Heima er bezt - 01.07.1956, Page 49

Nr. 7-8 Heima 277
--------------------------------er bezt ----------------------------
eftir var morgunsins, hafði hún setið við borð sitt og
gætt þess að líta aldrei við honum.
Nú var Kalli ekki reiður, aðeins sneyptur.
Þetta kemur þér ekki við, Kalli, sagði hann við sjálf-
an sig. Þetta var hrein og bein afsögn. Orlögin vildu
þá ekki annað. Sjá, hvernig hún er núna, er hún talar
í símann, — enginn drumbsháttur, engin hlédrægni.
Skammbyssa og aftur skammbyssa! Þetta hafði hann
ekki getað skilið. Hann gat ráðið hina gátuna: Vildi
ekki líta við honum, talaði nú við annan strák af mikl-
um ákafa, hafði einsett sér að fylgja hinum góðu föður-
ráðum. En hvernig átti að skilja þetta með skamm-
byssuna? Og hvað var hún að segja í símann. Ef hann
vissi það, þá mundi....
Það, sem Cindý hafði sagt í símann, var ósköp sak-
laust, fannst henni: henni hafði dottið nokkuð i hug,
svo að nú skyldi hann hlusta, án þess að grípa fram í fyr-
ir henm. Setjum nú, að hún eða Dan — gilti einu hvort
þeirra var — gæti komizt yfir þetta fé á einn eða annan
hátt, miklar fjárupphæðir, ef til vill fimm til sex þús-
und dali. Ef þessir peningar, sem Glenn Griffin beið
altaf eftir, kæmu ekki seinnipartinn, þá mundi hún,
heldur en að bíða, fara með lánsféð heim til þeirra?
Var ekki eitthvert vit í þessu? Nú biðu þeir ekki stúlk-
unnar, aðeins peninganna. Og svo gætu þeir farið á
fund stúlkunnar, — enda þótt Cindý vonaði raunar, að
þeir kæmust aldrei svo langt.
„Hve mikla peninga, Cindý? Þótt við nú gerum því
skóna, að við gætum fengið slíkt lán, hvernig getum
við þá verið viss um að hann viti ekki nákvæmlega
þá upphæð, sem hann á von á? Ef hann sæi, að upp-
hæðin væri annaðhvort of há eða of lág, kæmist hann
að raun um, að við værum að blekkja hann. Og ef
þú færðir honum féð, en ekki ég, mundi hann vera
viss í sinni sök.“
„O, við þyrftum ekki að láta svo ólíklega, að pen-
ingarnir kæmu frá þessari stúlku. Gerum því skóna,
að ég segði honum, að þú værir í litla skóginum fyrir
utan skotmál skammbyssunnar, með riffil, og þeir ættu
ekki annars úrkosta en að hypja sig. Og ef þeir reyndu
að taka mömmu, Ralphie eða mig með sér sem gisla,
mundir þú standa þama og bíða þeirra, reiðubúinn að
stöðva þá. Skyldu þeir vilja eiga á hættu að verða
skotnir, ef þeir gerðu sér Ijóst, að þeir hefðu féð handa
á milli og gætu komizt á brott án erfiðleika?“
„Cindý, Cindý,“ sagði Dan dapurlega, „já, þeir munu
leggja á tæpasta vað.“ Hann var þolinmóður að heyra,
en þreyttur. „Hvers vegna? Af því að þeir eiga ekki
um neitt að velja. Þeir vita ofurvel, að ég mundi ekki
skjóta, ef líkur væru til, að skot gæti hitt eitthvert
ykkar. Þannig hafa þeir leikið okkur, og við verðum
að horfast í augu við þá staðreynd. Og þótt skot hafi
komið í mann, getur hann samt hleypt úr byssu. Þess
vegna létu þeir EIlu lesa þessa frásögn í blaðinu. Þeir
voru að kenna okkur. Og auk þessa, Cindý, þá trúa þeir
því aldrei, að þeir muni láta lífið. Nei. ekki þeir. Allt
til þessa hefir lánið leikið við þá, og þeir hafa gert sér í
hugarlund, að þeir væm ódauðlegir. Þeir hugsa alltaf,
að skot hljóti að hitta einhvern annan. Og þeir eru
neyddir til að hugsa á þenna hátt. Þannig hugsa menn
líka í orustu. Þetta er eina hjálpræðið.“ Hann þagnaði
og dró djúpt andann.
„Þú hefur þá hugsað um þetta allt?“
„Mér þykir þetta leitt, Cindý. Enginn getur látið
sér detta slíkt í hug. Það er.... “ Hann þagnaði. „Ég
skal hringja í þig, þegar pósturinn er kominn aftur.“
„Þakka þér fyrir.“
„Borðaðu nú eitthvað, Cindý. Þú bragðaðir ekkert
í morgun.“
„Já.“
Þegar Cindý lét tólið á, starði hún á símann, en
sá í hans stað húsið, sem var í sextán kílómetra fjar-
lægð. Eftir fimm stundir mundu peningarnir koma.
Koma eða koma ekki. Hún bað guð þess í hljóði, að
enginn kæmi í heimsókn þangað til. Enginn. Sízt af
öllu lögreglan, og heldur ekki sölumenn, trygginga-
salar eða aðrir.
„Ég sá hann snasa í kringum bölvaða gluggana,11
sagði Robish og titraði. „Við verðum að hafa hendur
í hári hans, Griffin. Heyrirðu það! Hann tyllti sér á
tá og gægðist inn í bílskúrinn. Rétt áður en hann gekk
aftur að vörubílnum. Trúirðu mér ekki?“
„Hann herra Patterson?" spurði Elenóra, sem sat við
eldhúsborðið. „Hann kom aðeins til að taka rusl. Hann
safnar því saman á hverjum fimmtudagsmorgni, og svo
kemur hann, eftir morgunverð, annanhvern fimmtu-
dag til að sækja það.“
„Borgið þér honum alltaf með ávísun, frú HiIIiard?‘r
spurði Glenn, sem fyrstur tók til máls.
„Já næstum alltaf. Það kemur til af því, að ég þarf
að hafa mikla peninga hjá mér, og við eigum heima
svo utarlega-------“ Hún hafði verið komin á fremsta
hlunn með að segja, að öruggara væri að hafa ekki
mikið af handbæru fé heima, en hana svimaði og þagn-
aði því.
„Ég veit ósköp vel, hvað ég sá,“ sagði Robish byrst-
ur. „Hann sá bílinn. Ég skal svei mér læsa klónni í
hann. Lánaðu mér skammbyssuna þína.“
„Hank,“ kallaði Glenn inn í borðstofuna, „hvert ók
karlinn?“
„Til hússins hérna við hliðina. Bak við trén. Ég sé
aftan á pallinn á bílnum í beygjunni þarna niður frá.“
„Hann er að hóa í lögregluna!“ sagði Robish.
„Nei,“ sagði Elenóra. „Wallingfóikið er ekki heima,
svo mikið veit ég.“
„Þá get ég ef til vill náð honum enn þá, Glenn.“
„Glenn,“ kallaði Hank innan úr stofunni, „hvers
vegna skyldum við eiga nokkuð á hættu? Við skulum
gera þetta.“