Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 18

Varla þarf að taka það fram að ég
fékk enga næringu fyrstu dagana
mína á spítalanum en stundum voru
varir mínar vættar með votum klút
en ég var stranglega varaður við að
kyngja. Hjúkrunarkonurnar stunduðu
mig af mikilli kostgæfni. Slá var yfir
mér í rúminu og
úr henni héngu
tvær taugar og í
þær varð ég að
taka ef ég vildi
hreyfa mig eitt-
hvað, sem ég gat
þó lítið vegna
sársauka.
Hjúkrunarkon-
urnar hjálpuðu
mér til að pissa
fyrstu dagana.
Þær létu mig hafa
þvagflöskuna upp
í rúmið og ég
kraup upp og þær
studdu mig, því
ég var mjög valt-
ur og óstyrkur.
Eftir 3-4 daga komu tvær hjúkrunar-
konur til mín og sögðu við mig:
„Þarftu ekki að pissa?“
Eg játaði því.
„Nú kemur þú niður á gólf.“
„Það get ég ómögulega,“ svaraði
ég.
„Þú mátt til, læknirinn skipaði svo
fyrir.“
„En ég get ómögulega staðið á fót-
unum.“
„Við sjáum nú til,“ sögðu þær,
„við skulum styðja þig“ og þær
hjálpuðu mér fram á stokkinn og
niður á gólf. Önnur þeirra hélt á
þvagflöskunni en hin hélt í höndina á
mér. Mér fannst ég ætla að líða út af.
„Má ég ekki heldur krjúpa?“
spurði ég. „Mér finnst ég ætla að
líða út af svona.“
Eftir nokkur orðaskipti samþykktu
þær það og ég kraup niður á gólfið.
Ég var satt að segja ofurlítið feiminn.
Önnur þeirra hélt uni þvagtlöskuna
og sá um að bunan myndi fara rétta
leið þegar hún kæmi. En hún vildi
ekki koma. Eftir nokkra stund sagði
önnur stúlkan:
„Við skulum hætta þessu núna.“
„Hvers vegna þá?“ spurði ég og
vildi reyna þetta til þrautar.
„Við skulum láta þetta bíða,“ end-
urtók stúlkan.
Mér var farið að sortna fyrir aug-
um. Ég rankaði við mér uppi í rúmi
og hjúkrunarkonurnar stóðu báðar
við stokkinn.
„Kom eitthvað fyrir?“ spurði ég.
„Það get ég nú varla sagt,“ sagði
önnur þeirra. „Það leið yfir þig á
gólfinu en við gátum komið þér upp
í rúmið aftur. Nú jafnarðu þig um
stund,“ sögðu þær, „svo komum við
aftur eftir dálitla stund og hjálpum
þér til að pissa.“
„Ekki niðri á gólfi,“ sagði ég.
„Nei, ætli við geymum það ekki til
morguns,“ sögðu þær brosandi og yf-
irgáfu stofuna. Eftir nokkurn tíma
komu þær svo aftur og nú létu þær
mig krjúpa uppi í rúminu en liggj-
andi var mér ómögulegt að losa mig
við þvagið eins og herbergisfélagar
mínir gerðu. Mér létti stórum við að
losna við þvagið sem var orðið
býsna mikið.
Eitt var það sem angraði mig veru-
lega en það var slanga með nál á
endanum, sem var stungið í æð á
handleggnum á mér. Úr flösku, sem
hékk í statífi við rúmið hjá mér, lá
þessi slanga. Úr þessari slöngu fékk
ég mína einu næringu fyrstu sólar-
hringana og var fylgst náið með því
að hún tæmdist aldrei. Það gat reynst
hættulegt því að þá hefði getað farið
loft inn í æð-
ina. En slang-
an, sem lá upp
í nösina og
niður í mag-
ann, olli mér
nokkrum ó-
þægindum og
sársauka í háls-
inum þegar ég
var að kyngja
því litla munn-
vatni sem ég
hafði.
Konan mín
heimsótti mig
eins oft og hún
gat og ég bað
hana að færa
mér mynd af
fjölskyldunni til að hafa á náttborð-
inu hjá mér og daginn eftir færði hún
mér mynd af börnunum okkar þrem-
ur en mér fannst nokkur galli að
hana skyldi vanta á myndina, en við
því var ekkert að gera.
Eftir vikuna var ég ávallt látinn
fara niður á gólf og hjúkrunarkon-
urnar studdu mig og létu mig ganga
fram og aftur um stofuna. I fyrstunni
voru þær ávallt tvær við þetta og mér
fannst það virkilega mikill sigur þeg-
ar mér tókst að staulast einn út að
glugganum, sem ekki var löng
ganga. Ég óttaðist svolítið yfirlið í
þessum fyrstu göngum mínum.
Eftir nokkra dvöl þama var svo
tekin mynd af maganum og reyndist
þá sárið vera gróið. Var nú farið að
gefa mér djús að drekka og var ég
því vissulega feginn. Síðar komu
þunnar súpur.
Þann 13. júní var ég svo útskrifað-
ur af spítalanum og hélt heim til mín,
frelsinu feginn, en dagurinn 26. maí
1970 líður mér seint úr minni. |Tjvn
302 Heima er best