Heima er bezt - 01.01.1956, Blaðsíða 15

Nr. i-2 Heima 13
--------------------------------er bezt----------------------------
— Jæja. Finnst þér nú, að þetta geti gengið öllu
lengur? Þú veizt, við hvað ég á.
Hann lítur á mig, og þegar hann sér, að ég tala
af fyllstu alvöru, bregður á ný fyrir sektarroða á
vöngum hans. Svo segir hann eftir stutta þögn:
— Það getur verið, að ég skilji, hvað þú ert að
fara. En ég get sagt þér, að það er þýðingarlaust,
að þú sért að blanda þér í þetta mál. Það kemur
mér einum við.
— Onei, bróðir minn, segi ég. Þetta er ekki þitt
einkamál. Fyrst og fremst snertir þetta aðra persónu
jafnmikið, þó að með öðrum hætti sé, en við skul-
um nú alveg láta það liggja milli hluta. En finnst
þér kannski að þetta komi konunni þinni ekkert
við? Hvað segirðu um það?
Það dökknar yfir svip hans og ég fer að óttast,
að ég hafi farið of harkalega í sakirnar.
— Eg vil að minnsta kosti fullyrða, segir hann,
að þetta komi þér ekki hið allra minnsta við, og
meðan konan mín hefur enga hugmynd um annað,
en allt sé með íelldu og gerir sér engar áhyggjur,
þá má með nokkrum sanni segja, að málið sé henni
óviðkomandi.
— Gáðu nú að, bróðir minn, segi ég sefandi. Auð-
vitað kemur þetta fyrst og fremst þér einum við,
en það hlýtur þó óhjákvæmilega að snerta alla, sem
þú ert vandabundinn. Þá rnátt því ekki misvirða,
þó að ég hefji máls á þessu við þig, heldur reyna að
skilja, að ég geri það í góðum tilgangi. En satt að
segja furðar mig á því, að þetta skyldi geta komið
fyrir mann á þínum aldri og við þínar kringum-
stæður.
— Þú talar eins og ég hefði drýgt stórglæp. En
hví skyldi svona ekki alveg eins geta hent mig, eins
og hvern annan?
— Fyrst og fremst ert þú nú lífsreyndur og sið-
ferðislega þroskaður maður.
— Bull. Lífsreynzla verður ekki mæld í árum,
svo einhlítt sé og þó að ég sé fullorðinn að árum,
skortir vafalaust margt á reynzluna og þroskann,
enda sækist ég ekki eftir að þroskast frá lífinu
sjálfu.
— Við skulurn nú sleppa því í bráðina. En hvern-
ig er það, áttu ekki myndarlega og ástrfka eigin-
konu?
— Jú, það á ég sannarlega.
— Og þú átt hraust og mannvænleg börn, er
ekki svo?
— Jú, krakkarnir eru efnilegir, það er satt.
— Og er ekki heimilið þitt fallegt og þægilegt í
alla staði?
— Jú, jú. Mikil ósköp. Húsið er alls ekki afleitt.
En ég skil hreint ekki, hvað þetta kemur málinu
við.
— Nú. Er þér ekki Ijóst, að þetta allt til samans
er svo ríkulegur skerfur af lífshamingju, að það
er stórkostlegur ábyrgðarhluti að hætta svo ómetan-
legum auði í tvísýnni leit eftir stopulli, og mér
liggur við að segja, ósiðlegri stundargleði.
Bróðir minn virðist pottþéttur gegn skynsamlegri
röksemdafærslu og segir næstum nöldrandi:
— Það er greinilegt, að þú skilur þetta ekki,
og það hefur ekkert gott í för með sér, að ræða
þetta frekar en orðið er.
— Víst skil ég það, enda liggur málið ljóst fyrir.
Það ert þti, sem veizt ekki að hverju stefnir. Ég
skal tala greinilega, svo þú skiljir, hvað ég á við:
Þú ert að leika þér með lífsgæfu þína og mannorð
í fullkomnu ábyrgðarleysi, og sá leikur hlýtur að
enda með skelfingu, fyrr en varir.
— Ég á við, að þú skilur mig ekki og ekki heldur
manneðlið eins og það gengur og gerist, anzar bróð-
ir minn, furðulega stilltur. — Sjáðu til. Ég er nú
kominn á þann aldur, að nú fer að halla undan
fæti, fremur en hitt. Ég hef verið gæfumaður, satt
er það. Svo gæfusamur hef ég verið, að þú og aðrir
geta ekki vænzt þess að ég hljóti frekari vinninga í
happdrætti lífsins. Framtíð mín má kallast örugg,
og ég þarf engar áhyggjur að hafa vegna lífsbráttu,
ef ekkert óhapp kernur fyrir. Og þegar svo er komið,
að ég get ekki vænzt þess, að lífið eigi neitt óvænt
eða nýtt að færa, heldur aðeins stöðvun og aftur-
för, þá fer mér eins og manni, sem verður að yfir-
gefa frjósaman og unaðslegan aldingarð, og leggja
út á auðn og eyðimörk, og reynir þá í ofboðsflýti
að hrifsa með sér eins mikið og mögulegt er af ljúf-
fengustu og girnilegustu ávöxtunum.
— Samlíking þín er góð, svara ég. — Hún er góð,
að því leyti, sem þú líkir þér við mann, sem flanar
úr aldingarði í eyðimörk. En hitt á ekki við, að
tala um freistandi ávexti í þessu sambandi, því að
allir vita að þetta, sem þú sækist eftir, stendur langt
að baki því, sem þér liefur hlotnazt.
Ég sé, að bróður mínum sárnar en hann stillir
sig enn furðuvel og segir:
— Ég endurtek það, að þú skilur ekki manneðl-
ið, eða læzt ekki skilja það. Manninum er það í
blóð borið, að sækjast eftir meiru en því, sem hann
hefur, og hann miklar ávalt fyrir sér þau gæði,
sem honum hefur ekki auðnazt að komast yfir. Ég
skal tala ljósara, það er ástæðulaust að vera alltaf
að viðhafa þetta rósamál. Hann getur elskað þá