Heima er bezt - 01.06.1977, Page 32

I VILLTU
VESTRI
VIÐ GULL
NÁMUR
ÆVIMINNINGAR GUÐJÓNS R. SIGURÐSSONAR
31. HLUTI
STÖÐUGT STRIT.
Ég vann um tíma við brúarsmíðina, en mátti vinna
annars staðar, ef mér líkaði það betur. En svo komst
ég í að brýna sagir fyrir trésmiðina og vann að því
í nokkra mánuði. Undi ég hag mínum vel. Það var
mikið fyrirtæki að byggja vatnslögnina. Það þurfti
að leggja 30 cm rör margar mílur. Var því í mörg
horn að líta fyrir yfirmenn. Sumir verkamenn stærðu
sig af að fá borgað fyrir 18 tíma á sólarhring, þótt
þeir svæfu í mosanum tímunum saman, án þess að
uppvíst yrði. Alargir urðu leiðir á forinni og þræl-
dómnum alla daga. Einn trésmiðanna, sem búinn var
að vinna lengi í mínum flokki, heiintaði að fá að
hætta. Kvaðst hann vera ákveðinn í að fara á styrju-
veiðar. En fyrst sagðist hann þurfa að fara til Winni-
peg. Ég bað hann að skila kveðju minni til allra þar í
borg. En mig grunaði, að hann kæmist aldrei þang-
að. Og sá grunur minn rættist. Hann komst aðeins til
The Pas, lenti þar á fylliríi og varð skjótt blankur.
Hann kom aldrei aftur til Thompson.
Menn urðu oft leiðir á þessari stöðugu vinnu og
tilbrevtingarleysi. Sex mánuðir urðu nóg fyrir mig,
°g ég fékk að fara með flugvél til Thicket Portage,
síðan til Winnipeg með eimlest. Þetta stöðuga strit
fór svo í taugarnar á mér, að það leið mánuður, þar
til mig langaði aftur til að hefja vinnu. Ég bjó á
Leeland hóteli í Winnipeg. En þar eru íslendingar
tíðir gestir. Þar kynntist ég gömlum trésmið, Karli
Vopna. Hann hafði svo gaman af að syngja íslenzka
söngva. Skemmtum við okkur vel, þótt hvorugur
hefði lært söng.
MISSTI AF LESTINNI.
Ég frétti af miklum húsabyggingum austur í
Ontaríófylki. Vildi ég nú reyna að komast þangað
og kynnast Kanada betur. Keypti ég farseðil og
hugðist fara eitt kvöld. Vopni gamli sagðist oft hafa
ferðast þessa sömu leið í eimlest, sem alltaf færi á
sama tíma, klukkan átta að kvöldi. En þeir sögðu
mér, að hún færi klukkan sjö.
„Það er vitleysa,“ segir Vopni. „Ég fer með þér
á stöðina og sé um, að þú komist í rétta eimlest.
Hafðu ekki áhyggjur af því.“ Og ég trúði honum.
Við fórum svo til járnbrautarstöðvarinnar. „Það er
nú klukkutími, þar til lestin fer,“ segir Vopni,
„komdu, ég kaupi 2 flöskur af bjór, og við spjöllum
saman um stund.“ En svo fór, að lestin var farin
fyrir klukkutíma. Var Vopni mjög eyðilagður yfir
þessu, og ég varð mjög byrstur við hann.
„Þú kaupir mér þá hótelherbergi,“ sagði ég.
„Já, þó það nú væri,“ segir hann. „Það má ekki
minna vera.“ Svo bauð ég Vopna upp í hótelher-
bergið, og við tókum lagið tvisvar eða þrisvar. Fór
svo íslendingurinn gamli ánægður heim. Það var ég,
sem borgaði herbergið. Vopni var þá orðinn átt-
ræður.
Ég var óánægður með kaup og kjör við húsabygg-
ingarnar í Ontaríófylki og dvaldist þar aðeins í einn
mánuð. Fór svo vestur til Edmonton. Ég sendi
skeyti til kunningja míns, sem var að byggja heil-
mikið í Fort Smith fyrir ríkið. Vann ég svo þar við
útibyggingar, þar til kólnaði í veðri, síðan við inn-
réttingar fram í október. Þar sá ég vísund í fyrsta
sinni. Það var stór skepna, boli, sem ekki kærði sig
um að víkja af veginum, sem við komum eftir á vöru-
bíl. Við biðum um stund, þar til boli labbaði hægt í
burtu. Þarna voru nokkur hundruð friðaðra vísunda.
212 Heima er bezt