Heima er bezt - 01.02.1999, Blaðsíða 37

Birgitta H.

ííxM
•7ft
- J i

JV.Í?V''%V
HJAÐTAÐ
éim
ástar- og sveitasaga
- Vonandi.
- Heiða, ég vil að við opinbemm
trúlofun okkar óður en þú ferð suð-
ur.
Heiða leit d vin sinn.
- Ámi, ég er ekki eins og Sigur-
veig. Ég elska þig og ekkert fær því
breytt.
Ámi varð skömmustulegur á svip-
inn.
- Ég veit það. Það er ekki þess
vegna. Mér liggur ó.
- Ég trúlofa mig ekki fyrr en ég er
búin að segja móður minni fra því.
Ég er það eina sem hún á og hún
mamma mín er yndisleg mann-
eskja. En ég er ekki viss um að móð-
ir þín sé hrifin af mér.
- Kannski ekki hrifin, en hún hef-
ur ekkert ú móti þér. Nema kannski
það að þú ert í göngum með ótal
karlmönnum. Hún tók heitrof Sigur-
veigar mjög nærri sér. Pabbi leiddi
henni það fyrri sjónir að það væri
best að skipta sér ekki af ústarmúl-
um sona sinna. Geturðu hugsað þér
að búa í Árdal hjú mér?
- Jd, ég get það ef ég hef móður
mína hjó mér. Ég verð að hafa
hana hjó mér. Hún hefur hlúð að
mér öll þessi úr og eitt æfi sinni í
það. Ég vil að hún verði hjú mér.
- Auðvitað. Við getum byggt nýtt
Fjórtándi hluti
hús. Faðir minn hefur ekkert ú móti
því. Og því skildi mamma þín ekki
vilja búa í sveit. Hún er uppalin í
sveit, er það ekki?
-Jú.
Ámi tók um hönd Heiðu.
- Viltu lofa að trúlofast mér, strax
og þú hefur hitt móður þína.
-Jó.
- Mú ég kyssa þig?
Heiða svaraði ekki. Hún hallaði
sér að Árna og fann vari hans við
sínar. Eftir þetta innsigli á loforðinu
flýttu þau sér til skóla. Gangna-
Siggi var vanur að vekja snemma
og því eins gott að hafa vit ú að sofa
eitthvað.
Næsti dagur byrjaði ó sama hútt
og só fyrri. Eini munurinn var sú að
nú var enginn með trússahesta, því
farangurinn var geymdur í skúlan-
um. Þennan dag útti að smala
ókveðið langt út heiðina og ríða svo
í skúla ó ný. Síðasta daginn mundi
smalamennskan hefjast þar sem
þau hættu daginn úður og þó um
kvöldið rækju þau féð niður í Mjóa-
dal. Eins og hinn daginn hafði
Gangna-Siggi Heiðu næsta sér. Hún
var nú örugg með sig og hlakkaði
til. Litli Rauður fékk að hvíla sig í
skúla. Gangna-Siggi sagði henni að
ríða Ljóma af stað, en leggja svo á
Stóra Jarp þegar til kastanna kæmi.
Upphaf þeirra gangna var auðvelt
en seinna um daginn urðu þau að
smala gljúfur sem Gangna-Siggi
sagði að væri eiginlega ekki fýrir
stúlkur.
Enn var fagurt veður og sólin að
koma upp er þau komu ó göngum-
ar. Sem fýrr sagði Gangna -Siggi
Heiðu til og hún útti að hitta hann
við endann á gljúfrinu um hódegis-
bilið. Allt gekk vel. Heiða talaði ró-
andi við Stóra Jarp sem var svolítið
æstur. Það var eins og hesturinn
væri hólf móðgaður þegar hann
fékk ekki sjólfur að bera hana og
stjóma ferðinni. Heiða naut þess að
smala. Kindumar vom misþægar
en hún lenti ekki í neinum vemleg-
um vandræðum. Smali litli var líka
betri en enginn. Hann gjammaði og
elti kindumar sem virtist vera
meinilla við skræk hvolpahljóðin í
honum.
Þegar Gangna-Siggi og Heiða
höfðu matast og spjallað um stund,
var múl til komið að halda dfram.
Þau riðu samhliða eftir gilbrúninni,
hún á Stóra Jarp. Hættan fólst í því
að missa ekki kindumar niður í
7 6 Heima er bezt
gljúfrið og stundum þurfti að núlg-
ast þær niður ef þær dlpuðust þang-
að. Gangna-Siggi vildi alltaf gera
það sjúlfur. Hann vildi ekki bera
óbyrgð ú því að senda neinn annan
niður í þetta gil. Hann fýlgdist með
gilinu en Heiða rak féð úfram ú
brúninni
í fyrstu gekk allt vel. Tvisvar þurfti
Gangna-Siggi að fara niður, en það
var hættulítið og gekk vel. En í
þriðja sinnið sem hann fór gekk
ekki eins vel. Ætlaði hann sér að
sækja lamb sem var í húlfgerðri
sjúlfheldu við klettasnös. Þegar
Gangna-Siggi var að komast alla
leið vildi ekki betur til en honum
skrikaði fótur og hann rann af stað
niður hengiflugið.
Heiða hrökk í kuðung þegar hún
heyrði hann hrópa. Hún var í eðli
sínu lofthrædd og hafði mikinn
beyg af þessu mannskæða gili. Hún
leit framaf og só sér til skelfingar
hvar félagi hennar hékk ú höndun-
um á klettasyllu langt fyrir neðan.
Hún hrópaði.
- Ertu meiddur?
- Nei, ekki mikið. Sæktu hjólp. Ég
veit ekki hve lengi ég get hangið
héma.
Heiða leit í allar óttir. Hvergi var
mann að sjd. Hún vissi sem var að
það tæki hana drykklanga stund að
nó í hjúlp. Gangna-Sigga tækist
aldrei að hanga lengi ó kletta-
snösinni, maðurinn hafði ekkert
tak. Fyrir neðan var hútt gljúfrið og
úin beljandi. Það þurfti ekki að
spyrja að leikslokum ef hann missti
takið.
- Þú verður að halda þér.
Heiðu fannst hún vera að missa
vitið. Hún hafði aldrei orðið svona
hrædd ú sinni lífsfæddri ævi. Hún
útti engra kosta völ. Hún varð að
fara niður og reyna að hjúlpa hon-
um. Hestamir stóðu frisandi ú bakk-
anum.
- Góði guð, hjólpaðu okkur, kjök-
raði Heiða. Hún þrýsti andlitinu að
Stóra Jarp.
- Þú verður að standa þig vinur,
þú verður að hjólpa okkur.
Stúlkan flýtti sér eins og hún gat
að losa hnakkana af hestunum og
hnýta gjarðimar af hnökkunum
saman. Annan endann batt hún
svo í beislið á Stóra Jarp. Þegar
þessu var lokið tók hún í hinn end-
ann og renndi fótunum ó undan sér
fram af brúninni.
- Ekki horfa niður. Guð hjúlpi
okkur. Ég mú ekki líta niður. Stúlk-
an tautaði fyrir munni sér og svit-
inn bogaði af henni Stóri Jarpur
frýsaði og krafsaði með ffamfótun-
um, eins og hann væri að reyna að
hvetja hana.
Gangna-Siggi, sem hélt að hvert
andartak væri hans síðasta, leit
upp. Hann hrópaði.
- Ekki koma niður. Þú skalt ekki
dirfast að koma niður.
- Ég er að koma. Þú verður að
þrauka.
Heiða beit í neðri vörina ú sér svo
blóð sprakk fram. í þetta sinn ætl-
aði hún að óhlýðnast boðum
Gangna-Sigga, þó að það væri ekki
talið farsælt. Hún fetaði sig niður,
skelfingu lostin. Eina öryggið sem
hún fann til var það að hinn endi
gjarðanna var rígfastur eins og
hann væri bundinn við klett. Hon-
um Stóra Jarp var ekki fisjað sam-
an. Það var líka eins gott að þeir
sem bjuggu til þessar gjarðir hefðu
vandað sín vinnubrögð. Stúlkan
reyndi að bægja þessum hræðslu-
hugsunum fró sér. Hún varð að
hugsa um eitt skref í einu. Allt í
einu núðu gjarðirnar ekki lengra.
Gangna-Siggi var komin með grót-
stafinn í kverkarnar.
- í guðanna bænum komdu þér
upp aftur, barn.
- Þú verður að halda í fætuma ú
mér.
- Það geri ég ekki.
- Þú verður. Ég stekk niður ef þú
gerir það ekki. Annað hvort förum
við bæði upp eða hvomgt.
Heiða fann að hún svitnaði í lóf-
unum og það olli henni ótta.
Gangna - Siggi losaði aðra höndina
og greip um ökklann ó henni.
- í hvað bastu þama uppi?
- Segi það ekki. Reyndu að taka í
fætuma ó mér. Ég nenni ekki að
vera hér í allan dag.
Heiðu langaði til að gróta úr ótta,
en hún beit sig í vörina til að finna
sórsauka og reyna að gleyma hætt-
unni. Hún fann stríkka á gjörðun-
um og óttinn magnaðist þegar hún
fann að maðurinn var búinn að
taka um bóða ökkla hennar.
- Ég held í þig og get spymt dúlít-
ið í bergið. Það léttir ú. Nú er bara
að komast upp. Við verðum að
reyna að gera það fljótt svo að ég
geti notað spymuna.
Það var kominn annar tónn í
rödd Gangna-Sigga og hann var
farinn að eygja von til þess að
bjargast.
Heiða hrópaði upp.
- Bakkaðu, bakkaðu. Togaðu Stóri
Jarpur, dragðu okkur upp.
- Guð minn góður, tautaði
Gangna-Siggi. Bastu í klúrinn.
Heiða sagði ekkert. Frýs heyrðist
fró bakkanum og gjarðimar drógust
upp af miklum kraffi. Stúlkan mútti
hafa sig alla við að halda. Áður en
varði vom þau komin upp. Þau
köstuðu sér skjólfandi ó gilbrúnina
og Heiða fór að gróta.
- Ó, Guð minn eini, ég hélt að ég
næði þér ekki þama upp. Hún
faðmaði sveittan klúrinn og nudd-
aði túrstorkna vangana við húls
hans.
Gangna-Siggi starði d stúlkuna.
- Heiða, ég mun aldrei getað full-
þakkað þér. Þú bjargaðir lífi mínu.
- Ég gerði það ekki ein. Án Stóra
Jarps hefði þetta aldrei gengið.
Gangna-Siggi staulaðist ó fætur.
Hann var aumur og rifinn en óbrot-
inn. Hann klappaði Stóra Jarp ú
flipann og tók stúlkuna í fang sér.
- Þakka þér fyrri stórfenglegi hest-
ur. Þú ert vitrari en margur maður-
inn.
Stóri Jarpur frýsaði og það var
ekki laust við að lesa mætti stolt úr
augum hans. Heiða hdskældi upp
við öxlina d Gangna-Sigga.
- Ég var svo hrædd. Ég hef aldrei d
ævinni orðið svona hrædd. Ég hélt
að þú myndir deyja og svo er ég svo
lofthrædd að það er ekki venjulegt.
- Blessað barnið, blessað elsku
bamið. Þú lagðir líf þitt í hættu til
þess að bjarga mér. Tór fóm að
renna úr augum Gangna-Sigga og
Heima er bezt 77