Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 28

sigur unninn og lá nú leiðin út Runubrúnir og heim að
Þorljótsstöðum komu þeir um fótaferðartíma, þreyttir og
matarlausir eftir sólarhrings göngu.
Ekki höfðu þeir göngumenn sofið lengi þegar gesti bar
að garði. Það voru þeir séra Jón Magnússon og Jón
Tómasson að sækja féð.
Fénu var smalað og rekið út í Bjarnastaðahlíð um
kvöldið. Tvær ær, sem séra Jón átti, voru bornar, og fékk
hann Hjálmari þær. Hann fékk kindur frá fleirum, en vildi
lítið eða ekkert taka fyrir sitt framlag, sem var mikið. Engin
kind fórst í Runu, en tvær vantaði og munu þær hafa komið
um haustið.
Synir Sveins í Bjarnastaðahlíð, Guðmundur og Ólafur,
síðar bóndi á Starrastöðum, vöktu yfir fénu um nóttina og
þótti æði erilsamt.
Næsta dag var féð rekið út sveitina, en þegar að Svartá
kom, var hún í miklu flóði, ófær iVieð öllu. En ekkert var
látið undan draga. Féð var ferjað yfir ána á gaflkænu í
Mælifellsnesi og mun það hafa tekið langan tíma. Margt
fólk stóð í kringum féð. Vinnumaður á Mælifelli Tímóteus
Torfason fimmtugur að aldri, réri kænu þessari. 6 kindur
fóru yfir í einu og var maður með til að halda við þær.
Engar aðrar sagnir hef ég heyrt um, að fé hafi verið flutt
á skipi yfir Svartá, en hvað hefur orðið um gaflkænu þessa
veit ég ekki. Þorsteinn sonur séra Jóns skrifar, að faðir sinn
og Daníel bóndi á Steinsstöðum hafi átt bát í félagi við
Bugavatn vegna silungsveiða þar. Fyrst þegar ég kom að
Bugavatni vorið 1915, sá ég bátskrifli liggja á hvolfi við
vatnið. Skyldi það ekki hafa verið sama skipið?
Þá verður ekki sagt frá fleiru, er snertir hinn gagnmerka
sveimhuga, séra Jón Magnússon á Mælifelli.
Hrakningar Guðmundar
[1849]
Guðmundur hét maður einn norður í Kelduhverfi
er vitjaði um selanót einn á báti, en suðuræsing
rak á, svo að hann rak undan á haf út. Var þá
öll lífsvon úti; gætti hann þess eins að halda báti
sínum í horfi, og aldrei fór hann af kjölnum. Kom
svo, að bátinn rak að skerjum nokkrum, og var
þá veður lygnt. Er sagt, að það væri á 4ða eða
5ta dægri eftir það hann vitjaði um nótina. All-
máttvana var Guðmundur þá, bæði sökum vos-
búðar og hungurs, hafði hann haft skinnsokka
eina skinnklæða. Eigi kenndi hann deili nein á,
hvar hann var kominn, en það var við Grímsey,
og hafði hann þá hrakizt meira en 12 vikur sævar.
Brátt sáu Grímseyingar til hans og fengu þegar
borgið honum og veittu góðan beina. Komst hann
löngu seinna í land á Akureyri, og spurði hann
þar, að seldar hefðu verið eigur hans á sölufundi
- en verð þeirra mundi hann fá - því allir höfðu
talið hann dauðan.
(Lbs. 1121, 4'°).
64 Heima er bezl