Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 8

Inga með Kalla lítinn.
Fjölskyldumynd. Frá vinstri: Valla, Vilhjálmur, Itta, Pelli, Inga og Ússa.
maður mætti ekki einu sinni segja að þessi hermaður ætti
að pússa stígvélin sín, þá yrði maður tekinn til yfir-
heyrslu. Árin eftir stríðið voru voðalega erfið líka. Allt
var svo dýrt og Finnar þurftu að borga Rússunum mikið í
bætur. Þetta var allt tekið af fólkinu og það var ekki mik-
ið sem maður fékk í kaup. Allt fór í skaðabætur. Þegar
stríðinu var að ljúka fannst okkur systrunum að við yrð-
um að gera eitthvað, því nú færu allir þessir strákar að
koma heim úr stríðinu og þá yrðu þeir að hafa eitthvað að
gera, annars lentu þeir bara á fyllerí og vitleysu. Við
stofnuðum þess vegna klúbb, sem hét „Torsdagsklubben"
(Fimmtudagsklúbburinn), og ætluðum að hafa fundi í
hverri viku alla fimmtudaga. Svo var það nú of mikið svo
við hittumst tvisvar í mánuði á fimmtudögum. Fyrst
komu bara fáeinir en svo fleiri og fleiri og loks vorum
við þarna öll, sem höfðum áður verið saman í skóla. Þetta
var mjög gaman og ég er viss um að þetta hefur hjálpað
þessum strákum. Þeir áttu oft bágt eftir að þeir komu
heim og það hefur örugglega hjálpað þeim að hafa þenn-
an félagsskap. Við gerðum ýmislegt, sömdum okkar eigin
revíur og sýndum. Einu sinni fórum við til Svíþjóðar og
sungum og lékum og það var alveg ofsalega gaman. Það
var í sambandi við þetta sem ég fór í fyrsta sinn til Dan-
merkur. Þá var „Nordisk ungdom“ á Krogerup Höjskole
og við fórum þangað. Það sem ég man best frá þessari
ferð er ísinn, sem ég fékk í Kaupmannahöfn. Það var í
fyrsta sinn sem ég fékk rjómaís - núggat rjómaís. Isinn í
Finnlandi var svo vatnsblandaður, svona eins og krap, en
rjómaísinn var óskaplega góður. Þarna hittist ungt fólk
frá öllum Norðurlöndunum og þarna hitti ég Islendinga í
fyrsta sinn.
*
Astin kemur til sögunnar
Næsta ár var þetta mót haldið í Finnlandi og þá hitti ég
Vilhjálm. Við höfðum verið að sýna revíu í Svíþjóð og
vorum á heimleið og vorum þá samferða Vilhjálmi og
Ásdísi Ríkhardsdóttur og Grími Norðdahl, sem voru á
leið á mót hjá Nordisk ungdom. Af einhverjum ástæðum
höfðu þau þrjú aðeins tvær kojur á ferjunni, svo ég fór að
leita. Ég fann nú reyndar enga koju svo þau þurftu að
vera öll saman. Við vorum svo öll saman á þessu móti í
eina viku og eftir það byrjuðum við Vilhjálmur að skrif-
ast á. Það var nú aldrei meiningin að þetta ætti að verða
nokkuð. En svo kom Vilhjálmur út um jólin og það sem
er svo skrítið við þetta allt saman er að ég átti móður-
bróður, sem hét Vilhelm. Hann var ógiftur en við sungum
mikið saman og vorum svo góðir vinir. Hann veiktist
þennan vetur og dó rétt eftir nýárið og það er svo skrítið
að það kemur svona maður í manns stað. Vilhjálmur og
Vilhelm er sama nafnið og þeir voru báðir fæddir 1. júní.
Þessi móðurbróðir minn var mjög hæfileikaríkur. Hann
saumaði, hann söng, hann spilaði á hvaða hljóðfæri sem
var og kom oft til okkar á sunnudögum. Þá sátum við úti
í garði og sungum og hann sótti gítar eða harmóníku eða
annað hljóðfæri. Hann dó ungur, um fimmtugt. Karlmenn
í kringum mig deyja oft um fimmtugt, þetta er nú kannski
ekki svo ungt.
Islandsferð Ingu
Við giftum okkur heima í Finnlandi. Presturinn kom
heim og það var nú ekkert stúss eða vesen í kringum það.
292 Heima er hest