Heima er bezt - 01.01.1956, Síða 14

BROÐURAST
eftir EINAR KRISTJÁNSSON, frá hermundarfelli

Höfundur þessarar
sögu, Einar Kristjánsson,
er fæddur 1911 að Hcr-
Idag læt ég verða af því að tala við hann bróður
minn; annað gæti ég ekki varið fyrir guði mín-
um og samvizkunni.
Enginn horfir aðgjörðarlaus á bróður sinn ganga
fram af hengiflugi, eða lætur hann sökkva í rótlaust
kviksyndi, án þess að rétta honum hjálparhönd.
Hví skyldi ég þá fremur geta horft á minn eigin
bróður farast andlega og siðferðilega, án þess að
aðhafast nokkuð honum til bjargar?
Akvörðun mín er óhagganleg, og þegar ég hringi
dyrabjöllunni á húsi hans, einbeiti ég huganum
að þessu eina, og ekkert skal fá mig til að bregðast
skyldunni, þó þungbær sé.
Grönn, hávaxin kona opnar fyrir mér útidyrnar.
Hún er ljóshærð, björt yfirlitum, með prúðan þokka
í fasi.
Hún vísar mér inn til bróður míns, þar sem hann
situr við skrifborð sitt í litlu herbergi til hliðar við
dagstofuna.
Mér virðist hann fölleitari og þynnri á vangann
en ég hafði vænzt og með þreytulegu yfirbragði.
Ég veiti einnig eftirtekt nokkrum gráum hárum
og hrukkum, sem ég hef ekki tekið eftir fyrr.
Fimmtugsaldurinn er þegar farinn að skilja eftir
sín merki.
Ég get ek'ki gengið hreint til verks í vandamáli
bróður míns, vegna þess að konan er eitthvað að
taka til handargagns í stofunni.
Svo segi ég, til þess að segja eitthvað:
— Þú gerðir okkur Ijóta bölvun, að koma ekki á
spilakvöldið í gær. — Fyrst biðum við lengi eftir
þér, og síðast fórum við að spila, ýmist með frúna
eða blindan sem fjórða mann.
Bróðir minn lítur niður fyrir sig og svarar fljót-
mæltur og lágróma:
— Ég komst ekki hjá því að mæta á nefndar-
fundi, og það var orðið of seint að fara, þegar
hann var úti.
„Hann kom ekki heim fyrr en eftir miðnætti,
segir frúin frammi í stofunni. — Annars held ég
að þið séuð hreint og klárt með spiladellu.
Þrjú spilakvöld í sömu vikunni er nú nokkuð
niundarfelli í Norður-Þingeyjarsýslu.
Hann stundaði nám við Reykholts-
skóla og Hvanneyrarskóla, en til Ak-
ureyrar flutti hann 1946, og hefir
verið umsjónamtaður við Barnaskóla
Akureyrar síðan 1947.
Eftir Einar liafa niargar sögur bim
í tímaritum og blöðum, og einnig
nokkur kvæði. I útvarpi hafa líka
sumar sögur hans verið lesnar. Arið
1952 kom svo út eftir hann smásögu-
safnið „Septemberdagar“, sem vakti
eftirtekt, og hlaut höfundurinn góða
dóma fyrir. Einar hefir nú tvö sntá-
sagnasöfn I undirbúningi.
mikið af því góða, ekki sízt þegar setið er langt
fram á nætur.
Það er að mér komið að leiðrétta konuna, því að
samkvæmt staðreyndum höfðum við síðastliðna
viku aðeins þetta eina spilakvöld, þegar bróðir
minn mætti ekki. Það er einnig föst regla okkar,
að spila ekki lengur en til klukkan ellefu.
En mér verður litið á bróður minn, og þá skilst
mér, að ég hef verið ákaflega óheppinn með um-
ræðuefni.
Vandræðasvipurinn á dreyrrauðu andliti hans
leynir sér ekki.
Ég flýtti mér að koma honum til hjáipar og segi
við frúna í gaspurtón:
— En saumakvöldin hjá ykkur, blessuðum frún-
um, vilja þau ekki verða nokkuð tíð og langdregin,
þegar eitthvað er feitt á stykkinu, hvað umræðu-
efni snertir, og ætli að afköstin verði ekki oftast í
hlutfalli við tímann og málskrafið?
— Hvaða ástæða heldurðu að sé til þess, að bera
saman iðni og ástundun nauðsynlegra starfa ann-
ars vegar, en reykingar og spiladrabb hins vegar?,
svarar frúin í sama tón, um leið og hún gengur
til búverka í eldhúsinu.
Ég nota tækifærið samstundis og segi í hálfum
hljóðum við bróður minn:
12 Heima er bezt