Vorið - 01.09.1945, Síða 28

90
V O R I Ð
eina skildinga. Himininn var þá
hulinn dimmum skýflókum, og
Hans hugsaði með sér, að mikil
blessun væri það, ei: nú skyldi gera
dembu niður yfir garðinn. Hann
veit þá ekki fyrri til, en honum
finnst dropi koma á nefið. Hann
lítur þegar upp og nasar og finnur,
að farið er að rigna. Hann horl ir þá
glaður upp í loftið og sér á hak við
skýflókana mikinn sæg cins og af
liðrildum, sem flögruðu milli skýj-
anna og létu drjúpa smádropa nið-
ur úr hverjum anga. Hans lljúga
þá strax í hug vindbelgirnir og
hugsar, að þessir hinir litlu regn-
belgir hljóti að vera skyldir þeim.
Hann hugsar sér þá að styggja þá
ckki eins og hina, tekur ofan liatt-
inn fyrir þeim, hneigir sig djúpt og
segir:
,,Komið blessaðir, regnsveinar
mínir góðir. Þið gerið vel í því að
láta rigna dálítið. Eg sé, að þið gcrið
eins og þið getið. En vænst þætti
mér um, cl þið vilduð gera svo vel
og skila til hennar Rigningar, móð-
ur ykkar, að hún vaoi velkomin á
mitt heimili með drjúga skúr.“ Að
svo mæltu setti hann hattinn upp
aftur og keyrði hann niður á háls,
því að nú brast á ákaflegur stormur
og regnið streymdi niður. Þá hljóp
Hans eins og fætur toguðu heim t il
sín, til að koma myllunni af stað.
En þegar hann kemur að henni,
leikur hún öll á reiðiskjálfi, svo að
hrakar og hriktir í hverju tré, og
einhver vera-með vængjum flýgur
öskrandi, suðandi og æðandi inn í
mylluna. Hún var í hvítum kyrtli,
skósíðum, með mörgum fellingum,
og í framan var hún bólgin út undir
eyru. Var þar kominn Stormur
sjálfur.
„Ég hef engan frið haft fyrir
hörnunum mínum,“ segir hann.
„Þau hafa ekki linnt við mig látum,
að ég færi sjálfur og kæmi þér til
hjálpar. Hafðu nú kornið á reiðum
höndum, því að nú skal ekki vanta
vind. Ég ætla að hvíla mig hérna
stundarkorn. Ég hef flogið langar
leiðir yfir höf og eyðimerkur og
verð að vera kominn norður að
heimsskauti í fyrramálið."
„Hann ætlar ekki að hafa of
langar viðtafirnar," hugsaði Hans
malari. Og meðan Stormur sat í
myllunni og hvíldi sig, kallar Hans
konu sína á eintal, og þau taka ráð
sin saman, að láta Storm ekki sleppa
aftur. Þau vinda þegar bráðan hug
að því, og áður en Storm grunar
nokkuð, er Hans húinn að hyrgja
hverja smugu á myllunni og kona
hans að tvílæsa dyrunum og troða
upp í skráargatið. Stormur verður
þess ekki var fyrr en um seinan, en
finnur fljótt á sér, hvað í efni er.
Hann kallar þá með öndina í háls-
inum:
„Æ, gefið mér loft, loft, loft. Ég
ætla að kafna!“ Síðan veltist hann
niður af kvarnarstokknum, er hann
sat á, verður í einu vetfangi kinn-
fiskasoginn og dregur úr honum
allan mátt. Hann stundi þar, sem