Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 12

gegn með þessum stóru hornum á
hverju andartaki. En hún lenti milli
hornanna á kúnni og klemmdist föst
niður við jörðina. Hornin sukku í
moldina, við hlið líkama hennar. í
örvæntingu sinni hrópaði Salóme.
— Hjálp, hjálp!
Litla telpan þeirra, hún Ingibjörg,
var úti á hlaði. Hún sá að Branda var
að hnoða Salóme undir sig og hljóp
óttaslegin inn.
— Pabbi, pabbi, Branda er að
stanga mömmu.
Jón hafði verið i óða önn að skera
tóbak í pontuna sína. Hann hafði
hugsað sér að fara niður í þorpið og
kanna hvort ekki væri eitthvað að
gera þar. Hann gerði það oft til að fá
nokkrar krónur til búdrýginda. Þá
vildi hann alltaf hafa korn í pontunni
sinni. Það var það minnsta sem hægt
var að gera fyrir kunningja sína, að
gefa þeim í nefið.
Jón hrökk við er hann heyrði telp-
una kalla þetta. Hann spratt á fætur
og greip um leið stóran kjöthníf er lá á
borðinu. Bara að hann yrði nógu
fljótur. Það mátti ekkert koma fyrir
Salóme hans og litla ófædda ungann
þeirra. Hann hljóp í spretti út úr
bænum og í átt til kúnna. Sjónin sem
við honum blasti varð til þess að hann
næstum lamaðist af skelfingu. Branda
stóð bölvandi yfir Salóme og hnoðaði
hana undir stórum hausnum. Hann
hljóp eins og hann gat. Það var eins og
eitthvert yfirnáttúrulegt afl gæfi hon-
um kraft til að hlaupa svona hratt. Að
augnabliki liðnu var hann kominn til
Salóme. Hann þreif í hornin á Bröndu
og sneri hana niður. Allt þetta skeði
svo snöggt að Salóme vissi ekki fyrr en
hún sá hvar Branda lá og Jón var bú-
inn að skera hana á háls.
Dökkt blóðið rann út í grænt grasið.
Salóme settist upp. Hún var svo
undrandi að hún mátti vart mæla.
Hún fann ekki mikið til og hún vonaði
heils hugar að allt væri í lagi með
barnið. En Branda, veslings dýrið.
Hún gat ekki annað en vorkennt
henni. Salóme fannst óbærilegt að
horfa upp á þetta. Branda hafði verið
saklaust dýr, sem nú hafði orðið að
gjalda sinna mistaka. Veslings kýrin
og þetta hafði verið svo efnileg kýr.
Hvað var Jón að að hugsa? Það var
ekki strax búið að ala upp aðra í stað
hennar, það kostaði líka sitt. Salóme
var svo ringluð að hún vissi ekki hvort
hún átti að hlægja eða gráta. Jón sett-
ist hjá henni, það var tár í augum
hans.
— Salóme, ert þú mikið meidd?
— Nei, svo er þér fyrir að þakka
vinur minn. En hvað hefur þú svo
gert? Var þetta ekki einum of mikil
refsing, að aflífa kúna?
— Ég gat ekki annað. Mig langaði
ekki til að hafa hér einhverja skað-
ræðis skepnu. Það er líka svo oft sem
ég er ekki heima. Við vitum ekki
hvernig þetta hefði farið ef ég hefði
verið farinn að heiman. Börnin hefðu
verið þó nokkra stund að ná í hjálp.
Salóme vissi innst inni að þetta var
rétt. Hún hafði verið hætt komin.
— Við hefðum getað hirt blóðið og
ég búið til slátur.
— Hættu að hugsa um þetta, kýrin
er dauð og ég verð ekki lengi að gera
hana til. Það verður að minnsta kosti
ekki kjötlaust í Dal á næstunni. Sal-
óme brosti. Henni var farið að líða
betur. Samt gat hún ekki horft á kýr-
skrokkinn sem lá við hlið hennar. Jón
stóð upp og hjálpaði henni á fætur.
— Við skulum fara heim. Þú skalt
hvíla þig vel, eða viltu kannski láta
lækninn líta á þig til öryggis?
— Nei, nei, það amar ekkert að
mér.
Börnin sem höfðu í hræðslu sinni
skriðið undir rúm fóru nú að gægjast
út. Þau langaði ósköp til að sjá að allt
væri í lagi með mömmu. Jú, þarna
komu þau gangandi, bæði pabbi og
mamma. Það var þá allt í lagi. Börnin
hoppuðu á hlaðinu og Ingibjörg litla
hljóp kjökrandi til móður sinnar.
— Mamma mín, ég var svo hrædd.
— Nú er allt í lagi vina mín. Pabbi
þinn er búinn að aflífa hana Bröndu.
Það er dálítið leiðinlegt, en hann vildi
ekki eiga það á hættu að hún réðist á
eitthvert okkar seinna.
Telpan vissi varla hvort hún átti að
hryggjast eða gleðjast yfir þessari
frétt.
— Fáum við þá nýtt kjöt í matinn?
Jón og Salóme litu hvort á annað.
Fátt var svo með öllu illt. Jón strauk
telpunni um kollinn.
— Já, svo sannarlega fáið þið nýtt
kjöt.
Það var rétt hjá Jóni, hann var ekki
lengi að ganga frá kjötinu. Enda var
Jón þannig að hann var dugnaðar-
maður að hverju sem hann gekk.
Kappið var yfirleitt svo mikið að
mönnum þótti nóg um og sögðu við
hvern annan, að betra væri að fara sér
hægar og gera hlutina betur. En þó
bar allt þess vott i Dal að vel væri
hugsað um búið. Þó að bærinn væri
lágreistur og enginn höfðingjabragur
yfir, þá var allt snyrtilegt og það
fannst þeim hjónum fyrir mestu.
Jóni hafði seinkað ferðin í þorpið,
en hann lét það samt ekki aftra sér.
Hann gekk í átt til þorpsins og hugsaði
sér að fara niður að sjó. Þar var helst
von um að fá eitthvað að gera. Hann
mátti til. Skuldin í búðinni var orðin
ískyggilega há, þó að hann ætti næga
peninga útistandandi. Það var bara
ekki nóg. Fólkið átti ekki næga pen-
inga fyrir mjólkinni sem það fékk, en
hann gat ekki hugsað sér að vera
harður í kröfum sínum um greiðslu.
Hann gat heldur engum neitað um
mjólk.
Þegar Jón var kominn hálfa leið til
þorpsins, þá mætti hann Siggu í Vík
með krakkana fjóra í eftirdragi. Jón
vissi vel hvert hún var að fara. Hún var
á leið að Dal til að fá mjólk og var
48 Heimaer bezt