Heima er bezt - 01.01.1960, Síða 15

greiða af honum, fylgdir til ferðalaga og svoleiðis við-
vik. Hér er einn draumur Jóns færður í ljóð af Þor-
steini tól:
Bar svo til í bauluhúsi,
á básnum var eg standandi,
vomurinn skæði vélafúsi
vóð þar að mér grenjandi.
Baulur stukku brátt upp þar
búnar mér til aðstoðar.
Afsögðu að illskuglanni
angraði mig í sínum ranni.
Kúlur steyptu rétt af ráði
ráðhollar mér þetta sinn.
Þeim eg eftir þukla náði
og þeytti framan í djöfulinn.
En hann hopar ekki hót,
örðugur mér stefndi mót,
nálgaðist þó nauðir særi
næst var h'tið undanfæri.
í þessum staddur þrautarvanda
þar eg leit í greindum stað
næturker mitt nær þar standa
næsta traust og vel smíðað.
Dýrgrip þennan dávænan
í dauðans hættu greip eg hann
og tvíhenti sem traustast kunni
í trýnið mitt á helvítunni.
Stukku bönd, en stafir hrjóta,
stórmannlegt var tilræðið.
Út um húsið allt nam þjóta
í smámola keraldið.
Líka hafði lamazt hans
linaður í véla fans.
Latur burtu lalla gáði,
lausn eg fékk og vakna náði.
Þessir kveðlingar út af draumum Jóns hafa eflaust
nokkrir verið, sem nú eru glataðir. En sá er næst verður
getið hér virðist vera sá fimmti í röðinni og hljóðar
svo:
Eékk eg enn í fimmta sinni
freistingu nýsofnaður.
En fyrir gátu mun þó minni
merkilegur atburður.
I Litla-Hofs-fjósi eg var inni
og minn hlýri Guðmundur.
Horfði eg á hvar heljarbokki
í heklu grárri vestan fór.
Vonda sleðans víst af flokki
var með karli her órór.
Allir hildar reyrðir rokki
reis mér af því furða stór.
Fala náði fjandinn grái
fylgd okkar í Hornafjörð.
Svaraði Gvendur sinnis þrái:
Eg sýni þér enga hér á jörð
miskunn eða fylgd þú fáir
fjörtjón eða gæfu skörð.
Riðaði mjög og reiði kenndi
ragur karl við orð sér kvað.
Böls þótt Gvendur bænir sendi
bifaðist ekki hinn við það.
Með því líka hann hafði í hendi
hárbeitt sverð og tvíeggjað.
Þar með Gvend í gegnum lagði,
gusaðist niður dreyrasáð.
Herra minn við Satan sagði:
Sýndu mér nú vægð og náð.
Eg skal fara fljótt að bragði
og fylgja þér með reynd og dáð.
Skjónu kaus eg finna fljótur
að fylgja þessum sleða fans.
Þá var mér ei þungur fótur,
því má trúa hver til sanns.
Nasabrotinn þulu-þrjótur
þvingaði mig og strákar hans.
Hindurvitni eg hafa vildi
hvað sem kæmi hér uppá.
Grásleppunnar góðum skildi
gat eg náð og stakk mér hjá.
Hópnum síðan fús eg fylgdi
og fengum slæma Jökulsá.
Hvíldar unti ei heljarsvaði,
húsbóndi hann þóttist minn.
Yfir björg og blauta staði
barði undir harðleikinn.
Þar til austur á Hoffellshlaði
hvíldi eg lítið kapalinn.
Hún þar leysti heitar niður
hægðirnar til lífs og baks.
komu að mér kvíðahviður
Kölska vegna samfélags.
Þarna loks eg vakna viður,
var þá stundarkom til dags.
Sætur á mig svefninn dundi,
sami draumur enn var kyns.
Stafafelli stefndum undir,
staðráðnir til prófastsins.
Þarna loks eg brá upp blundi
og bölvaði freistni djöfulsins.
Ekki er nú til fleira af þessum kveðskap, allt glatað
og gleymt. En þetta, sem hér er ritað af þeim, er eftir
sögn Oddnýjar Sveinsdóttur á Breiðabólsstaðargerði,
sem mundi vel þá bræður. Oddný var fædd 1821 og dó
1917.
Heima er bezt \ 1