Heima er bezt - 01.10.1983, Page 5

„Ef maður lendir á trommunum
getur gamanið kámað"
segir Björg Bjömsdóttir,
Lóni í Kelduhverfi,
sem fagnar því að rafmagnsorgelum fer nú aftur fækkandi
1 kirkjum landsins
Eg er fædd hérna í Lóni, 9. ágúst 1913. Við vorum 5
systkinin, sem komumst til fullorðinsára. Pabbi er fæddur á
Svínaskála við Eskifjörð, en kom hingað að Lóni um það
bil árs gamall. Móðir hans var hins vegar prestsdóttir frá
Skinnastað í Öxarfirði, en Guðmundur Kristjánsson faðir
hans frá Ærlækjarseli í Öxarfirði. Mitt fólk er sem sagt
ættað héðan úr nágrenninu að nokkru leyti, móðurafi minn
ættaður af Tjörnesi, en móðurforeldrar mínir bjuggu hér á
Auðbjargarstöðum, næsta bæ, þegar mamma og pabbi
voru að alast upp.
Hér var venjulegur búskapur, kýr og kindur, — geitur
höfðum við nokkur ár. Hér var líka æðarvarp og silungs-
veiði, og í mínum uppvexti var farið í selaróðra á útmán-
uðum. Silungsnet voru lögð í ósinn, en farið út um hann til
selaveiðanna. Lax kom ekki til sögunnar fyrr en með
laxeldisstöðinni á síðari árum.
Hér var töluvert margt fólk í heimili, enda unnið meira á
heimilum þá heldur en margur gerir sér grein fyrir núna.
Til dæmis voru á hverjum vetri settir upp heilmiklir vefir í
fatnað.
Hér má segja að öll vinna hafi verið í heiðri höfð og
andrúmsloftið gott. Það var mikið sungið og leikið á
hljóðfæri. Bræður mínir Árni og Arngrímur lærðu báðir á
orgel.
Ég var víst ekki nema rúmlega 2 ára þegar komið var
með orgelið inn í baðstofuna. Ég man nú aðeins eftir því.
Ég held að fyrir foreldrum mínum hafi fyrst og fremst
vakað að gefa okkur börnunum kost á að læra á hljóðfæri
og njóta þess. Pabbi þekkti nóturnar og brá því fyrir sig að
spila.
Við spiluðum úr íslenska söngvasafninu, svo komu nú
auðvitað sálmasöngsbækur og sönglagasöfn tónskáldanna,
bæði eftir Jón Laxdal, Árna Thorsteinsson og Sigfús Ein-
arsson.
Þótt mikið væri lesið á heimilinu, þá mælti fólkið oft
stökur og kvæði af munni fram, svo við kynntumst þeirri
hlið íslenskunnar líka. Ég held að við höfum almennt
kynnst góðum skáldskap og góðri tónlist. Annars má um
þessi efni visa til lýsinganna í bókinni Lífsfletir, sem Björn
Haraldsson ritaði um Árna bróður minn.
Ég fór fyrst að heiman um 1930, í 3 mánuði á unglinga-
skóla í Lundi í Öxarfirði. Um aðra skólagöngu var ekki að
ræða, ef undan er skilið nokkurra vikna nám 3 vetur í
barnaskóla sveitarinnar. Að sumu leyti langaði mig að læra
meira, annars var ég svo skelfilegur rati í reikningi að ég
veit ekki hvernig það hefði farið. Væri ég ung núna vildi ég
fara í tónlistina, skilyrðislaust.
Eað má segja, að ég hafi verið í tónlist, eftir því sem ég hef
séð mér fært, alla tíð. Strax og byrjað var að fara með
hljóðfæri hér á heimilinu hafði ég sérstakt gaman af að
hlusta. Fólk tók víst til þess, að ég sat alltaf eins og klettur,
ef sungið var eða spilað.
Heimaerbezt 313