Heima er bezt - 01.02.1987, Blaðsíða 13

hvorki með meira né minna en fjórar
flöskur. Hann vissi að Salóme myndi
fylla þær allar og kerlingin hún Sigga
myndi ekki minnast á borgun, fremur
venju. Það mátti þakka fyrir ef hún
segði, — Guð laun.
Nei, þetta var ekki skemmtilegt
ástand. Svo hafði Geirlaug, ekkjan
hans Jakobs, komið strax á eftir.
Hann sá hana álengdar, tinandi með
mjólkurflösku í hendinni. Henni yrði
aldrei neitað, þó svo að hún gæti al-
drei borgað einn eyri. Hann gat held-
ur ekki skilið á hverju sú manneskja
lifði eiginlega. Hún sem hafði misst
Jakob í sjóinn fyrir fimm árum og stóð
uppi ein með soninn, sem var vangef-
inn í þokkabót. Nei, það var alveg
óskiljanlegt á hverju sumir drógu
fram lífið. Það var líka alveg maka-
laust hvað skaparanum gat þóknast
að leggja á sumar manneskjur.
Jón var þungt hugsi. Kaupmaður-
inn hafði sagt daginn áður að nú yrði
Jón að hætta að láta aumingjana hafa
mjólk og koma með hana í búðina til
sín, annars yrði að loka reikningnum
hans. Nei, hann Jón Guðmundsson
ætlaði ekki að verða til þess að þessir
bjálfar yrðu að fara til Kristjáns og
kaupa mjólkina volga og á miklu hærra
verði. Hvernig færi svo fyrir þessum
veslingum er kaupmaðurinn krefðist
sinnar greiðslu? Hann var ekki svo
miskunnsamur. Þá yrðu heimilin gerð
upp og allt færi á sveitina og samfé-
lagið. Hann hafði séð of mörg dæmi
þess. En sjálfur átti hann konu, börn
og bú sem honum bar skylda til að sjá
fyrir og hugsa fyrst og fremst um.
Hann var heppinn með það allt sam-
an. Konan var hraust og vann ötul-
lega að búinu og krakkarnir virtust vel
gefin. Þau voru blessuð guðs gjöf þessi
börn og alltaf bættust fieiri og fleiri í
hópinn.
Jón var kominn niður í fjöru. Tveir
menn stóðu yfir hálfum mannsskrokk
sem hafði rekið á land. Þeir voru að
karpa um það hvor þeirra ætti að bera
leifarnar í líkhúsið. Jón þekkti þá
báða. Þetta voru karlarnir, Hannes í
Bæ og Leifur á Bakka. Þeir lifðu báðir
á sjónum og áttu vel fyrir sig. Þeir litu
upp er Jón kom og Hannes ávarpaði
hann.
— Æ, Jón minn. Haltu nú á hræ-
inu því arna í líkhúsið. Mér er alveg
lífsins ómögulegt að snerta á því.
— Hvað er á móti því að bera lík-
amsleifar þessa veslings manns. Vitið
þið annars af hverjum þetta er?
— Þetta mun vera einn af áhöfn
Vörðunnar. Þeir liggja tveir í líkhús-
inu núna, þá rak á fjöruna í nótt. Það
verður gaman að fá að vita hver fæst
til að vaka yfir þeim í nótt. Þeir eru
alveg magnaðir þessir sjódauðu menn
að ganga aftur. Ég hef vitað til þess að
þeir dræpu þá er yfir þeim vaka.
Það var Hannes sem hafði mælt
þessi orð.
— Já, satt mælir þú félagi, sagði
Leifur og rétti þeim pontu og bauð
þeim að fá sér í nefið.
— O, bjálfarnir. Eruð þið hræddir
við að manngarmurinn gangi aftur og
drepi ykkur ef þið haldið á honum í
líkhúsið?
Jón tók við pontunni úr hendi Leifs
og fékk sér hraustlega í nefið.
— Ég borga þér krónu ef þú berð
skrokkinn, sagði Leifur.
— Og ég krónu, mælti Hannes og
seildist ofan í vasa sinn.
Jón rétti pontuna aftur til Leifs og
tautaði þakklætisorð. Hann varð
hugsandi. Skuldin hjá Kristjáni var
tuttugu krónur og tvær krónur voru
mikið fé. Kannski var guð að koma
honum til hjálpar svo hann þyrfti ekki
að rukka veslingana. Hann varð að
borga tíu krónur inn á reikninginn til
að Kristján yrði ánægður. Það var
best að vera bjartsýnn. Kannski
bjargaðist þetta allt.
Hann sagði ekki orð en rétti fram
sigggróinn lófann og þeir félagar létu
sinn hvora krónuna í hann. Ef til vill
höfðu þeir haldið að Jón tæki ekki
boðinu. Hann stakk krónunum í vas-
ann, tók þennan neðripart mannsins
og lagði á öxl sér. Svo gekk hann af
stað rólega og taktfast inn í þorpið.
Líkhúsið var á kirkjuloftinu. Her-
bergi það er ætlað hafði verið undir
bækur kirkjunnar og góða gripi var
notað sem líkhús. Sjúkrahús var ekk-
ert, en þeir sem fársjúkir voru og gátu
ekki legið heima, fengu að vera í húsi
læknisins, en hann hafði tvö herbergi i
húsi sínu til þeirra nota. Það var því
oft að það var á mörkunun að hann
gæti hýst þá er voru enn í lifenda tölu.
En hvergi hafði verið hugsað fyrir
hinum.
Jón gekk rakleitt til kirkjunnar.
Presturinn, aldraður maður og lotinn,
var þar fyrir.
— Guð veri með yður Jón minn,
tautaði hann og signdi sig.
— Sælir, séra Sigurður minn. Hér
kem ég með leifar þessa ógæfusama
manns. Jón gekk upp stigann á
kirkjuloftið. Herbergið var ekki stórt.
Það logaði á þrem kertum þar inni og
lík tveggja sjómanna stóðu uppi. Þau
voru sveipuð hvítum dúk, en ásjóna
þeirra var óhugnanleg. Ægir hafði sett
mark sitt á þá, áður en hann skilaði
þessum feng sínum aftur. Presturinn
haltraði upp á eftir Jóni.
— Hver er þessi maður?
— Veit ekki, sagði Jón og lagði frá
sér byrði sína. Prestur gekk þar að og
tók að rannsaka mannspartinn. Búk-
urinn hafði klippst hreinlega í sundur
um mittið. Maðurinn hafði verið
klæddur föðurlandsbrókum sem voru
alheilar. Prestur rýndi í brækurnar.
— Hér er saumað J.B.
— Það var og.
— Já, þá er eftir að vita hvor þeirra
það er. Tveir þeirra sem enn er saknað
báru sama fangamark. Jón Bjarnason
og Jóhann Björnsson. Kannski þekkir
einhver þessar brækur.
Heima er bezt 49