Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 16

og hugurinn hvarflaði heim að fjár-
húsunum. Þar átti ég geymda fjár-
byssu og eitt skot, ef vel væri leitað.
Var ég orðinn eitthvað verri? Ætlaði
ég virkilega að fara að skjóta full-
fríska kind að vorlagi?
Niðurstaðan varð sú að ég gekk
heim að húsunum og sótti byssuna.
Ég hlóð hana með eina skotinu sem
ég átti eftir. Síðan gekk ég til þeirra
mæðginanna. Ég greip í homið
hennar Hyrnu með annarri hendinni
en hélt á byssunni í hinni. Ærin leit á
mig með miklum furðusvip en hér
varð ég að vera skjótur að taka
ákvörðun og skotið reið af. Hyrna
gamla féll til jarðar og byltist um í
dauðateygjunum. Þessa meðferð átti
hún síst skilið af mér og ég fór að
taka gröfina, sem nú þurfti að vera
töluvert stór. Ég lagði Hymu fyrst til
og lét síðan lambið við höfuð henn-
ar. Kom mér þá í hug hið gullfallega
kvæði Jóhannesar frá Kötlum, „Hvít-
ar kindur,“ og leyfi ég mér að birta
hér síðasta erindi þess:
Fögur erjörðin. - Elskað von úr viti.
... Hún veltur o’n á hrokkinkollinn smáa.
Fögur erjörðin. - Landsins dýpstu liti
hún I0ur inn í, - þetta græna og bláa.
Fögur er jörðin. - Sauðamóðir sefur
og sonirm ungafast að brjósti vefur.
Eftir að hafa þulið þessa vísu í
hálfum hljóðum mokaði ég moldinni
yfir og gekk eins vel frá öllu og ég
gat. En þústin sem þama myndaðist
minnti mig einatt á þann harmleik,
sem þama gerðist vorið 1970.
Ég gekk nú í það að byrgja brunn-
inn vandlega og varð aldrei fyrir
neinum óhöppum vegna hans öll þau
ár sem ég rak bú mitt í Bandagerði.
Þegar ég hafði lokið verkum mín-
um í sambandi við búskapinn gekk
ég sem leið lá heim að skólanum en
þar beið kennslan mín. Skóla var svo
til lokið, aðeins yngri börnin voru
enn við nám. Guðný var mætt þegar
ég kom inn í kennarastofuna en við
vorum aðeins orðin tvö eftir við
kennsluna þar sem skólastjórahjónin,
Sigurbjörg Guðmundsdóttir og Vil-
berg Alexandersson, voru farin suður
á námskeið.
Þessar stundir fram að hádeginu
voru fljótar að líða og frímínútur
höfðum við mjög langar. Já, líklega
höfum við Guðný verið eins mikið
úti og inni þennan dýrlega vormorg-
un.
Þennan dag var ég búinn að lofa
vini mínum því að vera líkmaður og
átti að jarðsyngja klukkan hálftvö frá
Akureyrarkirkju.
Um hádegið voru svið á borðum
og tók ég ósleitilega til matar míns.
Þegar ég steig upp frá matborðinu
fann ég til mikilla kvala í maganum,
svo að ég átti erfitt með að harka af
mér. Ég hafði fengið hliðstæð köst
nokkrum sinnum áður og taldi því að
þetta myndi líða frá að venju. Þó
treysti ég mér ekki til að ganga inn
eftir en veitti mér þann lúxus að
panta mér leigubíl til fararinnar, en
slíkt var næsta fátítt hjá mér, því ég
var allra manna léttastur á fæti á
þessum árum.
Þegar ég svo kom inn í kirkjuna
ágerðust þrautirnar svo að ég varð
því miður að fá lausn frá því starfi
sem ég hafði tekið að mér. Það mál
var auðsótt en þó féll mér illa að
verða að hlaupast undan merkjum í
þessu efni, en hvað átti ég að taka til
bragðs?
Varð mér þá hugsað til þess að
heimilislæknirinn minn, Jónas Odds-
son, var einmitt á stofunni um þessar
mundir. Tók ég nú þá ákvörðun að
leita til hans en sú ganga var hreint
ekki þrautalaus. Sérstaklega var för
mín niður tröppurnar örðug.
Læknirinn tók mér vel að vanda.
Hann lét mig leggjast upp á bekk.
Þar fletti hann klæðum frá mér og
þuklaði magann nokkuð fast að mér
fannst. Allt í einu mögnuðust kval-
irnar um allan helming og ég steig
niður af skoðunarbekknum. Síðan
lagðist ég niður á gólfið og engdist
sundur og saman af kvölum. Læknir-
inn lét einhverja töflu upp í mig og
sagði mér að kyngja henni, sem ég
gerði möglunarlaust í von um skárri
líðan.
Lítið sem ekkert sló á þrautimar
við þetta. Ég sá að læknirinn tók
símtólið og heyrði hann biðja um
sjúkrabíl. Að skammri stundu liðinni
komu tveir menn með sjúkrabörur.
Þeir lögðu mig á þær og breiddu
teppi yfir mig. Þegar út kom gægðist
ég undan teppinu og leit á iðandi
mannhafið á götum bæjarins.
Kannski í síðasta sinn, hugsaði ég.
300 Heima er best