Heima er bezt - 01.04.1973, Page 33

heitið móður sinni og eiginkonu því að neyta aldrei
áfengis framar, og sjálfur vill hann það ekki heldur, en
það lætur sennilega hlægilega í eyrum þessa gamla fé-
laga hans, vilji hann ekki taka eitt staup með honum,
eftir það sem á undan er gengið. Og tvö öfl heyja nú
baráttu í sál Hreins.
Jón finnur að Hreinn hikar, og hann ýtir staupinu
nær honum og hellir það fullt, annars ætlaði hann að
lofa Hreini að skammta sér sjálfum að þessu sinni, en
fyrst hann hefir ekki einurð á því, er ekki annað um að
gera en rétta honum hjálparhönd.
— Gerðu svo vel, vinur, og nú skálum við fyrir end-
urfundunum, segir Jón með breiðu brosi.
— Þakka þér fyrir, en nú er ég alveg hættur, svarar
Hreinn og reynir að sýnast einbeittur.
— Hættur! Hvað ertu að segja, þú ert þó líklega ekki
genginn í stúku? Rödd Jóns er glettin og örlítið háðsk.
— Nei, ekki er það nú ennþá, en ég er þar fyrir orð-
inn bindindismaður.
— Ekki trúi ég því að þú takir ekki eitt staup með
gömlum félaga, sem þú hefir elcki hitt í heilt misseri.
Þú þarft ekkert að óttast, þetta er ekki sterk blanda.
Jón þrífur nú flöskuna og hellir í sitt staup og síðan
lyftir hann því og lítur ögrandi á Hrein: — Skál, vinur,
skál!
Hreinn er eins og á nálum: Hann vill ekki svíkja gefið
loforð við ástvini sína, en kynokar sér við að móðga
Jón eða styggja. Og gerir það annars nokkuð til, þó að
hann aðeins lyfti glasinu og aðeins dreypi á því, meira
ætlar hann ekki að hafa það. Nei, honum finnst það
hljóti að vera saklaust. Og síðan ætlar hann að kveðja
Jón og halda heim. Og þar með er Hreinn yfirunninn.
Hreinn skálar nú við Jón og dreypir í fyrstu aðeins á
staupinu, en síðan verða soparnir smásaman stærri, einn,
tveir og þrír. Og þeir halda áfram. Væga vínblandan
hans Jóns veitir brátt hlýjum, notalegum straumi út í
hverja æð Hreins og vekur hjá honum þægilegar kennd-
ir. Brátt hefir hann tæmt staupið í botn, en Jón fyllir
það óðar aftur, en sjálfur er hann ekki nema hálfnaður
úr sínu staupi.
Jón tekur nú að segja Hreini frá ýmsum skemmtileg-
um atburðum og ævintýrum, sem hann hafi lent í á síð-
astliðnu sumri, meðan hann dvaldi erlendis, og segir
svo vel frá og skemmtilega, að Hreinn gleymir tíman-
um og fylgist með frásögnum Jóns af lífi og sál. Jón
er fjölfróður ævintýramaður, og fyrr en varir er liðið
langt fram á kvöld.
Hrcinn hefir nú tckið allmörg staup og er orðinn
sætkenndur. En loks áttar hann sig á framferði sínu og
rís snöggt á fætur.
— Fyrirgefðu Jón, ég er búinn að tefja þig alltof
lengi hérna í kvöld, segir hann afsakandi og sýnir á sér
fararsnið.
Jón brosir alúðlega: — Nei, vinur, síður en svo, það
var reglulcga gaman að hitta þig aftur. Og nú býð ég
þér, og svo hinum félögunum, að koma hingað næst-
komandi laugardagskvöld til að spila. Ég þarf cndilcga
að kenna ykkur nýja spilið, sem ég var að segja þér frá
í kvöld. Það er reglulega spennnadi.
Hreini kemur fyrst til hugar að afþakka boð Jóns og
bera nú þegar fram einhverja afsökun fyrir því, að hann
geti ekki komið, en honum líður eitthvað svo þægilega
núna og er svo blessunarlega laus við heilbrigða dóm-
greind, að sú rödd verður brátt aðeins að veikum rómi
í undirvitund hans, og skyldur og heit við góða móður
og eiginkonu þoka fyrir þeim frjálsa félagsanda sem
vínblandan hans Jóns hefir veitt inn í sál hans, og hann
segir að lokum:
— Ég þakka þér fyrir boðið, Jón.
— Ekkert að þakka, ég treysti því, að þú komir. Það
má engan vanta af gömlu spilafélögunum. Klukkan átta
næstkomandi laugardagskvöld mætumst við hér, við slá-
um því föstu.
Síðan lyfta þeir staupunum enn einu sinni og drekka
kveðjuskál. Hin gömlu félagsbönd eru treyst að nýju,
og svo heldur Hreinn loks heim á leið.
Auður bíður með kvöldverðinn handa manni sínum
og reynir að halda honum heitum. En hún skilur ekk-
ert í þessari löngu fjarveru Hreins, hann sem er vanur
að vera svo stundvís til máltíða, og hún er farin að ótt-
ast að eitthvað óvænt hafi komið fyrir hann, sem tefji
för hans. Verði hann ekki kominn heim á miðnætti, og
hún engar fréttir af honum fengið, ætlar hún að afla
sér einhverrar vitneskju um ferðir hans, þótt hún eigi
erfitt með það.
En Auður þarf ekki að bíða eftir manni sínum til
miðnættis að þessu sinni. Klukkan rúmlega tíu heyrir
hún að gengið er um útidyrnar, og Hreinn kemur brátt
inn í eldhúsið, þar sem hún bíður hans.
— Guði sé lof að þú ert kominn, Hreinn, segir hún
feginslega. Ég var farin að óttast að eitthvað óvænt
hefði komið fyrir þig.
Hreinn brosir næstum kæruleysislega:
— Fyrirgefðu góða, en það var allt í lagi með mig,
ég tafðist bara smávegis af óviðráðanlegum ástæðum,
svarar hann og setzt strax við matborðið án þess að
heilsa konu sinni með kossi, eins og hann er alltaf vanur
að gera við heimkomu sína.
En Auður hefir ekkert tóm til að hugleiða þá ný-
breytni né veita manni sínum nánari athygli, því Berg-
þór litli var vaknaður inn í svefnherberginu og kallar
hátt og skýrt: — Mamma! Og Auður hraðar sér þegar
inn til drengsins til að sinna þörfum hans. En áður en
drengurinn er kominn í fulla værð aftur, kemur Hreinn
inn í herbergið. Hann háttar í flýti og fer strax að sofa
án þess að yrða nokkuð á konu sína, sem enn er að svæfa
drenginn.
Auði finnst þetta allt eðlilegt. Hreinn er auðvitað
orðinn þreyttur og vill sem fyrst komast í svefninn, og
drengnum vill hann ekki gera neitt ónæði með því að
tala við hann, og henni kemur ekki tortryggni til hugar.
Hún kemur drengnum brátt í værð og gengur síðan
hljóðlega fram í eldhúsið, þar sem enn bíða hennar
Heima er bezt 141