Menntamál - 01.03.1952, Blaðsíða 32

26
MENNTAMÁL
Ritstjórarabb.
II andritamálið.
Allar horfur eru á því, að sú hin mikla stund nálgist,
að Danir geri heyrinkunn svör sín við tilkalli íslendinga
til fornra, íslenzkra handrita í vörzlu þeirra. Öll málsat-
riði hafa nú hlotið fullnaðarrannsókn og þeir aðilar, hand-
ritanefndin og háskólinn, sem danska ríkisstjórnin kvaddi
sér til ráðuneytis, hafa skilað áliti. Álit nefndarinnar var
hvergi nærri samhljóða, en af hennar hálfu kom þó fram
öflugur stuðningur við málstað Islendinga. Álit háskól-
ans var að vísu neikvætt, en á bak við það stóð svo veikur
meirihluti sem orðið gat, þar eð hann valt á einu atkvæði.
Má því í rauninni telja, að háskólinn leggi nærri því jafn-
þung lóð í hvora skál.
Hver sem svör dönsku ríkisstjórnarinnar verða, er það
fullvíst, að á þessu máli er ekki til nema sú eina lausn, að
íslendingum verði skilað öllum þeim handritum, sem að
meginefni til varða íslenzkar menntir. Ef það verður ekki
gert í fyrstu lotu, verður sóknin enn staðfastari af okkar
hálfu, unz handritin eru komin til sinna réttu heimkynna.
En hins vegar megum við íslendingar sannarlega minn-
ast þess af þakklátum huga, að margir hinna ágætustu
Dana hafa sýnt málstað okkar aðdáunarverðan skilning
og okkur sjálfum fölskvalausa vináttu. Er það dönsku
þjóðinni til ævarandi sóma, að slíkt veglyndi og svo há-
leitt siðferði í samskiptum þjóða á meðal skyldi hafa með
henni þróazt á þessari skeggöld. Þessu megum við aldrei
gleyma, hvað sem í kann að skerast.
Við megum líka vera minnugir þess, að endurheimt
handritanna leggur okkur miklar skyldur á herðar. Al-
þingi hefur heitið því, að þær skyldur skuli ræktar. En