Heima er bezt - 01.09.1994, Blaðsíða 12

Kalli að leika við íkorna.
um strítt á sænskunni á Eiðum en í London var alls konar
fólk, Rússar og Indverjar og fólk af ýmsum þjóðernum
og ég hvarf inn í fjöldinn. Það fannst mér svo indælt.
Umferðin í London var líka svo þægileg. Þegar maður
kom labbandi með eitt barn í vagni og annað gangandi þá
stoppuðu bílarnir alltaf og löggurnar hjálpuðu manni. Það
var ekkert vandamál að fara um þessa stórborg en miklu
verra að vera í Reykjavík. Þegar skólinn var búinn fórum
við með lest frá London til Prestvíkur eða Glasgow og
allt var svo fallegt. Það var komið sumar með túlipönum
og allt grænt og fallegt.
Aftur til Islands
Svo fórum við með flugvél frá Prestvík til Islands og
þá var allt svo voðalega kuldalegt. Það var enn vetur - og
oj hvað mér fannst þetta erfitt. Það var svo skrítið að
fyrst þegar ég kom til íslands leiddist mér ekki og hafði
enga heimþrá en þarna var ég alveg ómöguleg í nokkrar
vikur eða jafnvel mánuði. Mér fannst allt ómögulegt og
langaði svo til baka, ég vildi bara alls ekki vera á íslandi.
Við vorum í eitt ár til viðbótar á Eiðum en svo vildi Vil-
hjálmur ekki kenna meira og þá fékk hann skattstjóra-
stöðu á ísafirði, svo við pökkuðum aftur öllu okkar drasli
niður og fluttum á ísafjörð. Þangað komum við í desem-
ber og bjuggum fyrstu næturnar á Frelsishernum og eftir
það í lítilli íbúð fyrir ofan sundlaugina. Þarna vorum við
bara til vors en þá var Vilhjálmur skipaður skattstjóri í
Neskaupstað. Þar vorum við í sex ár og Vilhjálmur var
skattstjóri, kenndi og skrifaði í Austra, blað framsóknar-
manna á Austurlandi, en það var þá gefið út í Neskaup-
stað. Það sem þeir gátu rifist, hann og Bjarni Þórðarson,
sem þá var ritstjóri Austurlands, blaðs Alþýðubandalags-
ins. Ég hálfgrét bara stundum því mér fannst svo
skammarlegt hvemig þeir gátu rifist í blaðinu, en svo
hittust þeir á götunni og voru bestu vinir. Valla fæddist
1957 í Neskaupstað. Sjúkrahúsið þar var þá alveg nýtt og
hún var eitt af fyrstu börnunum sem fæddust þar. Ussa
fæddist svo einu og hálfu ári seinna.
Pólitík
Það kom ný ríkisstjórn. Eysteinn Jónsson var áður fjár-
málaráðherra og hann réð Vilhjálm sem skattstjóra en svo
varð breyting. Framsókn missti meirihluta í ríkisstjóm-
inni og það kom íhald og þá var skipt um menn í ýmsum
stöðum, þar á meðal skattstjórann á Austurlandi. Það var
bara hringt einn daginn og Vilhjálmi sagt að á mánudag-
inn væri allt búið. Við vorum nýbúin að byggja hús þama
í Neskaupstað og þetta var eiginlega bara kaos. Svona má
auðvitað ekki gerast, því það var enginn uppsagnarfrestur
og ekki neitt. Svo átti Vilhjálmur að leiðbeina nýja skatt-
stjóranum en þá sagði hann nei takk, þeir yrðu bara að
bjarga sér sjálfir.
Egilsstaðir
Vilhjálmur fór svo að vinna í Síldarvinnslunni þangað
til honum var boðið að verða framkvæmdastjóri Brúnáss
hf. á Egilsstöðum. Þá seldum við húsið í Neskaupstað og
fluttum upp í Egilsstaði og byggðum okkur hús þar. Við
fluttum inn í það 1964 um vorið og sama árið dó mamma
mín. Ég fór ein út og Villi var með börnin. Ég held ég
hafi verið þrjár vikur í þessari ferð. Það leið stundum of
langur tími milli Finnlandsferða, einu sinni átta ár. Það er
of langur tími, því ég var ókunnug þegar ég kom hingað.
En strax árið eftir að Vilhjálmur dó fór ég til Finnlands
og síðan annað hvert ár eftir það.
Stórt heimili
Kalli fæddist árið 1967. Þá var ég orðin 45 ára gömul
með fjögur börn í húsinu og ég var með of háan blóð-
þrýsting. Læknirinn sendi mig því á sjúkrahúsið í Nes-
kaupstað en börnin vissu ekkert hvað til stóð. Það var
ekki fyrr en við hádegisverðarborðið eftir að Kalli var
fæddur, að Villi sagði þeim að þau hefðu eignast lítinn
bróður.
Það var fullt starf að reka þetta heimili; stórt hús, mörg
börn og mikill gestagangur. Þá var ekki hótel og eða veit-
ingastaður á Egilsstöðum svo það var alltaf komið heim
með fólk í mat og kaffi. Krakkarnir voru í bílaleik og
296 Heima er best