Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 31

En þegar hann átti eftir sem svar-
aði hálftímaferð fram að Hamri,
skellti yfir kafaldsbyl. Var þá og orð-
ið dimmt af nóttu. Vissi nú Arni ekk-
ert hvert hann fór. Þegar hann hafði
gengið um stund, fóru að verða fyrir
honum brekkur og hábörð. Vissi
hann þá að annaðhvort voru þetta
brekkurnar heima við túnið á Hamri
eða hann var farinn að villast fram í
Hamarsdal. Var þar einn bær í daln-
um, sem Hamarssel hét. Taldi hann
sér víst að villast eitthvað fram á
heiði, ef hann væri á þeirri leið og
fyndi ekki selið, neina ef þetta væru
túnbrekkurnar á Hamri.
Þegar hann hafði gengið um hríð
fann hann fyrir sér melholt og stóra
steina, sem hann þekkti ekki. Var
hann þá og orðinn rammvilltur og
vissi ekkert hvert hann fór. Allt í
einu datt honum í hug að hann væri
að villast upp í Ófærugil, sem var
fyrir framan og ofan bæinn í Hamri.
Vissi hann að smásandhjallar voru
þar hver upp af öðrum alla leið upp á
svo nefndar Snasir, sem voru fyrir
ofan miðja kletta. En af Snösunum
var hengiflug ofan í Ófærugil. Fór
hann nú að ota hundinum á undan
sér en Dindill var heldur óstýrilátur
og vildi fara sinna ferða. Tókst Arna
að lokum að láta hundinn fara á und-
an sér. Var þá svo dimmt bæði af
náttmyrkri og byl að hann sá ekki
faðmslengd frá sér.
Gekk hann þannig lengi og fannst
honum hann alltaf vera að fara upp
brekkur öðru hverju. Þótti honum
það ískyggilegt en hundurinn var
alltaf rétt á undan honum. Vildi hann
láta Dindil ráða ferðinni því sjálfur
vissi hann ekkert hvert hann fór.
Þegar Arni hafði gengið svona í
langan tíma, tók hann að þreytast og
svo bættist það ofan á að Dindill
vildi nú ekki halda stefnunni lengur.
Hann fór í ótal króka, þefaði í allar
áttir, velti sér um hrygg í fönninni,
stóð svo upp og gelti, settist síðan
niður og fór að klóra sér. Þetta lét
hann ganga hvað eftir annað. Arni
varð að stansa til að bíða eftir hund-
inum, því hann þorði ekkert að
hreyfa sig án þess að hafa hundinn
fyrir framan sig. Skárra þótti honum
þó að skömminni til að missa Dindil
ofan í Ófærugil heldur en fara þang-
að sjálfur.
Loks fór Áma að leiðast seinlætið í
hundinum og fór að reyna að fá hann
til að fara á undan sér aftur, og tókst
honum það eftir langa mæðu. Héldu
þeir þá áfram langa hríð, þangað til
Dindill stansaði enn, þefaði í allar
áttir og settist síðan niður. Ámi vildi
reka hann á fætur en það tókst ekki.
En fátt er svo illt að
ekki fylgi nokkuð gott
því upp frá þessu
✓
þvoði Ami sér ræki-
lega á hverjum morgni
og þurrkaði framan úr
sér með treyjuermum
sínum. Fór síðan upp á
bæ, setti hönd fyrir
augu og skyggndist í
allar áttir. En dagamir
liðu svo að stúlkumar
létu ekki sjá sig í
Klömbrum.
„Skyldi hundurinn vera orðinn
uppgefinn?“ sagði hann um leið og
hann stakk stafnum fram fyrir sig en
var þá nærri fallinn áfram því stafur-
inn kenndi hvergi jarðar. Varð Ámi
nú óttalega hræddur, því hann þóttist
nú vita að hann væri kominn upp á
Snasir. Leitaði hann nú betur fyrir
sér með stafnum, bæði fram undan
sér og til beggja hliða. Fann hann þá
að fyrir framan hann var þverhnípt
bjarg og hann stóð á tæpustu brún-
inni. Til beggja hliða við hann var
næstum eins bratt, svo ekki sýndist
honum tiltök að komast neins staðar
þar ofan. Á bak við hann var gnípan
svo mjó að hann undraðist það mjög
að hann skyldi ekki hafa hrapað út af
henni á annan hvom veginn. Treyst-
ist hann ekki til að fara sömu leið til
baka aftur. Hann þorði ekki almenni-
lega að standa uppréttur á þessari
strýtu og settist hann því niður hjá
hundinum. Sá hann að ekkert var
hægt að gera annað en bíða rólegur
af sér bylinn þarna sem hann var
kominn.
Þótti honum það ekki mjög
skemmtileg tilhugsun að sitja þarna
fremst á hengifluginu. Var hann ef-
inn í því að hann héldi það út yfir
nóttina að sitja svona hreyfingarlaus.
Kveið hann mest fyrir því að hrapa
fram af hömrunum þegar kraftar
hans þrytu, svo að hann ekki gæti
setið og haldið sér því hamarinn var
svo lítill um sig að hann gat með
engu móti lagst fyrir á honum.
Sat Árni nú um stund með Dindil
undir annarri hendinni en stafinn
sinn og poka með kaffirót undir
hinni og hlustaði á æðisganginn í
veðrinu í hömrunum fyrir neðan sig.
Þegar Ámi hafði setið þarna um
hríð tók honum að gerast kalt. Fór
hann þá að líta í kringum sig til að
vita hvort hann sæi hvergi rofa í
klettana, sem hann vissi að áttu að
vera upp af Snösunum, rétt fram
undan sér. En hvernig sem hann
horfði gat hann hvergi séð til kletta
en veðurhljóðið þóttist hann heyra
glöggt í klettunum fyrir framan sig.
Allt í einu hélt hann sig heyra dunur
miklar, lfkt og af skriðufalli niðri í
hömrunum fyrir neðan.
„Nú er snjóflóð að falla ofan í
Ófærugil,“ sagði hann við sjálfan
sig. Það fór hrollur um hann þar sem
hann sat á tæpustu brúninni og þorði
hvorki að hreyfa legg né lið. Fannst
honum hamarinn skjálfa og titra und-
ir sér af rokinu og grjóthruninu fyrir
neðan. Hugsaði hann að vel gæti far-
ið svo að hamarinn, sem hann sat á,
steyptist ofan í djúpið með sig og
Dindil.
Heima er best 315