Heima er bezt - 01.07.1956, Page 10

238 Heima Nr. 7-8
--------------------------------er bezt----------------------------
Hofsfossar.
ekki sérlega vel á okkur komnir, búnir að vaka [rrjú
dægur og blautir. Ekki var snjór til fyrirstöðu á vegin-
um, og riðum við allgreitt, eftir því sem mögulegt var.
Milli Dagverðareyrar og Lóns villtumst við og lentum
niður hjá Gæsum. Náðum við þó upp að Hörgánni
nokkru fyrir neðan vaðið, en klóruðum okkur upp að
henni, þar til að vaðinu kom, en það er nálægt Lóni.
Var nú haldið sem leið lá, út fyrir ofan Os, út Hvamms-
reit, út á Ása fyrir of^n Bakkana, að Arnarnesi. Yzt og
efst á túninu í Arnarnesi voru fjárhús og hlaða við.
Sunnan undir þessari húsaþyrpingu er farið af baki.
Húsin voru auð, og vildu margir setjast þarna að og fá
sér skýli, en nokkrir, sérstaklega tveir menn, voru
ákveðnir að brjótast áfram, óttuðust, að mikill snjór
yrði kominn á veginn yfir svonefndar Hillur, en það
er illræmdur vegarkafli. Verður það svo úr, að enn er
lagt af stað, og þeir tveir menn, er ákveðnastir voru
að halda áfram, verða fyrstir til að komast á hest, en
um leið og þeir sleppa úr skjólinu fyrir húshornið, tek-
ur höfuðfatið af þeim báðum. Hafa þau ekki sézt síðan.
Slá þeir þá undan í bili, en ekki vildu þeir uppgefast
að heldur. Fala þeir alla vasaklúta, sem tiltækir voru og
binda sér eyrnaskjól úr þeim og nokkurs konar skýlur.
Svo sem rosknir menn muna, liggur vegurinn norður
frá Arnarnesi yfir svokallaða Arnarnestjörn skammt
fyrir #ofan ásinn, sem fellur úr henni til sjávar. Fyrir
gat það komið alloft, að sjógangur bæri sand og möl
fyrir ósinn. Stíflaðist þá tjörnin, og hækkaði í henni,
svo að hún gat orðið ófær eða mjög langt sund yfir
hana, en oft var líka hægt, er svona stóð á, að komast
kambinn. Nú er horfið að því ráði að prófa tjörnina.
Er hún þá svo djúp, að auðsjáanlega er sund. Þá er
leitað fyrir sér, hvort fært sé yfir kambinn, en ekki
eru tök á því, þar sem brim gengur yfir hann. Er þá
snúið við og farið suður með tjörn, en það er mesti
tröllavegur og sérstaklega út með tjörninni að vestan.
Þar eru keldur, svarðargrafir og alls konar ófærur. Ein-
hvern veginn klöngrast menn yfir ósinn, sem rennur
út í tjörnina, en fyrsti maðurinn, sem lagði í það, hleypti
þó á sund. Tvístraðist þá allur hópurinn, og man ég, að
ég var einn míns liðs þarna út og upp með tjörninni.
Veit ég þá ekki fyrri til en ég bókstaflega missi hrossið
úr klofinu á mér, hangdi eftir á bakka, sem ég taldi
víst, að væri svarðargrafarbakki, en hesturinn hefði
fallið í gröfina. Fór nú samt að rífa snjóinn af bakka-
brún þessari með svipunni og fann strax, að ekki var
þverhnípt niður, og gras var að finna á bakkanum.
Renndi ég mér svo þarna niður, og hesturinn stóð milli
hnés og kviðar í krapi. Var þetta lækjarfarvegur og all-
djúpur. Bjóst ég við, að hann mundi grynna, þegar upp
eftir kæmi, öslaði krapið og teymdi klárinn spölkorn,
þar til farvegurinn grynntist svo, að hesturinn hafði
sig upp. Settist ég þá á bak og reið þar upp eftir, sem
ég bjóst við, að væri nálægt Galmarstöðum. Skammt
sunnan og austan við Galmarstaðabæinn hafði Magnús,
sem áður bjó í Fagraskógi, byggt sér timburhús. Að
því kom ég og hitti þar fjóra ferðafélaga mína. Vissu
þeir ekki, hvað hinum liði, en bjuggust þó helzt við,
að þeir væru komnir eitthvað lengra áleiðis. Veður var
enn afskaplega hvasst, bleytuhríð, en ekki mikil snjó-
koma. Leggjum við svo af stað, þessir fimm, og kom-
umst með sæmilegu móti út og upp að Fagraskógi. Þar
hittum við hina ferðafélagana, það er að segja fimm,
en eins og áður er getið, veiktist Jón Runólfsson, og
einn okkar, Hallgrímur Halldórsson á Melum, varð
eftir hjá honum til að annast um hann. Þarna vorum
við þá tíu komnir saman í einn hóp aftur. Nú virtust
allir búnir að fá ærið nóg af volkinu og vilja setjast að,
ekki þó að gera neitt vart við sig í Fagraskógi, en leita
fyrir sér í fjárhúsunum. En þau voru þá full af fé nema
eitt hús úti og niðri á sjávarbakkanum. Þar tókst okkur
að koma öllum hrossunum inn, en mannskapurinn hélzt
við í fjárhúsgarðanum. Mat höfðum við með okkur og
fengum okkur nú bita, og ekki var kalt, því að hrossin
hlýjuðu upp, en allir vorum við meira og minna blautir
og jafnvel holdvotir, þar sem ekki þekktist þá, að menn