Heima er bezt - 01.01.1956, Blaðsíða 33

Nr. 1-2 Heirna si
-----------------------------------er bezt---------------------------------
menningsheill á sem flestum sviðum, sama er
vammleysið, jafnt í stjórnmálaþátttöku sem einka-
lífi, og að öðrum þræði eru þeir báðir sístarfandi að
fræðaiðkunum og vísinda, hvenær sem tóm gefst
til." Undir þessi orð hygg ég flestir geti tekið, og
því er oss íslendingum hollt að minnast þessa merk-
ismanns, sem um var sagt á sínum tíma: „Hann
hreif eldinguna af himninum og veldissprotann úr
hendi harðstjórans.“
Hekluförin 1905
Framhald af bls. 21. --------------------
æfinga, og á eina slíka æfingu var nafnkunnasta
söngstjóra borgarinnar, Lars Sörös. boðið, til að
hlusta á kórinn. Mun hann sennilega ekki hafa
búizt við miklu, því að undrun hans leyndi sér
ekki, er við hófum sönginn, og eftir að flokkurinn
hafði sungið 3 eða 4 lög, þar á meðal norska þjóð-
sönginn, kom karl með útbreiddan faðminn móti
Magnúsi Einarssyni og bauð hann velkominn með
flokkinn og óskaði honum til hamingju með þessa
söngför, sem verða mundi sigurför.
Svo hófust samsöngvarnir, og mun flokkurinn
hafa sungið 4 sinnum í Bergen, og allt af við ágæta
aðsókn. Þá var haldið til Voss og sungið þar einu
sinni, og síðan til Stafangurs og Haugasunds, og
sungið þar þrisvar á hvorum stað við ágæta aðsókn,
og enn betri undirtektir. Og yfirleitt tóku Norð-
menn kórnum ágætlega. Þeir sóttu vel samsöngvana,
ávörpuðu kórinn margsinnis, buðu hann velkom-
inn og þökkuðu honum komuna. En af þeim ávörp-
um verður minnisstæðust ræða Lars Eskelands skóla-
stjóra á Voss, er snert mun hafa eftirminnilega alla
viðstadda. í Haugasundi fékk flokkurinn ekki að
búa í gistihúsi, heldur vorum við gestir ýmissa góð-
borgara bæjarins; sýndi góðtemplarareglan þar okk-
ur mikla virðingu og vinsemd, meðal annarra. Al-
staðar þar, sem flokkurinn söng, voru honum
haldnar dýrindis veizlur, og heimboðunum rigndi
yfir hópinn. Og þótt allar veizlurnar væru hinar
ágætustu, bar samt ein þeirra af. Hana hélt hinn
riki Falk í Stafangri, grosserer Falk, eins og hann var
kallaður. Þar var allt stórmenni borgarinnar saman
komið Heklu til heiðurs. Þótti okkur þar mikið
um dýrðir, og höfðum við aldrei fyrr séð slíka við-
höfn, né neytt slíkra kræsinga.
En dómar blaðanna um sönginn voru þó að
sjálfsögðu fyrir mestu, og eftir þeim var beðið með
mestum spenningi, sem að líkum lætur, og þá eink-
um þeim fyrstu. En eftir fyrsta samsönginn í Berg-
en, byrjaði eitt blaðið þannig söngdóm sinn: Det
var med spenningi, og inkja utan otta, at me venta
paa fyrste konserten deira, men mann turva inkje
meir en höyra de fyrste strofarne, saa var den sorgen
slökt.
Þetta munu allir skilja. Þeir áttu ekki von á
miklu og voru hálf kvíðnir okkar vegna, en sá kvíði
hvarf gjörsamlega, er þeir höfðu heyrt fyrsta lagið.
Og yfirleitt var dómur blaðanna sá, að kórinn syngi
vel. Þau dáðu raddstyrk hins fámenna flokks, og
þótti gott samræmi í þeim styrk milli radda. En
nokkuð fannst sumum áskorta með styrkbreyting-
ar. Sum blöð höfðu líka orð á því, að flest lögin
voru nokkuð þunglamáleg, en jafnframt geðþekk
og sum mjög fögur, eins og t. d. Systkinin, eftir
Bjarna Þorsteinsson, og Gröfin, eftir Sigfús Einars-
son. Mátti Hekla yfirleitt vel við þessa dóma una.
Þeir urðu betri en búast mátti við, og var nú þegar
ljóst, að þessi fyrsta söngför íslenzks söngflokks
hafði heppnazt mjög vel og orðið sigurför.
Það hefði því verið óhætt, eftir viðtökunum á
vesturströndinni, að Hekla hefði haldið suður á
bóginn, enda höfðu sum Oslóarblöðin gert ráð fyr-
ir því, en af því varð þó ekki, og bar sitthvað til.
í'fyrsta lagi hafði ekki verið gert ráð fyrir Oslóar-
för, nema þá undir sérstökum kringumstæðum. í
öðru lagi voru allar ferðir landa á milli þá mjög
strjálar og óhentugar, ef farið yrði þangað, en tím-
inn líka orðinn óhentugur, þar sem komið var
fram í desember, og ekki dugði að lenda á flæði-
skeri með farareyri heim. Og svo bættist það ofan
á, að höfuðborgin var með mikil hátíðahöld á
prjónunum og viðbúnað vegna konungskomunnar,
sem framundan var. Þess vegna, og þrátt fyrir ein-
hvern skoðanamun, var ákveðið að halda heim með
litlu eimskipi, sem Egill hét og var um fjölda ára
í förum milli Noregs og íslands. Ef sæmilega gengi,
yrði flokkurinn kominn til Akureyrar um miðjan
desember.
í síðustu veizlu, sem Heklu var haldin, og bæjar-
stjórnin í Haugasundi stóð að, var því yfirlýst að
flokknum mundi gefin gjöf til minningar um þessa
fyrstu söngför frá Islandi. Kom sú gjöf sumarið eft-
ir, og var forkunnar fagur fáni, með nafni flokks-
ins áletruðu á rautt silki en hinum megin málverk,
mynd af fálka sem situr á kletti og horfir út yfir
hafið. Fylgdi þessari veglegu gjöf ávarp, undirritað
af fjölda manns. Var flokknum þannig í verki sýnd-
ur mikill sómi o°r vinarhusfur. Os; öll hafði fram-
o o o