Heima er bezt - 01.02.1968, Blaðsíða 16

Jón Eiríksson er hann kom frá Hvanneyrarskóla 1906.
heiðar og áin skoðuð á vaðinu. Tekur þá Leiri í taum-
ana, sem hann vilji drekka, dýfir flipanum í vatnið og
frísar og blæs fram úr nösum. Það skildi ég, að yfir
vildi hann fara og allt gekk vel. Áin var á bóghnútu.
Greitt gekk ferðin vestur á heiðina upp fyrir Gjá, en
þar voru grunnir troðningar í grjótmelum og myrkur
skollið á með þoku og rigningu. Leiri lætur ekki að
stjórn og sígur upp í nefið. Sleppi ég þá taumhald-
inu og læt hann ráða. Er þá vikið ögn til hliðar og síðan
skokkað léttilega áfram hverja sniðgötuna af annarri
upp á heiðarvörpin og niður til Lónsins, án alls hiks, og
heirn í hlað á Stafafelli. Það var óhætt að fela Leira
stjórnina þegar heim var haldið, og þegar hann drap
nösum í vatnsföll og dró ýsur, saup hregg, skyldi þar
ekki farið yfir heldur leitað að öðru vaði.
Rétt eftir aldamótin réðist til föður rníns vinnu-
piltur, Jón Eiríksson, sem síðar varð urn áratugi hrepp-
stjóri okkar og bjó í Volaseli. Við vorum mjög sam-
rýndir. Hann kom til okkar frá Hólum í Nesjum, sem
var mikil hrossasveit. Hafði þar átt við tamningu tryppa
og kunni vel með hesta að fara. Varð mikill ferðamaður
og fylgdi oft fólki yfir Jökulsá á öllum árstímum. Hann
vildi ég telja með beztu vatnamönnum okkar Austur-
Skaftfellinga, í eystri sveitum sýslunnar. Eitt af því,
sem sérstaklega einkenndi Jón, var hversu allir, sem
kynntust honum, báru mikið traust til hans, hvort
heldur var á sjó eða landi. Nú var það einn vetur, er við
vorum saman, að samkomu skyldi halda fyrir sveitina
vestan Jökulsár að Þorgeirsstöðum.
Kökubakstur var innleiddur fyrir hátíðar og manna-
mót, og bakstri jafnað á heimili, einkum þar sem elda-
vélar voru góðar. Jón Eiríksson var nú beðinn að koma
með kökurnar vestur fyrir á til samkomustaðarins, áður
en ballið átti að byrja. Biður hann mig þá að lána
sér Leira og var það auðsótt mál. Jökulsá var á góðum
ísi ytra frá Byggðarholti að Volaseli, og þá leið fer Jón
með kökurnar í smákössum, poki utan um. Reiðir hann
pokann fyrir frarnan sig, sem segja mætti í faðmi sér.
Gengur nú allt vel yfir ána og tjarnir eru allar á ísi
vestan hennar. Vill nú Jón fara beina leið yfir Vola-
selsland, sem hann þá ekki þekkti svo vel sem síðar meir.
Þegar hann ætlar yfir tjörn eina litla tregðast hesturinn
h'tið eitt, stígur samt framfótum á ísinn, sem í sömu
svipan brotnar og þar hyldýpi undir. Afturfætur hests-
ins eru enn á tjarnarbarminum. I sömu svipan hefur
hann sig upp frá vökinni aftur á bak og til hliðar, svo
Jón er rétt fallinn af honum, en kökurnar fljóta í vök-
inni. Þetta var þá Ekjuhylur, versti drápshylur í Vola-
selslandi, sem Jón komst í kynni við síðar á æfinni. —
Taldi hann, að þarna hefði röskleiki hestsins og snar-
ræði bjargað, þar sem lífshætta þeirra beggja lá fram
undan.
Áratugum síðar ólzt upp hjá okkur rauður foli með
svarta lokka í taglinu. Hann var nefndur Skotti. Ekki
var hann að öllu leyti Hornfirðskur, því formóðir hans
var brúnskjótt hryssa, sem móðir mín lagði í búið og
kom með frá Hallormsstað. Þetta var gæðingur, eins og
áður var talið. Alikill skeiðhestur með lítið hýruspor á
hægri ferð, enda taminn af Svavari Guðnasyni, listmál-
ara. Mjög viljagóður og vitur hestur.
Á árunurn eftir 1930 átti ég margt erindið til Hafnar
Framhald á blaðsíðu 55.
Davíð Sveinsson bóndi á Brekku og hestur hans Brekku-
jarpur.
52 Heima er bezt