Heima er bezt - 01.02.1995, Page 22

mjög gestkvæmt og m.a. mörg hjón
sem komu gjarnan þangað. Þar
kynntist ég einnig systur mannsins,
sem ég var nú komin í vinnu hjá.
Með henni var mikið maður sem ég
taldi víst að hún væri trúlofuð. Hann
var alltaf að snúast eitthvað í kring-
um hana. Hann var með hring á
fingri, og ég taldi bara víst að þau
væru trúlofuð, án þess að ég hugsaði
nokkuð frekar út í það, enda kom
mér það svo sem ekkert við. En eitt
kvöldið þarna þegar ég var
sofnuð dreymdi mig föður
minn og hann sagði mér það
að nú væri ég búin að sjá
mannsefnið mitt. Eg vaknaði
óðar upp og með þessum
líka andfælum. Þetta fannst
mér bara hreint ekki geta
verið. Ég hafði séð þarna
„karl“ um fimmtugt, og það
fannst mér alveg útilokað að
gæti verið mannsefni mitt.
Hann var sá eini þarna sem
var ólofaður.
Ég fór til frænku minnar og sagði
henni frá þessu og því að ég teldi að
nú hefði föður mínum skjátlast.
„Nei, það finnst mér ólíklegt,“
svaraði hún. „Það hlýtur eitthvað að
hafa skolast til í þessu hjá þér. Þú
hefur eitthvað misskilið hann. Hann
veit hvað hann er að segja.“
„Vitleysa,“ sagði ég. „Sá eini sem
er ógiftur þarna er karl á sextugs-
aldri. Hinir eru allir ýmist lofaðir eða
giftir. Þetta getur bara ekki verið.”
En hvernig fór? Jú, eins og jafnan
hafði faðir minn rétt fyrir sér, þó að
ég hefði ekki gert mér grein fyrir því
hvern hann átti við. Það var ekki
þessi fimmtugi heldur maðurinn sem
ég hélt að væri trúlofaður systur
mannsins sem ég fékk vinnuna hjá.
Þau voru þá bara alls ekkert trúlofuð.
Þarna bjó fjölskylda hans. Hann er
maðurinn minn í dag. Þeir voru því
reyndar tveir sem voru ógiftir þarna.
Maðurinn minn, sem heitir Eiríkur,
og konan lamaða, voru systkinabörn,
og þess vegna var hann staddur
þarna fyrsta daginn sem ég dvaldi í
þessu húsi. Hringurinn sem ég sá á
fingri hans var bara venjulegur
skrauthringur.
Frænka mín, sem ég hef vitnað til
hér á undan, var ekki mikið dulræn
sjálf, en var mjög opin fyrir öllu
slrku og hafði áhuga á því.
Ekki minnist ég þess að faðir minn
hafi verið sérstaklega berdreyminn á
sínum tíma, því að ég var aðeins
fjórtán ára þegar hann dó. Þessir
hæfileikar voru aftur mikið meira til
staðar hjá móðurfólki mínu. Einn
ættingi móður minnar var til dæmis
með talsverða miðilshæfileika og
sótti mikið slíka fundi. Hann lést
þegar ég var enn á unga aldri svo að
ég kynntist honum aldrei.
Svo kom náttúrlega að því að ég
og mannsefnið mitt trúlofuðumst.
Það var rétt fyrir jólin það ár. Nóttina
eftir að við opinberuðum kom faðir
minn til mín í draumi og sagði:
„Magga, nú er ég að fara. Þú þarft
ekki á minni hjálp að halda lengur.”
Mér fannst þetta náttúrlega ansi
hart og velti jafnvel fyrir mér hvort
ég ætti að slíta trúlofuninni til þess
að missa ekki tengslin við föður
ntinn. En nú var það ekki ég sem gat
valið og hann fór. Ég reyndi oft að
komast í samband við hann eftir
þetta en það tókst aldrei. Þ.e.a.s, að
undanteknu einu skipti mörgum
árum seinna. Þá kom hann allt í einu
til mín í draumi. Ég hygg að yngsta
dóttir mín hafi þá verið um það bil
tíu ára gömul. Mér fannst hann koma
inn í herbergið til mín, og ég sagði
við hann:
„A hvaða ferðalagi ert þú?“
„Ég er að sækja,“ svaraði hann.
„Mig?“ spyr ég þá hrædd.
„Nei, nei,“ svaraði hann.
Móðir mín lá á þessum tíma mjög
veik á sjúkrahúsi. Sjálf var ég ný-
komin af Landakoti eftir sjúkdóms-
legu þar. En hann vildi ekki segja
mér hvern hann væri kominn til þess
að sækja. Ég taldi upp nöfn flestra
ættingja minna en hann sagði nei við
þeim öllum, en bætti við:
„Ég mun sækja ykkur öll, en það
er bara enn óskaplega langt
þangað til ég kem að sækja þig
og móður þína og reyndar ykk-
ur öll.“
En hann sagðist samt vera
kominn þarna til þess að sækja,
og ég áttaði mig á því að
klukkuna vantaði tvær mínútur
í eitt. Hann sagði svo við mig
að hann mætti ekki vera að því
að dvelja hjá mér lengur því
hann væri að sækja. Hann fór
án þess að segja mér nokkuð
um það hver það væri.
Klukkan átta um morguninn
hringdi móðursystir mín í mig og
spurði hvort ég væri það frísk að ég
treysti mér til þess að fara upp á spít-
ala til móður minnar og tilkynna
henni að bróðir hennar hefði látist þá
um nóttina. Ég spurði hana hvenær
hann hefði dáið.
„Um eina mínútu fyrir klukkan
eitt,“ svaraði hún.
Það var nákvæmlega á þeim tíma
sem faðir minn var að fara að sækja
hann.
Svona upplifanir geta þó oft verið
erfiðar. Hér áður fyrr sá ég oft þegar
fólk var að farast. Ég óskaði þess oft
að ég væri laus við þetta. Ég sá jafn-
vel atburði sem voru að eiga sér stað
erlendis. Sonur minn, hann Bjarni,
var farmaður um tíma, og ég fylgdi
honum oft með þessum hætti á þá
staði sem hann sigldi til. Það er varla
til það land í Evrópu sem ég hef ekki
komið til, dulrænt séð. Ég fylgdi
honum alltaf í draumi.
Framhald í nœsta blaði.
58 Heima er bezt