 34

28
MENNTAMÁL
geri þær ráðstafanir, sem að gagni koma. í því efni er
tvennt til: í fyrsta lagi að reyna að koma í veg fyrir, að ungt
fólk leiðist á glapstigu og í öðru lagi að reyna að þjarga
þeim, sem hafa orðið ógæfunni að bráð. Óhætt er að full-
yrða, að mjög miklu er hægt að áorka í hvorttveggja. En
það er jafnvíst, að það kostar gríðarlegt átak og mikla
fórn. Það krefst fjölda velmenntaðs starfsliðs, sem hefði
yfir að ráða nauðsynlegum skilyrðum, og síðast en ekki
sízt þyrfti það að geta stuðzt við öflugt almenningsálit,
sem hefði fullan skilning á því verki, sem verið væri að
vinna.
Þær ráðstafanir, sem nú eru gerðar gagnvart afbrota-
unglingum, eru vægast sagt gagnslitlar, ef ekki til ills eins.
f grein í Nordisk tidsskrift for krimialvidenskab 4. h. 1951
er fjallað um þessi mál. Greinin er um vinnuskóla fyrir
afbrotaunglinga í Noregi. Þar segir orðrétt: ,,Að sjálfsögðu
verðum við að gæta fyllstu varúðar í ályktunum um þessi
efni, þar eð svo margt kemur hér til greina. En í aðalatrið-
um þorum vér að staðhæfa, að niðurstöður af öllum rann-
sóknum síðustu tíma, að því er varðar atferði manna, eru
á einu máli um það, að frelsissvipting um stundar sakir
sé allt of frumstæð aðferð til að mannbæta unga afbrota-
menn. Þær orsakir, sem valda því, að unglingar hneigjast til
glæpa, eru svo margslungnar, að engin von er til að leið-
rétta slíka afstöðu nema með aðgerðum, sem taka langan
tíma.“
Væri ekki ástæða til, að við gæfum reynslunni í þessum
efnum betri gaum en hingað til hefur verið gert?