Heima er bezt - 01.01.1956, Blaðsíða 44

42 Heima Nr. 1-2
--------------------------------er bezt----------------------------
og þetta tók á taugarnar. Umferð hafði verið stöðv-
uð á öllum aðalvegum. Frekari innbrot höfðu ekki
verið framin eða ekki borizt tilkynningar um neitt
líkt, skotvopn hvergi horfið úr verzlunum, engin
föt úr klæðaverzlunum eða þvottahúsum. í stuttu
máli sagt, þá hafði allt verið gert, sem hægt var að
gera. En Jessi var síður en svo ánægður.
Frændi hans, Frank Pritchard, hafði hringt í
hann eftir lestur útvarpsblaðsins kl. 10. Jessi hlust-
aði á þreytulega röddina, sem hann naumast þekkti
aftur, og kinkaði þess á milli kolli með hattinn
aftur á hnakka og fæturna kreppta við skrifborð-
ið. Síðan sagði hann: „Ég hef engu gleymt, Frank
frændi, og farðu nú í rúmið.“
Því næst teygði hann sig fram á skrifborðið, svo
langur sem hann var, og reykti í gríð og ergi,
unz vindlingurinn brenndi hann í fingurgómana.
„Var það Frank P.?“ spurði Tom Winston, sem
var á skrifstofunni með honum og hlýtt hafði á
símtalið, — það lítið, sem var að heyra, — og gat
nú ekki dulið forvitni sína lengur. „Ég þori að
hengja mig upp á, að hann vill gjarna hefja starfa
sinn að nýju.“
„Já,“ sagði Jessi með dræmingi, um leið og hann
athugaði ósýnilegan blett á háu, nöktu gipsloftinu.
„Já, með tveim öruggum höndum og byssu sinni.“
„Hvers vegna sagðirðu, að hann skyldi fara í
rúmið?“
Tom Winston tók viðbragð, er hann sá heiftina
í brúnum augum Jessa, sem leit snöggt við honum.
„Ég sagði honum að fara í rúmið,“ sagði Jessi, og
rödd hans var nú ákveðin, orðin lirutu af vörum
hans eins og vélbyssuskot, ,,ég sagði honum að fara
í rúmið, af því að brýn nauðsyn er til að hann gegni
vel stöðu sinni, svo hann ekki missi hana. Hann er
næturvörður í niðursuðuverksmiðju. Ég kæri mig
ekki um, að hann missi hana vegna afskipta af
Glenn Griffin."
Winston tók nokkur skjöl á borði sínu og dró
sig í hlé. „Ég vissi ekki hvað orðið var af gamla
Frank P.,“ sagði hann afsakandi.
Jessi horfði á eftir vini sínum, er hann slangraði
út ganginn til skjalasafnsins. Láttu ekki reiði þína
bitna á Winston, sagði Jessi við sjálfan sig, láttu
hana bitna á náunga þeim, sem sökina á. Hann sá
þenna atburð enn ljóslifandi sér fyrir hugskotssjón-
um. Frank frændi hans hafði staðið á bak við bíl-
inn, þegar Glenn kom út úr litla, ömurlega greiða-
sölustaðnum í suðurhluta bæjarins. Frank hafði
virzt of lágur, of gamall og gleiðgosalegur í bláa
einkennisbúningnum, með skammbyssuna í hend-
inni. Svo hrópaði hann til hans. Glenn Griffin
hafði snúizt á hæli og hleypt af skoti, tvær kúlur
tættu upp handlegg Franks og sködduðu eina taug
svo, að ekki varð úr bætt. Hægri handleggurinn
hékk máttlaus niður, eins og eitthvert óþarfa-
slytti, sem þó var fast við grennlulegan bolinn.
Jessi var sáróánægður við sjálfan sig, að hann
skyldi ekki þegar í stað hefja skothríð, en hann hafði
misst alla stjórn á sér og orðið alveg miður sín, er
hann heyrði Frank æpa eins og barn, reka upp þetta
skaðræðisóp, óhamið og tryllt. Síðan hafði Jessi oft
heyrt þetta óp í draumi. Glenn Griffin hafði svo
aftur senzt inn um dyrnar, léttur á sér eins og ballet-
dansari, þrátt fyrir ákafa skothríð hinna. Meðan
Frank lá í blóði sínu á jörðinni, hafði Glenn Griffin
lirópað og beðið um leyfi til að gefast upp, og hafði
til áréttingar kastað byssu sinni fram á götuna.
Jessi mundi enn þá æðisgengnu heift, sem hafði
gripið hann, um leið og hann skálmaði af stað,
yfir byssuna, og að þessum vopnlausa þorpara. Hann
gat ekki stanzað, þrátt fyrir hróp og köll lögreglu-
mannanna, og þar á meðal yfirmanns hans, sem
skipaði honum að skjóta ekki. En nú var sem drægi
svolítið af honum, og hann hafði hætt við að skjóta.
En þá fyrst var sem hann væri leystur úr læðingi
þessarar ofboðslegu heiftar, er hann hafði slegið
Glenn Griffin í rot með grannri, en fimri hendi,
og um leið rekið knýttan hnefa hinnar með heift-
ina sem aflgjafa beint á nasir þessa myndarlega
fanga.
Við tilhugsunina um þetta, þótt tvö ár væru lið-
in, fölnaði hann og fékk glímuskjálfta, og sviti
spratt lionum á enni. Meiri ró kom yfir hann, er
hann minntist eftirleiksins: er Frank frændi hans
var látinn víkja úr lögreglusveitinni sökum aflvana
handleggsins, sem visnaði skömmu eftir árásina, og
á hve ótilhlýðilegan hátt hann hafði endursent lög-
reglumerki sitt. Hann minntist einnig réttarhald-
anna yfir Glenn Griffin, mundi hið vingjarnlega
bros hans til kviðdómenda, bros, sem var þó tak-
markað af umbúðum þeim, sem leiddu af kjálka-
broti, en verjandi hans þrumaði á dramatískan hátt
um „Iiina óumdeilanlegu sönnun um fruntahátt
lögreglunnar", sem hér gæti að líta. Jafnvel eftir
að kviðdómurinn hafði tilkynnt niðurstöðuna „sek-
ur“, — en þetta var þriðja stóra brot fangans — var
hann jafnglaðklakkalegur og áður. Þegar dómurinn
var kveðinn upp, hafði drengsnáðinn, bróðir hans,
fölnað og tekið að titra. En um Glenn gegndi allt
öðru máli.
í eina skiptið, sem marka mátti, að Glenn væri