Heima er bezt - 01.01.1956, Side 42

40 Heima Nr. 1-2
--------------------------------er bezt----------------------------
ur að hreiðra um sig í djúpum hægindastóli og geta
grafið fæturna í þykku, mjúku gólfteppinu, fá að
hvíla augun á myndskreyttum veggjum, finna
heimilishlýjuna umleika sig. Enn hafði ekki hress-
andi gusturinn, sem barst inn í bílinn, getað leyst
huga hans úr læðingi tveggja ára minninga um
fangavist, gusturinn hafði ekki blásið á burt rammri
lyktinni og járnbragðinu, sem gegnsýrði allt. En á
slíku heimili, sagði hann við sjálfan sig. .. .
Hilliardfjölskyldan hafði keypt hús sitt við Kess-
lerbreiðstrætið af því að það var í stærra lagi sam-
anborið við nýju húsin í úthverfunum, sem seld
voru við lítið eitt vægara verði. Það var vel tilvinn-
andi að greiða ögn meira fyrir þetta hús, því að
auk þess sem þaðan mátti heita stutt í búðir og
biðstaðir almenningsvagna ekki langt undan, var
það þó nógu langt frá öðrum liúsum til þess, að
fjölskyldan fyndi til þess, að þetta hús ætti hún og
hér væri hún út af fyrir sig. Auk þessa var húsið
tíu húsalengjum utan bæjartakmarka, svo að skatt-
arnir voru lægri. í þau átta ár, sem þau höfðu búið
í þessu húsi, höfðu þau, án þess að gera sér það
Ijóst, fest ást á hverjum krók og kima þess, hverju
þrepi, hverjum þaksteini. Brýn nauðsyn var á að
mála það næsta vor, og lnisgögn þau, sem keypt
höfðu verið, þegar Dan kom heim úr flotanum að
styrjöldinni lokinni, báru þess menjar, að börn
hefðu verið í húsinu. Cindý, sem var nítján ára,
taldi einsætt að fá önnur húsgögn í dagstofuna eins
fljótt og kostur væri, en Elenóra, móðir hennar,
var ekki jafnviss um, að þess gerðist þörf. Þótt þau
gætu fengið tuttugu af hundraði í afslátt á hús-
gögnum, af því að'Dan hafði með höndum deildar-
stjórn í vöruhúsi, sem var með stærri vöruhúsum
borgarinnar, var hinu ekki að leyna, að verðbólga
var mikil um þessar mundir, og húsgögnin voru
snotur. Þetta var skoðun Elenóru. Auk þess hafði
hún fyrir tæpri viku bent Dan á þann möguleika,
að Cindý kynni að gifta sig fyrr en varði, en Dan
hafði eins og venjulega ekki anzað neinu.
Þegar Dan gekk niður dyraþrepin kl. 7.40 þenna
miðvikudagsmorgun, reyndi hann að leiða hugann
að þeim mörgu og sundurleitu viðfangsefnum, sem
biðu hans um daginn í stað þess að láta hina kvelj-
andi óvissu um framtíð dóttur sinnar, sem raunar
jaðraði við hræðslu, ná fullum tökum á sér. Raunar
var ekki svo að skilja, að hann væri sérstaklega mót-
hverfur Karli Wright. Hann vítti sjálfan sig, því
að hér gætti ef til vill nokkurar eigingirni hjá hon-
um. Dan hafði orðið að vinna baki brotnu til þess
að koma fyrir sig fótum efnalega, hafði orðið að
gjalda hvern eyri við vinnu sinni. Húsið að tarna
var sönnun þess, hve langa og erfiða baráttu hann
hefði háð. Þetta hafði hann þó komizt, þótt aldrei
væri hann nema gagnfræðingur. Hann fann til sín,
og þetta stolt var blandið gleði yfir því, sem hann
hafði gert, og þakkarhug. Karl Wright var aftur á
móti ekki úr flokki þeirra unglinga, sem hann gæti
nokkurn tíma sætt sig við. Kalli — eins og Cindý
var farin að kalla hann — síðan hún varð skrifstofu-
stúlka á málaflutningsskrifstofu þeirri, sem Wright
hinn ungi átti hlut í, — hafði fengið allt upp í
hendurnar, hafði aldrei þurft að erfiða fyrir neinn.
Hann var lánsmaður, drengurinn. En Dan þóttist
líka hafa hlerað það utan að sér, og hafði auk þess
nokkuð fyrir sér í því, að Karl væri alvörulítill
piltur, sem hefði hugann fremur við hraðan akstur,
laglegar stúlkur og sífellt drykkjusvall en að fá sér
góða stöðu í þjóðfélaginu. Dan tók sem sagt þetta
mál þeim tökum, sem feðrum er títt eða eins og
Cindý orðaði það í reiði sinni: „sem íhaldssamur,
gamall karlfauskur“.
Dagsins ys og erill hafði byrjað í eldhúsinu fyrir
næstum klukkustund. Þar sat Ralphie og hékk yfir
morgunmatnum, rétt eins og hann væri hegning
fyrir gömul afbrot, og horfði á hálffullt mjólkur-
glas. Hann leit upp, þegar Dan knýtti sterklegan
hnefann og þrýsti hnúunum með gætni að mjúkri
kinn tíu ára drengsins. Elenóra, sem var kringlu-
leit eins og sonur hennar, sem hún hafði jafnframt
gefið ljósa hárið í arf, brosti og setti rjúkandi flesk
og steikt egg fyrir Dan og tyllti sér svo niður gegnt
honum við eldhúsborðið. Þegar hún var ósnyrt,
varð hún líka barnsleg, lítil og grönn, eins og hún
í rauninni var.
„Lucille er veik,“ sagði hún eins og til að skýra
það, að stúlkan, sem hjálpaði henni á miðvikudög-
um og laugardögum, hafði ekki látið sjá sig í þetta
skipti. /
„Aftur?“ spurði Dan. „Hefur nokkuð horfið af
gininu?"
Elenóra hrukkaði ennið og hristi höfuðið og
leit umvöndunaraugum á Ralphie, sem leit upp frá
mjólkinni og brosti íbygginn. „Hún er líklega á
því,“ sagði hann öldurmannlega.
„Hvar lærir barnið svona mál?“ spurði Dan.
„Hann hefur þetta úr gamanblöðunum,“ svaraði
Elenóra, um leið og hún smurði brauðsneiðina,
„og svo sjónvarpinu. Veiztu hvað þetta þýðir, sem
þú sagðir, Ralphie.“