Heima er bezt - 01.02.1999, Blaðsíða 33

synir Hjálmars hrepspstjóra á
Brekku, fóru á vettvang með tvær
haglabyssur, þar sem kúlur voru
ekki til. Þegar þeir nálguðust hjall-
inn, fór dýrið að drynja og réðst til
útgöngu. Var þá skotið á það einu
skoti og hörfaði það þá aftur inn í
hjallinn. Stóð dýrið inni litla stund
en réðst þá aftur út. Þá hljóp hin
skyttan eftir því með byssuna
hlaðna. Sneri dýrið þá á móti hon-
um, reis upp á afturfæturna og ætl-
aði að hremma
hann. Skaut hann
þá á dýrið og féll
það aftur yfir sig
ofan í fjöm. Lá
bangsi þá nokkur
augnablik, en
brölti síðan á fætur
og fór út í sjó.
Blæddi dýrinu
mjög, hafði fyrra
skotið komið í bóg-
inn og brotið bein-
ið, en seinna skotið
hafði komið í bark-
ann og sat þar.
Rem menn þá út á
fjörð að leita bjarn-
arins í myrkrinu og
renndu bátnum
skyndilega upp á
hann á sundinu.
Var þá skotið á
dýrið og dapraðist
því þá sundið. Síð-
an var lagt að birninum og höggvið
í haus hans svo stóð í heila. Bylti
hann sér þá nokkmm sinnum en lá
þá dauður. Bjarndýrið sem sást
synda inn fjörð, var skotið þar með
kúlu í hausinn og lá þegar dautt.
Hvítabjörn unninn á Brú
á Jökuldal
Árið 1890 flutti Ingvar ísdal, 13
ára gamall, með Eiríki fóstra sínum
frá Homafirði í Brú á fökuldal. Vet-
ur einn í frosti og hreinviðri, var
Ingvar að leika sér, spölkom frá
bænum. Sá hann þá bjarndýr sem
nálgaðist hann, en þekkti það ekki
og taldi það vera risastóran hvítan
hund. Hann hafði beig af dýrinu
og hljóp upp á klett þar nálægt og
tók að henda smásteinum í björn-
inn, sem kominn var fast að klettin-
um. Herti Ingvar þá grjótkastið en
bangsi horfði á drenginn, urraði
grimmdarlega og hristi sig, en rölti
síðan burt. Þegar bjöminn var
kominn góðan spöl frá bænum,
hljóp Ingvar heim til fóstra síns,
sagði honum frá dýrinu og viðskipt-
um sínum við það. Skömmu síðar
komu nokkrir menn í Brú og báðu
Eirik liðsinnis við að fella bjamdýr
þar í grenndinni. Eiríkur neitaði
liðsbóninni og undruðust komu-
menn það, þar sem hann var orð-
lögð skytta. „Ég læt dýrið njóta þess
að það þyrmdi Ingvari, þótt hann
grýtti það", sagði Eiríkur. Mennirn-
ir héldu þá í brott og undir kvöld
tókst þeim að vinna björninn.
(Heimild: Úr moldinni gllitrar gullið,
Kormákur Sigurðsson. Frásögn Sigurðar
Haralz).
Hvítabjörn gekk á land á
Raufarhöfn árið 1914
Veturinn 1914 gekk hvítabjöm á
land á Raufarhöfn. Tók hann land
í Gíslavík. Kom bjöminn af sundi,
en hafís var ekki í augsýn. Dýrið fór
upp yfir Ás og hélt vestur Sléttu, í
beina stefnu á Blikalón, en fór ekki
bæjaleið með ströndinni. Bræðurnir
Maríus og Níels Lund tóku vopn sín
og hesta og riðu eftir biminum.
Hafði Maríus haglabyssu en Níels
stóran herriffil, sem hann notaði til
selveiða. Bræðumir komu að dýr-
inu við Mjóavatn, sem er í dalverpi
skammt austan við Blikalón. ís-
björnin var með ræksni af æðar-
fugli, sem hann lék sér að og
kastaði hvað eftir annað upp í loft-
ið. Námu þeir
staðar á lágri
klettabrún aust-
an við vatnið,
um hundrað
metra frá bim-
inum. Þegar
dýrið sá hestana
urraði það reiði-
lega og sýndi
tennurnar. Ní-
els skaut bjöm-
inn með einu
skoti, sem hæfði
í hjartastað og
lá hann þegar
dauður. Biðu
þeir þó álengdar
um stund til ör-
yggis. Héldu
bræður síðan í
Blikalón og
sögðu tíðindin.
Báðu þeir Daní-
el bónda að
lána þeim sleða og aktygi, til þess
að flytja dýrið til Raufarhafnar.
Trúði bóndi ekki sögu þeirra, þar
sem ekki var ís við land, en bræður
þekktir að gamansemi og virti hann
því beiðni þeirra ekki svars. Þeir
þekktu Daníel að greiðasemi, tóku
því sleðann traustataki og fluttu
dýrið til Raufarhafnar. Bjarnarfeld-
urinn var síðan lengi hafður á
stofugólfi í Lundshúsi.
(Einar Vilhjálmsson skráði, eftir frá-
sögn Leifs Eiríkssonar frá Rifi).
Jón Þ. Jónsson og Hvíta-
björninn
ísavetur einn var Jón Þ. Jónsson,
bóndi á Ásmundarstöðum á Sléttu,
á heimleið á stjömubjörtu kvöldi.
Heimaerbezt 73