Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 34

var nú orðinn hreppstjóri, í stað Þorbjörns, sem hafði beðist
undan að gegna því starfi, vegna erfiðleikanna, sem lágu á
Hvammsheimilinu.
Stuttu eftir lokin kom Steini einn daginn með pjönkur
sínar á bakinu. Hafði vertíð hans verið rýr, og það litla, sem
honum hafði áskotnast, farið að mestu í vín og tóbak og
aðra óreiðu.
Sillu fannst hann nú síst vera annar maður en áður, hann
var viðskotaillur og hótfyndinn og jók það á áhyggjur
hennar.
Um fardagaleytið voru reytur dánarbúsins seldar á
uppboði og varð Silla að tína allt fram, sem hún vissi og var
krafin um að láta af hendi. Að síðustu kom hún með
nokkra sláturskeppi í fötu og eitt skinn af kálfi, sem kýrin
hafði borið um veturinn og smjörklípu sem hún hafði
dregið saman og strokkað daginn áður.
Jörðin hafði þegar verið leigð hjónum utar úr sveitinni,
sem Silla varð að rýma fyrir og flytja út án þess að hafa
samastað. Eftir að þau Silla og Steini voru nú orðin vega-
laus, þá fóru þau á fund Þorbjörns í Hvammi og leituðu
eftir hvað til úrræða væri í kjörum sínum. Varð það úr, að
þau fluttust að Hvammi, sem húshjú.
Brátt fann Silla að Hvammsheimilið var með öðrum
brag en áður fyrr, reisn þess var ekki söm og áður, og í
daglegri umgengni var Þorbjörn ekki sá sem í fyrri tíð. í
stað félagslyndis og athafnavilja, sem hún áður þekkti í fari
hans, þá var hann nú fáskiptinn og þögull í viðmóti.
Til mannfunda fór hann aldrei, og sonarmissinn tregaði
hann og háði örlagaglímu með brostnar vonir um ætt og
óðal, samfara biturri reynslu af kynnum við samtíðar-
mennina. Það svarf beiskju í huga hans.
□
hann hugði standa í vegi fyrir sér og naut þess að heyra
fréttina af afkomunni þar.
Fáir voru nú, sem mundu eftir að hafa þegið hjálp það-
an, enda var nú enginn, sem gerðist talsmaður fyrir slíku,
og fáir aflögufærir.
Eftir að þau Silla og Steini voru flutt að Hvammi, bar
brátt á því að Steini tók upp sína fyrri háttu með lausung,
drykkjuskap og annað svall. Að verki hélt hann sig lítið, en
þess í stað meira til ferðalaga og hávaða á mannamótum.
Heima fyrir var hann irringagjarn og róstusamur, einkum
þó við Sillu, konu sína og þá sparaði hann ekki köpuryrðin.
því að hann þoldi illa vinnusemi hennar og umhyggju í
garð Hvammsheimilisins, sem hún nú hafði alla ástundun
fyrir að vel færi, sem væri það hennar eigið heimili.
Er fram liðu tímar, þá bar fátt til tíðinda utan þess, að fátt
tók að gerast á milli þeirra Þorbjörns og Steina, enda voru
þeir mjög ólíkir um alla háttu. Þorbjörn tíðum einrænn í
skapi og þögull, en Steini aftur á móti málgefinn og mikill á
lofti og áleit sig vita skil flestra hluta og kunna ráð við.
Hugsanir Þorbjörns þekkti enginn, og áform til athafna
voru ekki rædd, heldur gekk hver að sínu. Áður fyrr hafði
hann ekki dulið tilfinningar sínar og ráðagerðir öndvert við
það sem nú var. Sillu fannst hún ekki þekkja hann lengur
sem áður, öran og heitan i lund. Hafði hún stundum orð á
þessu við Steina, en það varð aðeins til ills eins á milli
þeirra, því fátt gátu þau átt sameiginlegt. Þó tóku sumir
eftir þvi að Steini gat átt það til að láta vel að konu sinni og
bar þá jafnan umhyggju fyrir að hún ynni of mikið og yrði
að hvílast. Þeir sem gerst þekktu til, þeim fannst ósam-
ræmið milli orðs og æðis vera úr hófi fram og hentu gaman
Vorið sem þau fluttu að Hvammi, Silla og Steini, var mjög
kalt og hretviðrasamt, og var afkoman hjá mörgum bænd-
um í sveitinni mjög bágborin, og svo var það einnig hjá
Þorbirni í Hvammi. Nú var það ekki lengur Hvamms-
heimilið, sem hafði björg að miðla því illa hafði heyjast
sumarið áður og fénaði lítið haldið til haga um veturinn.
Með vordögunum, þegar enginn gróður kom og kulda-
næðingurinn hélzt, þá fór fénaður að dragast upp vegna
fóðurskorts.
Þannig var aðkoman á því heimili, þar sem Silla gekk nú
að verkum hvar hún sá þörf fyrir, full vilja og atorku.
Hjúkraði hún Þuríði húsfreyju af mikilli elju og bar um-
hyggju fyrir líðan hennar og batt vonir um framför og bata
á heilsu hennar.
Sívökul augu Sillu, fylgdu einnig gamla húsbóndanum
sínum og vöktu yfir velferð hans og þörf, án þess þó að gera
sér grein fyrir því, að einmitt með alúð sinni og umönnun,
jók hún aðeins á trega hans og sálarbaráttu, því að í um-
hyggju hinnar gömlu vinnukonu þeirra hjóna, þá fannst
honum hann finna vorkunnsemi, er á sérstakan hátt jók á
kvöl hans og innra stolt.
Björn í Skógum bjó enn sem fyrr við góða búsæld auk
þess sem hann nú var tekinn við sveitarstjórninni. Enn sem
fyrr hugði hann á gamlar erjur við Hvammsbóndann er
Nú bar það til dag einn að vorlagi ári síðar, að menn tóku
eftir því að áliðnum degi, hvar Steini í Hvammi sást á reið
út í sveit og fór mikinn og sást lítt fyrir, hvar hann leggur út
í Hvammsá, kolmórauða í foráttu vexti án þess að hægja á
ferð.
Hafði hann tvo hesta til reiðar. Þótti ýmsum, sem til sáu,
að eigi væri farið með aðgát og vissu eigi, hversu mikið við
lægi. Voru þegar uppi margar getgátur um hvað nú bæri
við, eða hver tildrög væru og hvert væri heitið ferð hans.
Þóttust sumir renna í það grun, hvað til stæði, aðrir sáu það
eins og eftir á, þó langt væri síðan að þeir hefðu komið að
Hvammi. Þeim hefði þá eins og sýnst, að eigi væri allt með
felldu hjá Sillu. Þeim hafði sýnst hún eitthvað öðruvísi en
hún ætti að sér að vera. En hvernig getur slíkt átt sér stað?
Um þetta var bollalagt fram og aftur og getið í eyðurnar.
Ótrúlegt eftir þessi ár frá því þau tóku saman, en auðvitað
verður hann látinn gangast við faðerninu. Aumingja Steini,
það er svo sem von, að hann sé ekki ánægður með veruna
sina á þessum stað, enda er hann farinn að drekka meira en
áður.
Nokkru síðar um kvöldið sást til Steina ríða til baka,
fram um Keramelana og nú ekki einn á ferð, því allir
þóttust þar þekkja að Ingveldur ljósmóðir í Skarði væri þar
í för með honum.
Framhald í næsta blaði.
70 Heimaerbezt