Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 20

inn til að sækja móður sína. Þau hjónin þurftu að vera
komin til Reykjavíkur aftur um kvöldmat. Þau þurftu að
nota kvöldið í heimsókn. Það var líka ólíklegt að liann
gæti eytt einum degi handa móður sinni. Rósa átti svo
erfitt með gang. að hún gat ekki farið með áætlunarbíl-
um. Hún hafði dottið og brotnað og þurfti síðan að ganga
við hækju. Helga og Rósa höfðu skrifast á síðan hún og
Bjarni fluttu burtu og líka eftir að Rósa flutti á dvalar-
heimili aldraðra.
í haust sem leið hafði Rósa skrifað Helgu, að Sveinn
sonur sinn hefði boðið sér í vor þegar hann kæmi til
Reykjavíkur að keyra hana til þeirra Bjama og sækja
hana svo áður en hann færi úr Reykjavik, sem alltaf yrði
vika eða meira. Nú væru bömin sín, sem að voru erlend-
is, búin að senda sér nýjar myndir af fjölskyldunum. Hún
ætlaði að koma með allar myndirnar frá þeim og bréfin
líka. Þær hlökkuðu til þess allan veturinn að vera saman
þessa daga og töluðu um það í hverju bréfi. Þau hjónin
glöddu sig sameiginlega við að tala um þegar Rósa kæmi
og að undirbúa komu hennar. Eitt af því var að bera dív-
im neðan úr geymslu í kjallaranum upp í stofukrílið, svo
Bjami gæti sofið þar. En Rósa átti að sofa í hjónarúminu
hjá Helgu vinkonu sinni.
Svo kom Jóhann nágranni þeirra eitt kvöldið um vorið.
Þá bað Bjami hann að bera með sér dívaninn úr kjallar-
anum upp í stofuna, svo að ekki þyrfti að fara að snúast í
því þegar Rósa væri komin.
Nú var Rósa komin og farin á einum og sama deginum
með bréfin frá bömunum sínum ólesin. eins og þau
Bjami hefðu haft gaman af að heyra þau. Þau höfðu
þekkt bömin hennar Rósu frá því að þau fæddust og þar
til þau fóm að heiman. Marga flíkina og fleira höfðu þau
gefíð þessum bömum, en þau voru boðin og búin til að
hjálpa þeim eða fara í sendiferðir fyrir þau. Alltaf kom
gleði og hlýja með komu þeirra á þetta barnlausa heimili,
og þau nutu þess að hafa bömin hjá sér og gleðja þau
með því að gefa þeim það sem þau vantaði mest. Syst-
umar höfðu skrifað henni fyrst eftir að þær fluttu til Am-
eríku og sent þeim smágjaftr fyrir jólin.
Bróðir þeirra kom til þeirra fyrir fáum árum, og þá var
hann tvo daga hjá þeim. Síðan ók hann með þau til móð-
ur sinnar. og þau fóm öll í ferðalag um gömlu átthagana.
Nú höfðu systkinin í Ameríku þrábeðið móður sína að
koma í heimsókn til sín, þegar Sveinn kæmi vestur til
þeirra. Það væri ekki svo sérstaklega erfitt fyrir hana að
fljúga þangað, af því hún væri ekki svo biluð til heilsu
nema til gangs. En fargjald og allt sem þetta kostaði hana
skyldu þau borga, og þau væru búin að senda sér pen-
inga. Raunar hefðu þau gert það oftar og beðið hana að
kaupa sér það sem að hún þyrfti fyrir þá. En Sveinn og
frúin voru svo sannfærð um að hiin þyldi ekki svona mik-
ið ferðalag. Hún gerði sér ekki ljóst hvað þetta væri mikil
breyting á öllu frá því sem hún væri vön og hitamir í
Ameríku hættulegir gömlu fólki. Það var þá sem Sveinn
bauð henni að flytja hana og sækja hana aftur til Helgu
og Bjarna. Nú í dag fann hún að Rósa átti bágt, hún Rósa
sem var svo rík að hennar mati að eiga þessi duglegu og
góðu böm, nema Svein, sem hún gat ekki talið með böm-
um Rósu á þann hátt.
Eftir að hún talaði við Rósu í dag, vissi hún að hún
þráði að hitta bömin sín og treysti sér í ferðalagið, því að
hún sagði: „Mig vantaði aðeins að þau hvettu mig í
ferðalagið og að ég fyndi að ég væri velkomin að fara
með þeim. En þau hafa skammast sín fyrir að hafa mig
með sér, og það hefði eitthvað breytt þein-a ferð um
Bandaríkin að koma mér fyrst til dætra minna. Ég hefi nú
heyrt hjá tengdadóttur minni að ég ætti að kaupa mér
þessi og þessi föt, en þau hafa ekki boðið mér að keyra
mig til þess eða fengið mér peninga til eins eða annars.
Ég á nóg fyrir mig, og geymi það t sparisjóðsbók. Þau
hafa nú líka bætt við það Ameríkubömin mín. Séra Jónas
Ingjaldsson geymir sparisjóðsbókina mtna, þú manst eftir
honum. Hann var leikfélagi drengjanna minna heirna fyr-
ir vestan. Hann ætlar að sjá um þegar ég dey að ég verði
flutt vestur og jarðsett hjá manninum mtnum og drengj-
unurn, sem við misstum. Þau koma öðru hverju til mín
prestshjónin, síðan ég flutti til Reykjavíkur. Þau hafa ver-
ið ntér mjög góð. Það var prestsfrúin sem fór með mér í
búðir og valdi handa mér þessa kápu sem að ég er í núna.
Hún sagði um leið að ég gæti farið í þessari kápu til Am-
eríku, ef ntér dytti það í hug. Þá var ég nærri búin að
segja prestshjónunum frá boði bama minna, en gætti að
mér í tæka tíð, því að þau hefðu þá gengið í málið að ég
færi með þeim. en ég vil ekki fara með þeim til að
skemma fyrir þeitn ferðalagið, eða það fannst mér liggja í
loftinu. Það ntá líka vel vera að þau hafi verið hrædd um
að ég hefði ekki heilsu til að dvelja úti í Ameríku.
En til hvers á ég að lifa áfram og verða kannski rúm-
fastur aumingi? Það eru mér allir góðir á elliheimilinu, en
enginn tími til að það sé heitnilislegt. Það er oft skipt um
starfsfólk, svokallaðar vaktir, og allir eru alltaf að flýta
sér, bæði að heiman og heim. Mér væri santa þó ég kæmi
heim í kistunni minni, ef ég væri búin að lifa þann sum-
arauka að vera með burtfluttu bömunum mtnum og sjá
barnabörnin rnín og tengdabömin. Svo ætluðu þau að
flytja mig á milli sín og sýna mér svo margt, sent er tnér
ótrúlegt."
Helga fór að taka af borðinu og undirbúa kvöldnrat,
sem var veislumatur á mælikvarða þeima hjóna, en átti að
vera í kvöld til að fagna Rósu. Það var venja hennar að
hafa matinn til á réttum tíma handa Bjama, þó að þau
væru sjálfs sín húsbændur. Gott var meðan hægt var að
hlakka til að eiga von á Bjama heim og hafa fleiri en
sjálfan sig að hugsa um.
Itlafll
304 Heima er best