Heima er bezt - 01.01.1956, Side 40

38 Heima Nr. 1-2
--------------------------------er bezt ---------------------------
Allt hafði þetta farið skipulega fram, engin óþarfa
handtök, ekkert fum eða flaustur og ekki meir á
sig lagt en frekast var þörf á.
Tilkynning um þenna atburð og allt, sem á und-
an var gengið, barst tæpum hálftíma síðar til Indi-
anapolis, sem var í hundrað kílómetra fjarlægð eða
vel það. Og næstum á samri stundu, kvað við síma-
hringing í svefnherbergi í litlu, en viðkunnanlegu
húsi, sem var í einu af nýju íbúðarhverfunum í
norðvestur jaðri borgarinnar.
Snarlegur ungur maður í grænröndóttum flónels-
náttfötum, bylti sér við í rúminu og teygði sig þeg-
ar yfir sofandi konu sína og tók heyrnartólið af
gafflinum. Hann sagði nokkur orð í önugum tóni,
þagnaði svo og hlustaði litla stund. „Ég kem niður
eftir,“ sagði hann rólega. Þegar hann lagði heyrnar-
tólið frá sér aftur, var hann glaðvaknaður og sneri
sér að konu sinni.
Hún hafði opnað augun og gretti sig framan í
hann, um leið og hún teygði úr sér og lét með því
í ljós makræði og værð, sem raunar átti sér ekki
djúpar rætur, en átti að dylja óttann, sem jafnan
greip hana, er maður hennar var vakinn með slík-
um næturhringingum. Hún reis upp í rúminu og
fylgdi manni sínum eftir með augunum,meðan hann
snaraðist í fötin. Þetta var mjög hár maður, rúm-
lega þrítugur að aldri, alveg sérstaklega útlima-
grannur, endaþótt hann gæti af stálhörðum vöðvum
státað. Hann lét móðan mása, meðan hann klædd-
ist, en leitaðist við að bæla niður reiði sína, en
kona hans varð þess vör, að hann var í mikilli
geðshræringu, þrátt fyrir viðleitni hans til að dylja
það.
„Glenn Griffin, strákurinn bróðir hans og glæpa-
maður, Robish að nafni, dæmdur í lífstíðar fang-
elsi,“ sagði Jessi Webb, „hafa sloppið úr ríkisfang-
elsinu í Terre Haute.“ Hann spennti á sig skamm-
byssubeltið, leit eftir, hvort það sæti rétt á öxlinni
og snaraðist í jakkann, svo yppti hann honum eins
og ósjálfrátt, svo að hann flakaði frá og glampaði þá
rétt sem snöggvast í lögregluforingjamerkið í rökkr-
inu. „Ég reyni að fá mér rakstur inni í bænum,
Katrín,“ sagði hann.
„Þú verður líka að fá þér morgunmat," sagði
kona hans áminnandi, og hann sneri sér brosandi
að henni í rúminu, og þetta gerði hann sérlega
unglegan.
„Já, ég skal fá mér eitthvað í gogginn,“ Katrín
Webb, „fyrst þú skipar svo fyrir.“
Meðan hann sagði þetta, myrkvaðist svipur hans
og brosið dó á vörunum. Hann beygði sig snöggt
niður að henni, kyssti hana og sneri sér svo við og
bjóst að ganga út.
Hann nam staðar, er hún yrti á hann: „Heyrðu,
var það Glenn Griffin, sem--------“ Hún þagnaði,
er hann nam staðar í dyrunum.
„Já, það var hann,“ anzaði hann. „Hann átti
eftir tólf ár. Ég er að vona, að hann hafi lagt leið
sína rakleiðis til föðurtúnanna." Hann neri magra
kraftalega höndina á sinn venjulega hátt, og Katrín
fór nú fram úr.
Hún gekk með honum að útidyrunum. „Já, en
ætti hann nú ekki einmitt sízt að grípa til þess
ráðs?“ spurði hún hugsi, um leið og hún reyndi
að leyna óttanum, sem kom hjarta hennar til að
slá örar.
Jessi Webb lögregluforingi við lögreglustöðina í
Marionumdæminu, sem hafði alla stjórnina á hendi
þessa vikuna í forföllum Masters lögreglustjóra,
sem farið hafði til Suður-Karolínu, sneri sér við í
dyrunum og skýrði konu sinni frá, hvers vegna
hann héldi eða vonaði, að Glenn Griffin legði leið
sína til Indianapolis. í fyrsta lagi, sagði hann, var
öruggt að treysta á bréfdúfueðlið hjá afbrotamönn-
um: bær, sem glæpamanninum var kunnur, vakti
tálvonir um öryggi, endaþótt allir viti, hvernig
hann er í hátt. Þeir ímynda sér alltaf, að þeir viti,
hvar þeir geti leynzt, enda þótt öll slík skúmaskot
hafi verið snuðruð uppi, áður en sól er af lofti. Og
svo var það konan, sem seiddi. Helena Lamar hét
hún. Hún var að minnsta kosti þrjátíu og fimm
ára, tíu árum eldri en Glenn Griffin, en allt um
það var hún honum ákaflega kær. Og Jessi hafði
það á tilfinningunni, að hún mundi hafa pening-
ana í sínum vörzlum.
„Alltaf er kvenmaður með í leiknum," sagði
Katrín, sem var treg að sleppa taki sínu á granna
handleggnum með stálvöðvunum.
„Ekki alltaf, en þegar svo ber undir, má líta
á það sem hjálp. Ef hún er enn í Indianapolis, þori
ég að veðja tveim móti einum, að hún verður tál-
beitan, sem lætur þá ganga í gildru okkar....“
Hann þagnaði skyndilega, því að Katrínu þótti lít-
ið koma til „kansellístílsins“, sem hún svo kallaði.
Hann tók undir höku henni, kyssti hana aftur.
Svo gekk hann hratt að bílnum, sem var á akveg-
inum, og var sér þess hálft í hvoru meðvitandi, að
hann væri að bíða eftir kveðjuorðunum venjulegu.
Og þau bárust honum með köldum blænum:
„Lánið verði með þér, elskan!“
Hann veifaði með annarri hendinni án þess að