Heima er bezt - 01.06.1954, Síða 32

Villi rekur upp óp og stekkur til strand- Hvað eigum við nú að gera? Hvernig
ar, og ég fer á hæla honum. En þjófurinn komumst við nú héðan aftur? „Við verð-
siglir á burt í nicstu makindum. um að lcita með ströndinni," segir Villi.
„Manngarmurinn sjálfur hlýtur að hafa
komið hingað á einhvers konar bát.“
Við sjáuin, að báturinn er aðeins fáa
laðma frá landi. Það cr komið logn og segl-
in vindlaus. „Ættum við að taka kænuna
og clta bátsþjófinn?" scgir Villi. Ég er strax
til í það.
Þegar hann sér, að við látuin orð hans
sem vind um eyrun þjóta, æsist hann enn
meir og hrópar: „Jæja, komið þið bara. Vit-
ið þið hver ég er? Hafið þið ekki heyrt
talað um Björn Andrés? Komið! og ég skal
kvnna vkkur fvrir hncíum lians!"
Von bráðar erum við komnir á flot og
seztir undir árar. Við róum allt hvað af
tekur, ákveðnir í því að ná seglbátnum á
okkar vald.
„Björn Andrés!" hvíslar Villi og hættir
að róa. „Ég kannast við hann. Hann er
slagsmálahundur, sterkur eins og uxi, en
nautheimskur. Ég ætla að setjast franr í
og gera tilraun til að lcika á hann.“
Við röltum eftir ströndinni og hinum
megin á eynni finnum við reyndar bát,
scm dreginn hefur verið á land. „Það er
gott og blessað að hafa bátinn," segir Villi
hugsandi, „en við verðum að skila scgl-
bátnum, og það getur orðið hægra sagt cu
gcrt.“
Þjófurinn er tekinn að ókyrrast. En þcg-
ar hann kemst að raun um, að aðeius er
um að ræða tvo stráklinga, sækir hann í
sig veðrið. Hann stcytir hncfana framan í
okkur oe licllir úr skálum rciði sinnar.
Við nálgumst seglbátinn hægt og hægt.
Björn Andrés þrífur bátstjakann og býst
til að lúskra okkur með honurn. Villi lyft-
ir árinni til varnar. Mér lízt ekki á blikuna.