Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 30

Syðri-Huldufólksbœir í Hallhöfðaskógi.
um mig. Ha! Nú ber eitthvað nýrra
við. Ég heyri undarlega hljóma og —
söng, margraddaðan. Þetta var gam-
an. Það minnir mig á engilraddirnar,
sem ég hef stundum heyrt á jólunum,
strax eftir að ég sofnaði. — Kirkjan
opnast. Ég sé inn í upplýsta hvelfingu
með óteljandi, marglitum, óvenju-
björtum ljósum. Aðra eins dýrð hef ég
aldrei litið. Og — þarna, — þarna er
fólk, fjöldi af fólki og þrjár hvítar
verur. Þær standa uppi á háum palli
innst inni. Allt stúlkur? Ne-ei. Ekki sú
í miðjunni, svona há og bústin og
breið, um mjaðmir, — stórglæsileg.
Það er náttúrlega drottningin þeirra?
Já, — auðvitað. En hvar ætii kóngsi
sé? Líklega dáinn. Og nú sé ég betur.
Þetta eru áreiðanlega dætur þeirra
svona engilfagrar. Og önnur þeirra
lítur til mín. Svo hverfur hún. Hvert
skyldi hún ætla? Ég er undirlagður af
forvitni og hrifningu og — spenningi,
yfir að sjá og heyra þetta allt.
Ha, kva, — hver er að hvísla?
„Nú sérð þú það, sem þú hefur svo
oft þráð. Ég fékk leyfi til að sýna þér
það, en fyrst varð ég að svæfa þig.
Þetta var líka bezta tækifærið. Það var
upplagt. Komdu nú með mér og
minnstu þess síðar hvað þú hefur
heyrt og séð. Þú hefur svo oft hugsað
hlýtt til okkar og nú erum við að end-
urgjalda það.“
Þessi rödd var svo blíð og ég var svo
hrifinn af söngnum og öllu, er ég sá,
að ég veitti engu öðru eftirtekt, fyrr en
ég fann að það er tekið þétt í hönd
mína og þá rís ég á fætur.
„Ha — kva — að er þetta?“ Ég
nudda stýrurnar úr augunum, með
hendinni, sem var laus. ,,Jú, — nú sé
ég það.“ Undur fögur huldumey
stendur hjá mér og heldur í hönd
mína. Þvílíkri töfrafegurð hafði ég
aldrei getað hugsað mér að ég ætti eft-
ir að kynnast, og hafði ég þó heyrt og
lesið um margar fallegar prinsessur og
sumar höfðu svo viðkvæmt hörund,
að þó þær veltu sér á mörgum æðar-
dúnssængum, fundu þær strax ef ein-
hver ætlaði að hrekkja þær, með því
að smeygja örlítilli matbaun inn á
rúmbotninn. Það yrði enginn of sæll
af því að ætla að góma þær. Og nú
varð mér fyrst litið í augun á henni.
Þvílík augu hafði ég aldrei séð. Og —
brosið. Því gleymi ég heldur ekki.
Hún leiðir mig inn í helgidóminn,
inn í alla þessa ljósadýrð, inn á milli
fólksins, sem ég sé nú vel. Og þarna
stendur drottningin og dóttir hennar.
Það var ekki um að villast. Hvað þær
gátu verið likar, systurnar, sennilega
tvíburar, hugsaði ég. Engm orð fá lýst
þeirri unaðskennd, sem gagntók mig,
þegar ég stóð þarna við hlið huldu-
meyjarinnar og fann, að enn þrýsti
hún hönd mína, því það var engin
ímyndun. Ekki flaug mér þá í hug að
kyssa hana, þó mér virtist hún ekkert
á móti því. Nei, svo mikill auli var ég.
Hitt man ég glöggt að mér kom í hug,
að mætti maður búast við svipuðum
viðtökum í himnaríki, ja — þá væri
það meiri yfirsjónin að draga það á
langinn, að komast þangað, eins og
fjöldinn virtist þó gera. — Og mér
varð litið upp til drottningarinnar og
gaf dótturinni auðvitað auga um leið.
Ég gat ómögulega betur séð en þær
litu til mín, báðar, og brostu. Og það
brá fyrir einhverjum ertandi glettnis-
glömpum í augum þeirra. En — hvað
var nú þetta? Dúnmjúkir armar vefj-
ast um hálsinn á mér og enn mýkri
varir snerta vangann og þeim fylgir sá
hunangsilmur, sem ég hélt að væri
ekki til, nema þá helzt í himnaríki. Ég
áttaði mig þó — af einhverri hend-
ingu — og ætlaði að faðma þetta allt.
Þá kom reiðarslagið. Jörðin skalf, allt
hvarf og einhver hvæsti svo óskap-
lega, eins og stórhveli, sem komið er
að því að springa, þegar það kemur
upp á yfirborðið. Ég hrekk upp og
held þá svo fast um hríslurnar, sem
eru næstar mér, að ég flumbra mig
talsvert á nefinu. Og enn skelfur jörð-
in. Hvílík umskipti! Ég sé að Krúna
stendur hjá mér, stappar niður fótun-
um og fnæsir svona voðalega. Hún
hefur sjálfsagt haldið að þarna lægi
hundur. Tvö krúnótt lömb vafra á
eftir henni. Hinar ærnar, sem fóru
með henni, eru að nasla grængresið
rétt við Huldufólksbæina.
Aldrei hef ég getað fyrirgefið
Krúnu minni það, að hún skyldi vekja
mig á þessu augnabliki. Ég huggaði
mig þó fljótt við það — og það geri ég
enn — að hér hafi verið að verki mér
vinsamleg öfl, sem okkur eru hulin, en
sem veita mér unað og ró, þar til yfir
lýkur.“
Síðustu orðin sagði gamli maðurinn
með miklum sannfæringarkrafti og
klökknaði við.
Júní 1973, á Bjarmalandi.
(Skrifað niður skömmu síðar.)
66 Heima er bezt