Vorið - 01.09.1959, Qupperneq 37

V O R I Ð
115
„Ég kemst ekki inn í fjósið,“
sagði úlfurinn.
„En ég veit, hvemig þú getur
komist inn í fjósið,“ sagði Sprettur.
„Ég skal sýna þér það“
„Ertu viss um að þú getir það?“
spurði úlfurinn.
„Ég er alveg viss um það,“ sagði
Sprettur.
„Jæja, skítt með það,“ sagði úlf-
urinn. „En ég heimta að fá að bera
þig í munninum, svo að þú takir
ekki upp á því að svíkja mig.“
Ekki leizt nú Spretti á það að
láta úlfinn bera sig í munninum.
Það var að vísu fljótlegt ferðalag,
og eftir litla stund vom þeir þó
komnir yfir engið og heim að bæn-
um.
„Jæja, hvar get ég nú komist inn
í fjósið?“ spurði úlfurinn. „Segðu
mér það áður en hin dýrin verða
vör við mig og vekja húsbóndann.“
„Slepptu mér þá á jörðina, þá
skal ég sýna þér það,“ sagði Sprett-
ur. — Úlfurinn opnaði kjaftinn og
Sprettur datt á jörðina, og eins og
örskot hljóp hann í gegnum gat,
sem var á hurðinni.
„Þetta er leiðin, sem ég fer inn í
fjósið,“ kallaði hann. „En ég held
að þessar dyr séu of litlar fyrir þig.“
Úlfurinn varð svo öskureiður að
hann fór að ýlfra og urra, svo að
öll dýrin á bænum vöknuðu. Kýrin
fór að baula, grísirnar fóru að rýta
og endurnar fóm að kvaka. Hest-
urinn fór að hneggja, og hundur
bóndans fór að gelta.
Sprettur stakk höfðinu út um
gatið og kallaði til úlfsins:
„Sjáðu til, herra úlfur. Það er
víst bezt að þú hypjir þig burt.
Bóndinn kemur hlaupandi og
hann hefur víst tekið með sér byss-
una. Ég vil ekki að þú sért skotinn,
því þegar ég er orðinn stór, hefði
ég gaman af að berjast við þig.“