Heima er bezt - 01.02.1999, Blaðsíða 9

Til vandalausra
/ maí 1940 kom breska setuliðið
til Seyðisfjarðar sem varð önnur
stœrsta flotastöð hersins og fasti
herínn var yfir 2000 manns og svo
komu stóru skipalestirnar frá Amer-
íku á leið til Murmansk. Allt var í
hers höndum. Skólahald fór úr
skorðum því hermenn bjuggu í
skólahúsinu fyrst eftir að þeir komu
en veturínn 1940-41 var Vilborg í
skólanum. Haustið 1941 fékk hún
ekki að vera í skólanum vegna þess
að þrjár systur hennar dóu úr berkl-
um það ár og fólk var 5vo hrœtt við
berklaveikina.
- Það var síðan haustið 1942
sem ég var send í skóla til Norð-
fjarðar, þd tólf óra gömul. Þar bjó
ég hjó vandalausum þar til ég
var komin d sautjdnda dr að ég
kom heim aftur og vann þd um
tíma í kaupfélaginu. Fólk gerir
sér ekki grein fyrir því þegar verið
er að tala illa um skóla og skóla-
leiða, að skólaganga og að fd að
fara í skóla er ndnast frumþörf
sem skiptir óhemju miklu mdli fyrir börn. Því var það
að ég hugsaði ekki mikið um það hvort mér liði vel eða
illa. Fyrir mér var það allt að fd að ganga í skóla og mér
þótti gaman í skólanum og var dugleg að læra. í fyrstu
var mér nokkuð strítt, þó var ekki talað um einelti.
Mamma hafði reynt að búa mig vel að heiman og
saumaði m.a. fellt pils handa mér og prjónaði tvær fal-
legar peysur sem pössuðu við pilsið. Og af því að pilsið
var fellt og hún hélt að ég þyrfti kannski sjdlf að pressa
það, sem gæti reynst mér erfitt, útbjó hún það þannig
að hægt væri að smella því niður d hliðinni.
Það komst fljótlega upp í skólanum að það var hægt
að smella frd mér pilsinu og eitt sinn þegar ég hafði ver-
ið tekin upp í kristinfræði hjd Valdimar Snævarr, sem
var að kenna okkur, þd kippti strdkur, sem var fyrir aft-
an mig, í pilsið svo það smelltist frd og féll niður. Það
sóst ndttúrlega í undirfötin sem voru nú ekki eins fín og
nú til dags, en ég greip pilsið og togaði það upp um mig
um leið og ég sagði: „Mikill lifandis dóni er maðurinn."
Það var hlegið mikið að þessu og haft að orðtaki.
Ég var alltaf kölluð Bogga heima d Vestdalseyri en í
Nesskóla, en svo hét skólinn d Norðfirði, var ég kölluð
Vippa. Ég kunni því illa í fyrstu og þótti það ekki fallegt
en vandist því er frd leið og fannst það síðan dgætt. Þeg-
ar ég var feimin þd drap ég gjarnan tittlinga og það var
til þess að nokkrir strdkar komu til mín eitt sinn og
buðu mér að ganga í dýravemdunarfélag sem þeir
væru að stofna, en ég yrði að skrifa undir að ég hætti að
drepa tittlinga. Ég lagðist ekki í
neina vesöld út af slíkri stríðni enda
var henni fljótlega hætt. Ég naut
skólavemnnar og eignaðist tiltölu-
lega fljótt fullt af vinum.
Nesskóli var byggður í brekku og
fyrir ofan hann var sléttur grasbali
sem kallaður var Júdasarbali. Þar
var mikið gil og um það rann læk-
ur sem kallaður var Júdas. Lækur-
inn hafði fengið þetta nafn af því
hann gat verið svo svikull. Stund-
um var svo lítið í honum að hann
sdst varla en aðra stundina beljaði
hann fram kolmórauður og ógn-
andi. Júdasarbalinn var skemmti-
legt leiksvæði þar sem við undum
okkur gjaman í frímínútum. Eitt
sinn þegar lækurinn var í sínum
versta ham, ætlaði strdkur, sem var
bekkjarbróðir minn, að gera sig lík-
legan og hrinda mér í lækinn en ég
var vön strdkum af Vestdalseyrinni
og tók duglega d móti og svo fóm
leikar að hann dtti fótum fjör að
launa svo ég hrinti honum ekki
sjdlfum ofan í lækinn.
Ég dtti síðan eftir að njóta skóla-
vemnnar þessi dr sem ég var í Nesskóla og taka virkan
þdtt í félagslífinu og þótti alveg óskaplega gaman að
læra. Kannski hef ég ekki verið heppin með fólkið sem
ég dvaldi hjd en það er önnur saga.
Leidd að hdborði menningarinnar
Þegar Vilborg var sautján ára lá leiðin til Reykjavíkur. Það
var vor í lofti og það var vor í lífi ungrar stúlku austan af
fjörðum sem ætlaði að verða kennarí.
- Þegar ég kom til Reykjavíkur fékk ég vinnu á Sjó-
mannstofunni í Tryggvagötu sem var einskonar mat-
stofa og höfðum við stelpumar, sem unnum þama, her-
bergi í húsinu. Þetta var mér dkaflega framandi um-
hverfi. Hafnarstrætið var hdlgerður rónastaður og um
það þorði ég aldrei að fara á kvöldin. Um haustið fékk
ég síðan herbergi og fæði gegn því að taka til í staðinn
hjd Steinþóri Guðmundssyni og konu hans Ingibjörgu
Benediktsdóttur en þau voru bæði kennarar og þekkt í
bæjarlífinu. Ingibjörg var skdldkona og hafði dður gefið
út nokkrar bækur.
Þau hjónin höfðu dður búið ó Akureyri og vom þd rit-
stjórar að Nýjum kvöldvökum. Ingibjörg skrifaði smd-
sögur, þýddi og orti ljóð. Steinþór var góður stærðfræð-
ingur og kenndi við gagnfræðaskóla Vesturbæjar.
Ég fór í Kennaraskólann um haustið þd orðin 18 dra
og lögðu þau hjónin sig fram um að fræða mig og að-
stoða d allan hdtt.
Rúmlega tvítug á götu í London.
Heima er bezt 49