Heima er bezt - 01.02.1968, Blaðsíða 30

ars nokkrir til. Ekki gæti hann trúað því að þeir
héldu til á fjöllum uppi eftir að snjór væri kominn,
og að láta sér detta í hug að nokkur heilvita maður
héldi hlífiskildi yfir þeim, — hu, svei því barasta! “
Pabbi minn, sem betur fer ert þú ekki guð almátt-
ugur og veizt ekki allt, hugsaði Vala og brosti ofur-
lítið. Aumingja Úlli, sá hlaut að hafa verið hræddur,
meðan þeir leituðu í fjárhúsunum.
Það var gott að nú var kominn snjór, þá færi hún
að hirða féð og gæti haft samband við Úlla oft á dag.
Þá yrði betra að lauma bita og bita til hans. Og eftir
að búið væri að troða slóð milli fjárhúsanna og bæj-
ar, gæti Úlli sótt mjólkina sína sjálfur í fjósið, því
það var erfiðast að koma mjólkinni til hans.
Manga hélt uppteknum hætti, setti nýmjólk í
merkurmálið sitt og faldi það upp á hillu. Það ætlaði
hún að gera þangað til huldumaðurinn léti hana vita,
að hann þyrfti hennar ekki lengur með.
Einu sinni lá við að illa færi er Úlli var í fjósinu.
Hann dvaldi þar oft langtímum saman, því þótt hon-
um þætti fjóslyktin ekki góð, var hlýjan af kúnum
ómetanleg, og svo komst hann upp á að fá sér auka-
dreitil um leið og hann fór.
Það var auður einn básinn, þar sem enginn kálfur
hafði verið látinn lifa þetta árið. Þar lá Úlli oft löng-
um stundum á strigapoka sem hann breiddi yfir moð-
binginn. Stundum sofnaði hann í hlýjunni, en reyndi
þó að varast það. En svo kom það fyrir eina kalda og
hryssingslega desembernótt, að hann svaf of lengi.
Manga fór snemma á fætur alla morgna ársins, og
byrjaði þá á því að hreinsa moðið frá kúnum og
henda því í auða básinn, þar til henni fannst nóg
komið til að fylla tunnusekkinn og færa hestunum
moðið.
Þennan morgun kom hún að venju með olíulukt-
artýru sína, hengdi hana á stoð, þar sem birtan gerði
mest gagn, þótt lítil væri. Síðan fór hún að spjalla
við kýrnar eins og hún var vön, og þá vaknaði Úlli
loks við tuldrið í kerlu og varð ekki um sel. Nú voru
góð ráð dýr, en það eina sem honum datt í hug, var
að liggja grafkyrr, þar sem hann var kominn, { þeirri
veiku von, að þá tæki kerla ekki eftir honum.
„Svona, svona, greyskarnið, óskapa moð er þetta
hjá þér. Það er von, annar eins béaður ruddi sem
fyrir ykkur er borinn í vetur. Svo eigið þið að
mjólka, blessaðar, og ekki nokkurt kálfstetur í fjós-
inu í vetur til að hygla. Já, því segi ég það og segi
það enn, mikils er af ykkur krafizt, þessum vesaling-
um, sem ekki geta kvartað á mannamáli. Og ekki
fóðurbæti að fá fyrir gull og gersemar.
En úti í löndum berjast þeir og berjast, já, svo
hjálpi okkur guð, meir en berjast, þeir hreinlega
drepa hver annan. Hafið þið heyrt annað eins. Hvað
ætli sagt yrði og gert, dytti ykkur í hug að sálga þó
ekki væri nema kálfskratta hérna handan frá Kálf-
skinni. Það kostaði víst ekki neitt lítið, gæti ég trú-
að.“ Og kerla jós moðinu yfir vesalings Úlla, meðan
hún lét dæluna ganga.
„Hvaða rækalli er komið rnikið moð í básinn, það
fyllir víst posatetrið og meira en það,“ sagði hún og
rýndi yfir í básinn. „Nei, skollakorninu sem ég nenni
að troða því í pokann núna, það er ólukkans gigt í
mjöðminni á mér, ég verð að fá Völu til að hjálpa
mér. Blessað lambið, hún er alltaf svo vikaliðug við
kerlingarhróið, þó hún geti engan veginn verið henni
það, sem hún vildi vera, ójá, ekki er allra ævin sem
skyldi.“
Úlli reyndi að bæra ekki á sér, meðan Manga var
svo nærri, en moðið var alveg að kæfa hann. Bráðum
yrði hann að hnerra.
Loks rölti Manga af stað inn í hlöðuna til að ná í
meisana. Úlli skreið upp úr moðhrúgunni og skauzt
hálfboginn á eftir kerlu, sem tuldraði hástöfum við
sjálfa sig, svo lítil hætta var á, að hún heyrði fóta-
tak hans. Svo faldi hann sig bak við hurðina meðan
Manga gekk fram hjá með meisana, skauzt síðan
fram í dimma hlöðuna, og þá var auðvelt að kom-
ast út.
Völu varð ekki um sel, þegar Úlli sagði henni sögu
sína, en verra varð þetta þó, þegar kvígan hún Ást-
rós átti að bera. Þá fór Sveinn bóndi sjálfur í fjósið
um nóttina að gá að kvígunni.
Úlli var einmitt að reyna að koma Skjöldu á fæt-
ur, ætlaði að mjólka ofurlítinn sopa í málið sitt, áður
en hann færi. Skjalda var eintóm vonzkan, blés bara
og skók hausinn geðvonzkulega, en datt ekki í hug
að standa á fætur. Allt í einu var fjóshurðin opnuð,
og Sveinn bóndi lýsti með vasaljósi sínu inn. Úlli seig
niður með hliðinni á Skjöldu gömlu og kúrði þar
lamaður af ótta, en er bóndi sá að allar kýrnar lágu
rólegar, og allt virtist með felldu, sneri hann aftur
inn í hlöðuna.
Úlli lá hreyfingarlaus um stund og þrýsti höfði að
hálsi Skjöldu gömlu. Hann fann hve tuggan rann
hratt upp háls hennar, og hún tók aftur að jórtra.
Mikið öfundaði hann kindurnar og kýrnar af þessu
66 Heima er bezt