Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 11

Þetta var mjög erfitt, því það ætlaði aldrei að vora og
þegar krakkarnir fóru heim í sumarfrí stóð ekki nema
hálfur metri af símastaurunum upp úr snjónum. Mér þótti
líka margt skrítið, t.d. þegar strákarnir komu og bönkuðu
og spurðu hvort Villi væri heima. Ég var vön því að mað-
ur þéraði og segði herra og frú við kennara.
Draugagangur
Það var alltaf talað um að það væri draugagangur á
Eiðum. A stríðsárununr fórst þýsk flugvél við Reyðar-
fjörð og einhver hafði fundið mannabein og tekið með
sér og svo var sagt að Þjóðverji gengi þarna ljósum log-
um og leitaði að beininu sínu. Hann átti að vera í kjallar-
anum. Þess vegna þorði enginn að fara niður í kjallara,
því allir höfðu séð Þjóðverjann og þorðu ekki út í myrkri
að taka niður þvott eða eitthvað slíkt. Ég fór nú bara út,
því ég var aldrei hrædd við svona. Ég var miklu hræddari
heima í Finnlandi áður en ég fór því þá var mikil fátækt
og það var stolið svo miklu af snúrum. Fólk var slegið
niður með sandpokum til að stela af því handtöskum og
svoleiðis. Ég var miklu hræddari við lifandi fólk en haltr-
andi draug svo ég fór niður í kjallara og út um allt eins og
ég þurfti og sá aldrei nokkurn skapaðan skratta. En svo
var það einu sinni að haustlagi að ég vaknaði um nótt og
gat ekki sofið. Ég fór fram og var að horfa út um glugg-
ann á þokuna þegar maður kom allt í einu gangandi út úr
þokunni. Hann var með byssu á öxlinni, stóran bakpoka,
húfu og í stórum stígvélum. Ég stóð þarna við gluggann
og það hríslaðist unt bakið á mér. Ég kallaði á Villa að
koma því nú væru Þjóðverjamir komnir. Villi kom og við
stóðum þarna bak við gardínuna og kíktum lengi út og
gátum ekkert sagt. Veran kom nær og nær og allt verður
svo stórt í þokunni, þessi vera líka. Þegar hún var komin
mjög nálægt þá sá Villi að þetta var bara hann Björn
Magnússon leikfimikennari sem var að koma af anda-
veiðum.
S
Húsmóðir á Islandi
Auðvitað var erfitt að gerast íslensk húsmóðir í sveit.
Maður fór ekki út í búð og keypti pylsur eða hakk eða
annan tilbúinn mat. Maður keypti bara heila skrokka og
ég man að ég vissi ekki hvað átti að gera við öll þessi
ósköp af mat þegar þeir komu með 25 kíló af hveiti, rúg-
mjöl, sykur og ég veit ekki hvað. Allt var keypt í stórum
pokum og kössum. Maður bakaði allt sjálfur og einhvern
veginn lærir maður það sem maður þarf að læra en það
var dálítið erfitt. Maturinn var öðruvísi. Það var gott að
fá nýtt kjöt en saltkjöt og hangikjöt, að ég tali nú ekki um
súran mat, það var framandi. Ég þekkti ekki slátur. Salt-
kjöt hefur mér alltaf fundist gott en hangikjötinu þurfti ég
að venjast, en nú þykir mér það eitt það allra besta. Auð-
Inga og Britta bregða á leik.
vitað getur maður étið allt. Það eina sem ég hef aldrei
lært að éta er hákarl og ég ætla aldrei að borða hann.
*
Arsdvöl erlendis
Eftir Eiðadvölina fórum við til Englands í eitt ár. Þá var
Itta átta mánaða, hún fæddist í janúar og við fórum út í
september. Við fórum með síldarbát frá Siglufirði og
fyrsta sólarhringinn var ég svolítið sjóveik en eftir það
var þetta alveg indælt. Við lágum í sólbaði á dekkinu á
síldarbátnum. Ég held að ferðin hafi tekið átta sólar-
hringa. Við stoppuðum aðeins í Danmörku en sigldum
svo til Ábo í Finnlandi og ég varð eftir í Helsingfors en
Vilhjálmur fór áfram til Englands til að læra ensku. Okk-
ur fannst of dýrt og erfitt að fara með bömin til Englands.
En svo kom hann til Finnlands um jólin og vildi ekki fara
einn til baka svo við fómm með og vorum frá því í janúar
fram í júní. Það var gott að vera í London. Mér var stund-
Heima er best 295