Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 22

ekki var hægt að hafa
svona mikinn sjúkling
heima þar sem mamma
var vanfær og alveg kom-
ið að fjölgun. Góður ná-
granni tók þá í bili að sér
að hugsa um skepnurnar
og fylgdist með öllu
heima. Hann lét sækja
ljósmóður til mömmu
þegar að því kom og lán-
aði henni dóttur sína sem
var unglingsstúlka og þá
heima.
Svo fæddist ég og var
fæðingin erfið. Það var
sitjandi fæðing en allt fór
þó vel. Tveimur nóttum
eftir að ég fæddist
dreymdi móður mína
þennan draum:
Hún þóttist vera stödd
við Hofsá í Vopnafirði,
sem er stórt og hættulegt
vatnsfall. Ekkert vissi hún hvers vegna hún var stödd
þama en hún sá að áin var í mjög miklum vexti. Allt í
einu sér hún að faðir minn kemur og reið hann sægrárri
hryssu sem þau áttu og var kölluð Otra. Hún sá að hann
fór stanslaust út í ána, án þess að hún gæti nokkuð að
gjört. Hryssan fór strax á hraksund og fyrr en varði hurfu
bæði hún og faðir minn í ána.
Vaknaði móðir mín nú og þóttist fullviss um að annað-
hvort væri faðir minn dáinn eða það yrði mjög bráðlega.
Það reyndist líka svo því aðeins var liðin vika frá fæð-
ingu minni þegar faðir minn andaðist. Þá brá Sveinn
Jónsson bóndi í Fagradal í Vopnafirði við og tók alveg að
sér heimilið. Hann sendi mömmu fyrst frænku sína sem
var þá hjá honum og var hún hjá mömmu allan veturinn.
Hún var karlmannsígildi og skiptust þær mamma og hún
á um verkin eftir að mamma komst á fætur. Önnur hugs-
aði um húsverkin og okkur börnin en hin um gripina.
Gekk þetta vel. En Sveinn bóndi sá um alla aðdrætti til
heimilisins og líka lét hann flytja lík föður míns heim til
okkar svo hægt væri að halda húskveðju. En útilokað var
að mamma gæti farið að jarðarförinni, þar sem færð var
vond en hún lasburða eftir barnsburðinn og mjög löng
leið að fara.
Um vorið fór konan sem var hjá okkur til sonar síns
sem þá var giftur og bjó í Breiðdal. Þá útvegaði Sveinn
henni sumarmann, frænda sinn. Einar Pálsson, föður Ein-
ars Braga rithöfundar. En um haustið gat hann loks út-
vegað henni ársmann. Var sá maður svo hjá okkur í 8 ár
eða þar til bræður mínir, sem þá lifðu, voru orðnir upp-
komnir menn.
En nú ætla ég að
segja annan draum sem
mömmu dreymdi
þennan fyrsta vetur
minn.
Hana dreymdi að
hún þóttist vera stödd
inni í herberginu sínu.
Þá kemur til hennar
björt og geislandi vera
og segir við hana, um
leið og hún bendir á
tvo yngri hálfbræður
mína (en móðir mín
þóttist hafa verið að
hugsa um það hvernig
hún gæti séð um okkur
öll):
„Þú þarft ekki að
hafa áhyggjur af þess-
um bömum. Það verð-
ur vel fyrir þeim séð en
um hin bömin munt þú
geta séð.“
Vaknaði hún þá við
það og þóttist viss um
að hún myndi missa
þessa báða drengi eins
og föður minn, sem og
líka varð. Þeir dóu báðir
úr skarlatssótt, sem þá
gekk og var mjög skæð.
Þeir dóu báðir sama
daginn. Missti hún bæði
föður minn og tvo syni á
þremur vikum. Eg er
fædd 31.12. 1907 og
viku seinna missti hún
föður minn. Og svo
hálfum mánuði seinna
þessa tvo syni. Það var
mikil reynsla. En um okkur hin gat hún séð eins og
draumveran sagði.
Ingólfur Gíslason, sem þá var orðinn læknir í Vopna-
firði, sagði mömmu síðar að það hefðu verið heilaberklar
sem hefðu orðið föður mínum að bana. Þetta hefðu verið
berklasár sem voru á hálsinum á honum en svo hefði
þeim slegið inn, eins og hann orðaði það. Hann hefði sagt
að hann hefði dáið úr vanalegri heilabólgu svo fólk færi
ekki að óttast að þetta hefðu verið berklar og hann ef til
vill verið búinn að smita okkur og kannski aðra líka. En
hræðsla við berkla var mjög mikil hjá fólki.
Segjum svo að ekkert mark sé að draumum.
fiíám
306 Heima er best