Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 27

um er ánægt. Verkið hefur gengið
mjög vel, mikið hey komið á
þurrkvöll og nú er beðið eftir að fá
þurrk á það. Þess má geta að venja
var að gera vel við fólkið í mat
þennan dag og var það vel þegið og
eins að fá að sofa örlítið lengur en
venja var morguninn eftir því það
fylgdi þessum degi ávallt nokkur
hraði á öllum hlutum.
Mér féll þetta verk mjög vel og
byrjaði á því strax og kraftar leyfðu.
Þrír dagar við þetta verk eru mér
minnisstæðir og þó sérstaklega einn
því þar var brugðið út frá þeirri ófrá-
víkjanlegu venju að binda ekki í
rigningu. Þetta var sumarið 1936 og
ég var að binda af engjum fyrir Olaf
Björnsson bónda í Núpsdalstungu.
Ólafur var hraustmenni og afburða
traustur og góður nágranni. Að
morgni þessa dags var loft þungbúið
en logn og hlýtt í veðri. Eg var einn
við að binda en um sama leyti og
verkið hófst byrjaði að rigna. Hvor-
ugur okkar vildi hætta við að binda,
því við lifðum í þeirri von að það
myndi hætta að rigna um hádegið en
svo varð ekki. Þá var því slegið
föstu að veður myndi breytast til
hins betra um miðjan daginn en svo
varð ekki heldur og það rigndi til
kvölds. Af þessum sökum komu
pollar í lautir og heyið var orðið eins
blautt og þungt og það gat orðið.
Þrátt fyrir þessa miklu bleytu gekk
verkið vel og voru farnar tíu ferðir
og bundið á fimm hestum. Sáturnar
vildu verða nrisþungar vegna vatns-
ins og þá fann ég upp það snjallræði
að mér fannst, að ekki væri um neitt
annað að ræða en að ég setti léttari
sátuna ofan í poll og léti hana drekka
í sig það mikið vatn að hún yrði jafn-
þung hinni.
Hvorugur okkar
hafði orð á því
að sátumar væru
þungar en við
létum upp hvor á
móti öðrum. Það
þarf ekki síður
lag en krafta við
að láta upp 100
kílóa sátu.
Seinna vorum
við að rifja þetta
upp, okkur báð-
um til skemmt-
unar, og fullyrti
þá Ólafur að eftir hádegi þennan dag
hefði engin sáta verið undir 100 kíló-
um að þyngd. Leiðin heim af engjum
var stutt og það skal tekið fram að
hestar og menn voru óskemmdir eftir
daginn. Eg held að svona hegðun,
eins og var hjá okkur þennan dag, sé
einsdæmi og því segi ég frá þessu
hér.
Þessi tími, sem hér er á minnst, er
nú kominn í órafjarlægð frá nútíman-
um, þó ekki séu nema nokkrir tugir
ára síðan þessi verk voru stunduð.
Yngri kynslóðir skilja ekkert af því
sem hér er á minnst en það er mikið
talað um nauðsyn þess að tengja
saman nútíð og fortíð, hvernig sem
nú á að fara að því.
Læt ég nú staðar numið og bið les-
endur Heima er bezt vel að lifa.
nTaiH
Heima er best 311