Heima er bezt - 01.07.1956, Qupperneq 47

Nr. 7-8 Heima 275
--------------------------------er hezt ---------------------------
pabbi,“ sagði Cindý. „Ég skal sjá um hann. Ég býst
við, að ég hafi verið eitthvað skrýtin í viðmóti við
hann í gærkveldi, en nú er ég miklu hressari. Ég vil
ekki, að þú farir líka að hafa áhyggjur út af þessu.“
Dan hafði ekki um þetta hugsað, honum hafði ekki
dottið Karl Wright í hug. En það var líka ef til vill
ekki rétt. Aldrei var að vita, hvar feyra var, hvar laus
steinn var, sem gat valdið því, að allt þetta hrófatildur
lygi og svika hryndi.
Pósturinn í dag, hugsaði hann. Hann kemur kl. 9.30,
og svo aftur kl. 2.45. Látið bréfið koma með fyrsta
pósti, látum það koma sem fyrst.
Svo greip drungi næturinnar hann aftur andartak,
og truflandi hugsun greip hann, hugsun, sem ekki
hafði valdið honum áhyggju fyrr: Símtalið. Konan
hafði hringt.
Það lítur helzt út fyrir, að lögreglan hafi reynt að
klófesta hana.
Svo hringdi hún. Hún hafði hringt heim til hans.
Og hvað mundi gerast, ef lögreglan gripi hana við
þann verknað eða rétt á eftir? Hvað mundu þeir gera,
ef þeir hefðu símanúmerið, hvernig mundu þeir haga
atlögunni? Dan vissi ekkert um starfshætti lögreglunn-
ar, en í anda gat hann séð þá læðast hægt að húsinu,
með hlaðnar byssur og reka upp heróp. Hann gat séð,
hvernig Elenóra og Ralphie tóku þessu, og Glenn, sem
sentist frá glugganum. Hann sá Robish, sljóvan og
klunnalegan, sem þegar tók undir sig stökk og rétti
fram hendumar-----------
Og hvað gat Dan gert? Hvernig gat hann ráðið rás
þessara viðburða?
Hann heyrði djúpa stunu, er bifreiðin nam staðar
við dyr vöruhússins. Mínúta Ieið, unz honum varð Ijóst,
að stuna þessi hafði liðið frá brjósti hans sjálfs.
Svarta bifreiðin með sírenumar á þakinu og orð-
inu Lögreglustjóri máluðu stóru letri báðum megin
á bílnum, var rétt við útjaðar bæjarins, nokkrar hús-
lengdir frá húsi Hilliards. í bifreiðinni sat Jessi Webb
og hugsaði sem svo, að þessi dagur mundi og fara til
lítils. Margar klukkustundir voru síðan hann var viss
um, að hinn langi listi með nöfnuin, heimilisföngum
og símanúmerum mundi veita lausn gátunnar. En nú
hafði hann rannsakað hálfa tylft símtala, og vom þau
öll, nema eitt, símtöl frá sjálfsímum í Columbus, Ohio,
til Indianapolis Indina, og þau höfðu farið fram milli
tíu að kvöldi til kl. 3 að morgni. Hann hafði athugað
tímann á skrifstofu sinni, en bjóst ekki við, að slíkt
bæri mikinn árangur. Nú átti hann aðeins eftir eitt
nafn, eitt heimilisfang og símanúmer af fyrstu tylftinni:
Þeir voru færri, sem notuðu sjálfssíma á langlínum.
Og ef Helena Lamar hafði greitt þar fyrir símtalið,
þurfti hann að athuga tvö númer í viðbót. Og ef allt
þetta bæri engan árangur, ætlaði hann að ráðgast við
einkanúmer í Columbus. En þessi flokkur mundi senni-
lega ekki veita neina vitneskju, en Jessi hugsaði sér
að kanna alla möguleika.
Sökum þráfaldra vonsvika varð hann sí og æ að vera
þess minnugur, að hann var raunar að þreifa sig áfram
í myrkri. Hið eina, sem hægt var að fara eftir, var frá-
sögn konunnar, sem leynt hafði Helenu Lamar í Col-
umbus. En hún vissi ekki betur, en Helena hefði farið
út til að kaupa bíl og hringja. Engan bíl hefði hún
keypt sér á lagalegan hátt hjá bílasala. Það var fljótlegt
að ganga úr skugga um það. Og hún hafði ekki heldur
notað neinn síma í grendinni. Því hafði þegar verið
slegið föstu.
Auðvitað var það hugsanlegt, að hún hefði hringt
til New York eða þá Chicago, ef hún á annað borð
ætlaði sér að tala við Glenn Griffin. Hví skyldi hún
einmitt hringja til Indianapolis? Hvers vegna gat hann
verið svo viss í sinni sök?
Jessi Webb var alls ekki viss í sinni sök. Hann hafði
aðeins gert sér þetta í hugarlund, og nú þrjózkaðist
hann við að hafna þessari hugmynd, því að hann vildi
svo vera láta, að Glenn hefði haldið til æskustöðv-
anna. Katrín hafði meira að segja hrist höfuðið við
morgunverðarborðið, er hann skýrði henni frá þess-
ari vafasömu hugmynd eða von. En þá hafði Jessa
dottið í hug visni handleggurinn á Frank frænda hans
og enn visnari sál í visnum búk. Hann sá aftur í hug-
sýn, er hinn yfirlætislegi, ungi maður hafði fyrst hleypt
skoti úr byssunni og síðan fleygt henni út á götuna.
Hann minntist ennfremur orðanna, sem voru hvæst í
eyru hans á gangi fangelsisins: Þú átt von á hirtingu,
löggi sæll!
„En herra minn trúr,“ sagði Jessi reiðilega við sjálf-
an sig, um leið og hann hægði ferðina. „Það er ekki
hægt að treysta einvörðungu á öfgafulla vonina og
hæpið hugmyndaflug! Þú ert vel þjálfaður lögreglu-
maður eða hitt heldur. Reyndu að halda þér við stað-
reyndirnar!“
Ágætt, þá varð að taka því. Hann mundi gera allt,
sem hann gæti. Hann stöðvaði bifreiðina, þreifaði með
hendinni undir frakkann, tók á skammbyssu sinni og
opnaði bílhurðina. Ávallt gat svo farið, að hann gengi
hjá einhverjum akstíg eða rangala beint í flasið á Glenn
Griffin með skammbyssu á lofti. En hann varð að
hætta á að Glenn kynni að leynast við einhvern glugga.
Slíkt var betra en að vara Glenn við með símahring-
ingum. Hér bar að treysta á heppnina. Hans mögu-
leikar voru þessir: Sáralitlar líkur fyrir launsátri, aðeins
sökum þess að ekkert benti til, að Glenn Griffin lægi
hér í felum.
Hann teygði höfuðið í veðrið, regnið draup af hatt-
barðinu. Hann gekk í humátt að húsinu. Er hann var
rétt að segja kominn að dyrunum, sá hann hlut, sem
hann hefði raunar átt að koma auga á frá bílnum:
Á glerhurðinni var blómaskilti. Hann stanzaði. Sam-
brotsstólarnir, sem heyrðu til verzlun líkfaraboðans,
voru í snyrtilegum hlaða undir skyggninu.