Heima er bezt - 01.02.1968, Blaðsíða 28

anna. Það var enginn efi á því, Halli var búinn að
finna ný leynigöng. En hvert myndu þau nú liggja?
Það væri gaman að vita.
Við bræðurnir urðum að sjálfsögðu mjög glaðir
yfir fundi þessum og ég lýsti inn í göngin í rann-
sóknarskyni. Þau virtust liggja í því nær beinni
stefnu, að minnsta kosti það langt sem ég sá.
„Jæja, bróðir sæll,“ sagði ég, „er þá nokkuð annað
fyrir okkur að gera en leggja af stað inn í þessi leyni-
göng?“
„Nei, ætli það. En vilt þú nú ekki lána mér vasa-
Ijósið þitt. Mér finnst það réttlátt að ég fái að
minnsta kosti einu sinni að vera á undan,“ sagði Halli.
Þar eð mér fannst það einnig réttlátt, lánaði ég
bróður mínum vasaljósið. Því næst lagði hann af stað
inn í leynigöngin með mig á hælum sér. í fyrstu voru
göngin svo lág og þröng að við þurftum að skríða
eftir þeim og var það allt annað en skemmtilegt. En
til allrar hamingju fóru þau brátt víkkandi svo að
við gátum gengið eftir þeim, þó með því að beygja
okkur mikið. En svo kom að því að við gátum geng-
ið teinréttir eftir þeim og þá fór nú ferðin að ganga
öllu betur.
„Þetta virðast ætla að vera löng göng,“ mælti Halli
allt í einu.
„Já, það held ég, en einhvers staðar hljóta þau að
taka enda,“ sagði ég.
„Já, líklega gera þau það og vona ég að við höf-
um bláan himininn fyrir ofan okkur,“ sagði Halli,
svo bætti hann við: „En hvernig ætli þessi göng hafi
orðið til?“
„Það er ekki gott að segja. Þetta er nokkuð fyrir
jarðfræðingana,“ svaraði ég.
Og áfram héldum við eftir þessum dularfullu
leynigöngum. Allt í einu snarbeygðu göngin og við
fórum að heyra iðandi sjávarnið. Vorum við að kom-
ast á leiðarenda? Var frelsið framundan?
Brátt sáum við smá skímu framundan. Já, það lék
enginn efi á því, við vorum að komast á leiðarenda.
Svo kom sjórinn í ljós, en það var ekki þar með sagt
að við bræður værum komnir út undir bláan him-
inn, nei, nú uppgötvuðum við, að göngin enduðu í
helli sem þessa stundina var að minnsta kosti hálfur
af sjó og það var nú verri sagan því að ef við ættum
að komast áfram, þyrftum við að synda út úr hellin-
um, og það var allt annað en skemmtileg tilhugsun.
Við vissum nefnilega að sjórinn gat verið mjög kald-
ur þó að sumartími væri. Og hvað mundi svo taka
við þegar út úr hellinum kæmi, enn þá meira sund
eða hvað?
„Nei, bróðir sæll, við verðum bara að taka því ró-
lega og bíða eftir því að það fjari. Ég tel nefnilega
mjög líklegt að nú sé háflóð,“ sagði ég.
„Já, en ég get bara ekki verið rólegur, og beðið.
Maður verður að hafast eitthvað að. Ég legg því til,
að við syndum út úr hellinum. Við erum hraustir eða
er ekki svo?“ mælti Halli.
„Jú, að minnsta kosti hefur okkur verið sagt það í
óspurðum fréttum,“ samþykkti ég.
„Jæja, þá mundi ég segja að lítið leggðist fyrir
kappana, ef þeir þyrðu ekki að synda svolítið,“ sagði
Halli. Hann var sem sé fylgjandi því að við tækj-
um sundtökin.
Ég maldaði eitthvað í móinn, en lét undan að lok-
um. Við gengum því út í sjóinn, sem mér fannst
hrollkaldur. Hægt og varlega héldum við áfram.
Sjórinn náði okkur nú upp í mitti og skömmu síðar
tókum við sundtökin og syntum af stað út að hellis-
munnanum. Ég fann þegar, að þetta var ekki eins
ægilegt, og ég hafði hugsað mér. Satt að segja fann
ég ekki til mikils kulda.
Við syntum hægt, en brátt vorum við þó komnir
út fyrir hellismunnann og farnir að átta okkur á hlut-
unum. Sáum við að stytzt væri í land skammt austan
við okkur, en sitt hvoru megin við hellinn voru þver-
hnípt björg er gengu alveg í sjó fram. Við syntum
nú áfram, rösklegar en áður því að á þurrt land vild-
um við komast sem fyrst.
Ekki vorum við mjög þrekaðir er við, að lokum,
gengum upp á sendna ströndina og upp að björgun-
um, rétt ofan við hana. Þar fundum við góðan felu-
stað í smáskúta og þar ákváðum við að afklæðast og
vinda föt okkar. Það fyrsta sem við gerðum, í þá átt,
var að leysa af okkur strigaskóna. Þar eð þeir voru,
sem eðlilegt var, rennvotir, gekk okkur það verk eigi
vel. En sem betur fór tókst okkur það að lokum og
síðan gekk allt betur.
Veður var hlýtt, logn og sólskin, svo að okkur
fannst ráðlegt að leggja fötin til þerris eftir að við
höfðum undið þau. Breiddum við því úr þeim á
steinum, rétt utan við skútann, svo að sólin næði til
að skína á þau. Síðan biðum við klæðalausir, inni í
dimmum og köldum skútanum, þótt við gjarnan
vildum liggja í mjúkum volgum sandinum utan við
hann og njóta sólarinnar.
Framh.
64 Heima er bezt