Vorið - 01.09.1959, Síða 4

82
V O R I Ð
til að stanza hjá kunningjum sínum
í þorpinu.
Báturinn ,sem fór í kaupstaðinn,
var yfirfullur af ferðamönnum og
alls konar flutningi. Það gekk mik-
ið á, meðan hann var að ferðbúast.
Margir aðrir, einkum börn og
unglingar, tróðust fram á bryggj-
una, sem ruggaðist til og frá undan
þunganum, því að þetta var timb-
urbryggja, ekki alltof traustbyggð.
Allt í einu fór vélin í bátnum að
iherða og þyngja skellina. Það kóf-
rauk upp úr reykháf vélarhússins.
Landfestar bátsins voru losaðar og
þeim fleygt upp í hann. Menn
kvöddust og veifuðu. Farkosturinn
skreið hægt frá bryggjunni með
þungum, lemjandi vélarskellum,
sem breyttust svo allt í einu í ótt og
títt „tjukk-utjukk-u tjukk“, og
samstundis tók báturinn ákveðinn
skrið frá landi, eins og einhver lif-
andi skepna, með miklum boðaföll-
um út frá sér á báðar hliðar.
Fólkið dreifðist af bryggjunni
og heim til húsa sinna. Óla og fé-
lögum hans dvaldist stundarkorn
með öðrum drengjum þar neðra.
Þeir þurftu að ræða saman um
„landsins gagn og nauðsynjar",
engu síður en fullorðna fólkið,
segja fréttir og draga sínar ályktan-
ir af því, sem fyrir augun bar.
Tíminn leið. Kaupstaðafólkið
var komið langt inn eftir firði.
Skellirnir í ,yErninum“ heyrðust
ekki lengur, allt í einu bárust að
eyrum nýir vélarskellir. Drengirnir
þustu fram á klappirnar utan við
Voginn og sáu þá hvar ofurlítill
trillubátur kom utan með fjörun-
um. Var einn maður í bátnum, og
þóttust þorpsstrákarnir þekkja
manninn og bátinn.
Það voru í sjálfu sér engin mark-
verð tíðindi þó að bátur færi fram
hjá, en eigi að síður horfðu börnin
á bátinn, og vakti það fljótlega at-
hygli þeirra, að maðurinn, er sat
álútur við stýrið hreyfðist ekki.
Báturinn fór mjög grunnt, og —
viti menn! Allt í einu beygði hann
hægt og ihægt frá landi. Sást maður-
inn nú mjög greinilega, hvar hann
hallaðist fram yfir stýrissveifina,
hreyfingarlaus.
„Hann sefur!“ hrópaði einn
drengjanna. „Svei mér þá sefur
hann.“
Nú varð uppi fótur og fit. Allir
þustu fram á klappirnar utan við
Voginn og töluðu hver upp ímunn-
inn á öðrum. Báturinn var snúinn
við, en hann fór ekki beint til baka,
Iieldur í hring. Bráðlega stefndi
hann til lands í stórum boga, og
tók svo annan hring. Leyndi sér
ekki að næsti hringur ætlaði að
verða stærri, og bráðlega sýndi sig,
að báturinn myndi tæplega sleppa
við land. Jú, í þennan hringinn
slapp hann ríflega fram hjá Teng-
unum, sem skaga fram norðan
Vogsins. En, færi hann einn hring-
inn enn! Það yrði ljótt.