Menntamál - 01.03.1952, Blaðsíða 25

menntamál
19
að draga úr afkastagetunni. Þar sem þessi áhrif að
sjálfsögðu stefna í óæskilega átt, felur þessi niður-
staða í sér aðvörun, er varðar jafnt hið líkamlega sem
hið andlega skólastarf.
5. Æskileg áhrif leikfimikennslunnar eru yfirleitt minni,
eftir því sem nemendur eru yngri, sömuleiðis fyrir
stúlkur en dregni og yfirleitt eftir því minni sem lík-
amsþróttur er minni.
Af þessu verður ljóst, að allt er komið undir því, hve mikil
áreynslan er í hverri kennslustund. Ef henni er ekki hagað
eftir aldri nemenda og þess ekki gætt, að stúlkurnar þarfn-
ast annars en drengirnir, ok loks ef ekki er um það hugsað,
að í öllum bekkj um eru þróttlitlir nemendur, þá er illa far-
ið. Sá, sem gætir þessa ekki er allsendis óhæfur leikfimi-
kennari. Drengirnir þola bezt leikfimi á aldrinum 13—14
ára, stúlkurnar aftur á móti rétt á undan eða við byrjun
kynþroskaskeiðsins.
Hemsmeier verður á grundvelli rannsókna sinna að fall-
ast algerlega á sjónarmið Meumanns varðandi staðsetningu
leikfimi á stundaskrá. Eins og vitað er, hefur Meumann
einnig rannsakað þetta mál, og hann fullyrðir, að leikfimi-
tímana eigi ekki að setja á milli andlegra námsgreina, held-
ur að hafa þá annað hvort í síðasta morguntímanum eða sér-
stökum einstæðum tímum eftir hádegið. Þessi lausn, að
hafa leikfimina eftir hádegið, mundi áreiðanlega vera sú
heppilegasta, jafnt fyrir leikfimina sem aðrar námsgrein-
ar skólans. Hægt væri þá að flokka nemendurna af meiri
ábyrgð. Þar þyrfti ekki aðeins að flokka eftir aldri og kyni,
heldur einnig samkvæmt líffræðilegum forsendum og lík-
amsbyggingu, án tillits til bekkjarstigs eða bekkjarfélags-
skapar. Við slíka tilhögun mundi leikfimiskennslan vissu-
lega hafa önnur áhrif en nú.
Höf. rannsakaði stundarskrá í 16 barnaskólum í bænum
árið 1932—1933. Um niðurstöðurnar segir hann:
1- Það er betra að láta skóladaginn enda á hagkvæm-