Heima er bezt - 01.06.1977, Síða 37

e.ftir beint ofan í vökina, en hann sat enn uppi á ísskör-
ínni. Varð mér þá fyrst fyrir að komast fram fyrir
klárinn og reyna halda honum kyrrum meðan ég losaði
hann frá sleðanum. Tókst mér það eftir nokkurt þóf,
sleppti ég þá klárnum, sem þegar svamlaði upp úr, og
var þegar horfinn út í hríðina. Varð mér þá næst fyrir
að forða sleðanum frá því að renna ofaní vökina, þar
sem hann sat á ísbrúninni. Ég reyndi að ýta honum
frá skörinni en orkaði ekki að þoka honum til baka, og
reyndi ég þá að snúa honum til hliðar, ef vera mætti að
þannig tækist mér að koma sleðanum fjær. Þar sem ég
nú hef hreyft hann í hálfhring, þá brestur skörin und-
an þeirri meiðinni, er að mér snýr svo nú situr hann
aðeins á annarri meiðinni upp á ísnum, en ég verð að
hlaupa undir hinn helminginn, svo að allt færi ekki of-
an í vatnið.
Nú, þar sem ég stend þarna niðri í vatninu upp í mitti
með báðar hendur fastar undir hálfum sleðanum, verð-
ur mér fyrst fyrir að hrópa á hjálp ef einhver kvnni
að heyra, en finn brátt að slíkt tjóar ekki, því að ég
kóln allur upp og hætti að finna fyrir höndunum sem
héldu uppi sleðameiðinni, enda kominn í mig kulda-
skjálfti. Var nú um annað ekkert að ræða en sleppa taki
og lofa sleðanum með því sem á honum var að velta
ofan í vökina.
Er ég var í slíkum örvæntingar hugleiðingum, kemur
yfir mig slíkt ofurmannlegt afl, sem ég hafði ekki fund-
ið fyrir áður, ég beygi mig niður og ofan í vatnið,
þannig að öxlin kemur undir sleðann, rétti ég mig síðan
upp með því afli og svo snöggt að sleðinn skuttlast
langt burtu frá vökinni og var þar með borgið. Hraða
ég nú för minni heim til bæjar til að fá hjálp, var það
auðsótt því að nú voru allir komnir á fætur, og farnir
að undrast um mig. Hleyp ég því næst til hesthússins,
en þar hýmdi sá ljósi undir vegg. í staðinn fyrir að taka
hann aftur, þá tek ég nú Glóa, í þeirri trú, að þá muni
allt ganga farsællega. Var það nokkuð jafn snemma, að
ég er kominn með Glóa út á eyrina og hjálparmenn
mínir koma, sem voru faðir minn og mágur. Kom okk-
ur strax saman um að ekki væri varlegt að fara með
hestinn yfir ána, því að ísinn væri það ótraustur, og ef
hann brysti meira niður, þá væri vonlaust að ná sleðan-
um yfir, var það því að ráði að hafa hestinn kyrran
uppi á eyrinni en festa heldur löng bönd frá honum
yfir ána í sleðann ef vera mætti, að hann rynni í einu
átaki yfir farveginn.
Var nú allt búið út sem bezt mátti og Glóa því næst
gefið merki að nú skyldi hann bjarga málinu í höfn,
sem hann og gerði, á svo örugglegan hátt, að sleðinn
kom yfir til okkar eins og fis væri. Þegar hér var komið
sögu, skipaði faðir minn mér að fara sem skjótast
heim, því að hann óttaðist um, að ég mundi veikjast af
allri þessari vosbúð, enda stóðu öll föt mín eins og
stokkur, því að svo voru þau frosin, er heim til bæjar
kom.
Móðir mín tók á móti mér með allri sinni hlýju og
umönnun, klæddi mig úr öllum fötum ofan í rúm, lét
mig drekka heita mjólk og taka inn ýmsa hitagjafa, fékk
ég í fyrstu köldu, en hresstist fljótt, og var alveg búinn
að ná mér er á daginn leið.
Faðir minn kom sleðanum heim á hlað og orgelinu
ásamt öllum flutningnum inn í bæinn. Reyndist allt vera
óskemmt og farsællega í höfn komið.
Bróðir minn varð glaður og hamingjusamur, þegar
hann síðar fór hönaum um hljóðfæri sitt, sem síðan
hefur reynst vel og veitt honum margar ánægjustundir,
öll þau tæp fimmtíu ár sem síðan eru liðin.
Skrifað síðla vetrar 1977.
Bókaútgáfa á Akureyri
Framhald af bls. 195 .... ■
sínum gegn þeirri óheillaþróun en í bókagerð og bóka-
útgáfu á Akureyri.
Athyglisvert er hve fáir bókaútgefendur hér hafa haft
bókaútgáfu að meginstarfi, segir það sína sögu.
Margt er hér ósagt látið, t. d. hefði verið fróðlegt að
kanna þátt norðlenskra rithöfunda í bókagerð á Akur-
eyri og ýmislegt fleira. En einhversstaðar verður að
nema staðar, og læt ég því þessu spjalli lokið.
Uppistaðan í grein þessari er erindi, sem ég flutti á Bókaþingi
sem haldið var á Akureyri vorið 1976 af Félagi íslenskra bóka-
útgefenda, ber hún þess merki í því að víða er fljótar farið yfir
sögu en ella mundi.
Yerðbólgan og heimilin
Framhald af bls. 183 .....
ur því að tilfinningin fyrir eignarréttinum glatast, en
sjálfir verða unglingarnir, þegar þeir vaxa úr grasi, að
taka virkan þátt í hrunadansi verðbólgunnar, þeir verða
með einhverjum ráðum að fylla upp tómið, sem hið
auða heimili hefir skapað.
En hvernig má rekja þetta allt til verðbólgunnar?
Einfaldlega þannig að hún hefir brjálað öllu réttu mati
á verðmætum. Hún hefir skapað kviksyndi efnahags-
lífsins, bæði einstaklinganna og þjóðarinnar. Þótt vér
gerum það oss ekki ljóst vex upp sú tilfinning innra,
að grundvöllurinn sé ótraustur og allt glysið sé í raun-
inni hégómi, og ytri gylling. Þannig verður gervi-
mennskan, falsið, bakgrunnur tilverunnar og út frá hon-
um sex spillingin og grefur um sig, uns öllu er glatað.
Verðbólgan hefir hrundið þjóðinni út í skef jalaust kapp-
hkiup eftir ímynduðum gæðum. Það kapphlaup er smám
saman að sundra heimilunum, og þegar þau falla í rúst-
ir, hverjir eru þá hornsteinar þjóðfélagsins.
St. Std.
Heima er bezt 217